Περιμένοντας τον Άη Βασίλη...

Ποιός είπε ότι δεν πιστεύει στον Άη Βασίλη?

Μικροί μεγάλοι περιμένουν πως και πως την Πρωτοχρονιά, τα δώρα τους κάτω από το στολισμένο δέντρο...

Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρούλα ..περιμέναμε με τον αδερφό μου πως και πως να ξημερώσει Πρωτοχρονιά..και να τρέξουμε κάτω από το δέντρο..ερχόταν,με ξυπνούσε και το σπίτι γέμιζε γέλια και χαρά!!!!

"Μαμά, μπαμπά ήρθε ο Άη Βασίλης!!!! Μου έφερε τη Barbie που ζήτησα!!!"

"Και μένα το γκαράζ με τα αυτοκινητάκια"(συμπλήρωνε ο αδερφός μου)

"Ακούσατε τα κουδουνάκια το βράδυ που ήρθε ο Άη Βασίλης?" (μας ρώταγε η μητέρα μας)

" Όχι.." απαντούσαμε και τα δυο με ένα απορημένο βλέμμα...

"Δεν πειράζει του χρόνου"(μας έλεγε η μητέρα μου...)"Αν είστε πάλι καλά παιδάκια θα ξαναέρθει!"

Αυτή ήταν η μαγεία των Χριστουγέννων..να περιμένουμε το "μεγάλο" δώρο κάτω από το δέντρο..

Κάθε χρόνο αυτή τη σκηνή σκέφτομαι συνέχεια...και πάντα πριν κοιμηθώ ακόμα και τώρα..ρίχνω και ένα βλέφαρο έξω από το παράθυρο μου...να δω..μήπως τον δω...ή μήπως ακούσω τα κουδουνάκια του από τον Roudolf...

Μπορεί να μην τον έχω δει..να μην τον έχω ακούσει..αλλά κάθε χρόνο ζωντανεύει στη ψυχή μου..μέσα από τα παιδικά Χριστουγεννιάτικα βιβλία..ή ακόμα και στα όνειρα μου...

Ευχαριστώ τους γονείς μου..που δεν με μεγάλωσαν γρήγορα..που με έκαναν να πιστεύω και να νιώθω την παρουσία του κάθε χρόνο ακόμα και σήμερα!!!!

Ελπίζω και εσείς να έχετε το ίδιο όμορφες και γλυκές αναμνήσεις από τα παιδικά σας Χριστούγεννα!!!

Χρόνια πολλά σε όλους σας!!! Με υγεία, αγάπη και ευτυχία και πολύ δημιουργικότητα!!!

Εύχομαι και φέτος ο Άη Βασίλης μαζί με το νέο έτος, να σας φέρει αυτό που επιθυμείτε περισσότερο!!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

"τοσοδούλα"

Bye bye November..welcome December..

Αφού αποχαιρετήσαμε τον Νοέμβριο που δεν ήταν τόσο 'Sweet November' όσο θα θέλαμε..Υποδεχτήκαμε με το πιο γλυκό χαμόγελο και καλωσόρισμα τον Δεκέμβριο..Τον Δεκέμβριο που φέρνει το τέλος μιας ολόκληρης χρονιάς, που κουβαλάει στην πλάτη του τις αναμνήσεις όλων των υπόλοιπων μηνών, καλές ή κακές αναλόγως..Φέρνει όμως και τα Χριστούγεννα στις καρδιές μας!!Αυτά τα φωτάκια στους δρόμους, τις μυρωδιές από τα σπιτικά γλυκά..μιαμ μιαμ μελομακάρονα, το στόλισμα των σπιτιών,το σμίξιμο φίλων που χάθηκαν και όμως ξαναβρίσκονται, την αγάπη που λείπει στις μέρες μας, αυτή την σπίθα για ενθουσιασμό που είχαμε ως παιδιά, και όλες τις μικρές στιγμές που τις συνδέουμε μαζί..Μακάρι λοιπόν, οι φετινές γιορτές να μας φέρουν πιο κοντά σε όσα επιθυμούμε και ονειρευόμαστε.Ακούς εσύ Άι-Βασίλη ε??

Και επειδή τελείωσα ένα βιβλίο που κέρδισα στα γενέθλια μου από έναν διαγωνισμό, από αυτά που όταν ξεκινάς δεν θες να αφήσεις,και το απολαμβάνεις μέχρι την τελευταία σελίδα αν πέσει στα χέρια σας, μιας και λίγο το κρύο, λίγο η χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, ένα τζάκι και μια ζεστή σοκολάτα ενδείκνυται για διάβασμα σας παραθέτω ένα απόσπασμα...

"Μίλησαν ώρες πολλές για θέματα ανούσια και για άλλα πολύ προσωπικά. Είναι εύκολο να εκθέτεις τον εαυτό σου σε έναν ξένο, πρώτα απ' όλα γιατί είναι ξένος και δεύτερον γιατί στην περίπτωση τους θα παρέμεναν ξένοι. Έτσι κάπως είναι και οι ατελείωτες συζητήσεις στις σύγχρονες, διαδικτυακές, ''ανθρώπινες'' σχέσεις.
Πώς να νιώσεις εκεί εκτεθειμένος; Κι αν νιώσεις, όποια στιγμή θες το σταματάς. Όμως αυτός ο ξένος στον οποίο εκθέτεις στοιχεία του εαυτού σου, ξαφνικά γίνεται οικείος, γίνεται ένα κάτι για εσένα. Ο άνθρωπος είναι ο αστάθμητος παράγοντας. Όσο καλά κι αν προετοιμαστείς, όσες άμυνες κι αν υψώσεις, όσες θεωρίες και να έχεις διαβάσει και όσες κι αν εφεύρεις, τη στιγμή εκείνη που ζεις μια κατάσταση ξαφνιάζεσαι και από τον άλλο και από τον εαυτό σου. Τα δεδομένα πλέον έχουν διαφοροποιηθεί από εκείνα τα υποθετικά που ήξερες πώς να τα χειριστείς. Έτσι, ενώ το παγωτό είχε τελειώσει, μετρούσαν σχεδόν ενάμιση χρόνο απ' όταν πρωτογνωρίστηκαν."

Από το βιβλίο της Αγγελική Σχοινά 'Καλημέρα και Αντίο' των βορειοδυτικών εκδόσεων με ISBN: 978-960-99666-1-0

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Μια φθινοπωρινή ατμόσφαιρα πριν από το Χειμώνα...

Την εποχή του Φθινοπώρου, δύσκολα μπορώ να πω ότι την έχω ξανά ζήσει…

Να βλέπεις μόνο κίτρινα, πορτοκαλί φύλλα πεσμένα στο διάβα σου, στους δρόμους και στα πάρκα.. Είναι τόσο όμορφη εποχή που σε προετοιμάζει για την επόμενη εποχή, του Χειμώνα, που σιγά σιγά έχει αρχίσει και έχει γίνει αισθητή η παρουσία του, φορώντας τα χοντρά και παγωμένα ρούχα του!!

Πόσο πολύ διαφέρει η μια χώρα με την άλλη.. άλλες ομορφιές έχει η Ελλάδα.. άλλες η Αγγλία.. Τόσο διαφορετική κουλτούρα και καθημερινότητα…

Μου αρέσει να περπατάω στους δρόμους της Οξφόρδης.. είναι μια πόλη πολύ όμορφη, δημιουργική, ήσυχη.. με κλασσικά κτίρια… νιώθοντας πως βρίσκεσαι σε μουσείο.. Ξεχωρίζουν τα μεγάλα πάρκα της και τα δέντρα που συναντάς.. φορεμένα με τα φθινοπωρινά τους χρώματα ακόμα.. Στο δρόμο σου παρατηρείς ανθρώπους που έχουν ήδη αρχίσει τις Χριστουγεννιάτικες αγορές τους.. Σιγά σιγά προετοιμάζονται να υποδεχτούν τα Χριστούγεννα.. αν και είναι λίγο νωρίς ακόμα..οι βιτρίνες ήδη φοράνε τα καλά τους!

Μια μικρή μελαγχολία όμως αρχίζει και σε πιάνει καθώς περπατάς μόνος σου στους πεζόδρομους της πόλης… όταν δεν έχεις και συ δίπλα σου τα αγαπημένα σου πρόσωπα.., όμως έχεις κοντά σου όλα αυτά που θυμίζουν εκείνους και ακούγοντας την αγαπημένη σου μουσική.. η μελαγχολία φεύγει και τη θέση της παίρνει ένα γλυκό χαμόγελο!

Κάθε μέρα είναι διαφορετική..γνωρίζεις και άλλους ανθρώπους..γίνεσαι ‘φίλος’ με τη γλώσσα… και προχωράς παρακάτω.. Παίρνεις ιδέες, μαθαίνεις νέα πράγματα, αποκτάς γνώσεις και συνηθίζεις σιγά σιγά τη δική τους κουλτούρα…

Λατρεύω να παίρνω το ποδήλατο και να περνάω μέσα από τα πάρκα, πηγαίνοντας το πρωί στο Κολλέγιο.. Τόσο υπέροχα και ασυνήθιστα χρώματα και τοπία..λίμνες και ποτάμια δεξιά και αριστερά σου..με ολόλευκους κύκνους και πάπιες να πλατσουρίζουν στα κρύα νερά. Τα μονοπάτια είναι σκεπασμένα με φύλλα πεσμένα από τα δέντρα και βρεγμένα από την υγρασία της ατμόσφαιρας...

Τέτοιες ευκαιρίες μακάρι να μας παρουσιάζονταν πιο συχνά στη ζωή μας… να αποκτήσει λίγο νόημα και ποιότητα η καθημερινότητα μας… Γι αυτό να μην τις χάνουμε λεπτό!

Η θερμοκρασία έχει πέσει αισθητά τώρα που σκοτείνιασε.. Καθισμένη δίπλα στο τζάκι..πίνοντας μια κούπα ζεστό τσάι..και έχοντας για παρέα μια απαλή τζαζ μουσική ,σας εύχομαι να έχετε ένα όμορφο βράδυ!

"τοσοδούλα"

Χαρούμενα γλυκά γενέθλια...

Στη μικρή & Τριανταφυλλένια μου, που σήμερα έχει τα γενέθλια της…

Χρόνια σου πολλά ..καλά… ποιοτικά & τρελά!!!!!! Γιατί αυτή είναι η ζωή μας μια τρέλα!!!! Να τολμάς για πράγματα που φοβάσαι να κάνεις το βήμα.. Όποια ευκαιρία και αν σου βρεθεί.. να πάρεις την απόφαση και να την πραγματοποιήσεις!!!!!!! Θα κερδίσεις πολλά..

Μην σταματήσεις να ελπίζεις και να κάνεις όνειρα… γιατί καμιά φορά.. που ξέρεις.. Τα όνειρα βγαίνουν και πραγματικότητα!!!!!

Απλά να είσαι ξύπνιος τότε για να το ζήσεις!!!!!

Σου εύχομαι λοιπόν.. χαρούμενα και γλυκά γενέθλια σαν τα γλυκά στη φωτογραφία!!!

Κάθε επιθυμία σου να γίνει πραγματικότητα Μ&Τ μου!!!!!!

Και να μην ξεχνάς…

« Ζήσε τη στιγμή πριν φύγει μακριά !!!!!!! »

«τοσοδούλα»

Κυριακή..

Για άλλη μια φορά βρίσκομαι στον πλανήτη 'εξεταστική'..Ναι, είναι ένας άλλος πλανήτης που μένεις εκεί για μέρες(πολλές), προσπαθείς, διαβάζεις, αγχώνεσαι, εύχεσαι να είσαι τυχερός/ή στα θέματα που θα πέσουν, περιτριγυρίζεσαι από ένα σωρό σημειώσεις και βιβλία στοιβαγμένα στο γραφείο σου, συχνάζεις σε βιβλιοθήκες,κάνεις ποστ σε όσα για κάποιο λόγο δεν μπορείς να θυμηθείς,ο καφές είναι απαραίτητος και γενικά είσαι λίγο χαμένος..Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κάνεις άλλα πράγματα, απλά σε μικρότερο βαθμό!
Αλλά ήθελα να ξεκινήσω για κάτι άλλο την ανάρτηση αυτή..Για όσα επικρατούν αυτό τον καιρό στον κόσμο..σ' ένα κόσμο που φαίνεται να γκρεμίζεται και να καταρρέει..Όπως είχα διαβάσει κάπου όμως υπάρχει καιρός να γκρεμίσεις και καιρός να οικοδομήσεις, καιρός να κλάψεις και καιρός να γελάσεις..
Και έτσι πιστεύω, πως ό,τι κι αν συμβαίνει, όσο και αν υπάρχει στην ατμόσφαιρα φόβος, στεναχώρια, απελπισία, εμείς θα βγούμε από αυτό το χάος, δεν θα το βάλουμε κάτω και θα συνεχίσουμε να ζούμε και να ελπίζουμε!
Όσο υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν, όσο ακούμε ένα αγαπημένο κομμάτι και μας φτιάχνει τη διάθεση, όσο έχουμε κάποιον δίπλα μας που μας κάνει να χαμογελάμε, όσο υπάρχει μια ταινία που μας γεμίζει με σκέψεις έπειτα, όσο υπάρχουν βιβλία που μας ταξιδεύουν σ' άλλες ζωές και μας εντυπωσιάζουν, όσο υπάρχουν τα απογεύματα με φίλους και καφέ, όσο υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω μας που είναι ευγενικοί και εμείς το ίδιο απέναντι τους, όσο υπάρχουν κι άλλοι που νιώθουν το ίδιο με μας, όσο υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που είναι έτοιμοι να μας βοηθήσουν χωρίς αντάλλαγμα, όσο κάποιος τυχαίος άγνωστος μας χαρίζει λίγο πολιτισμό σε οποιαδήποτε μορφή και εμείς το ίδιο με την σειρά μας, βοηθώντας έναν τυφλό στο δρόμο ή ακόμα και αν σε μια διάβαση μας κάνει κάποιος σήμα να περάσουμε, όσο συναντάμε κάποιον άγνωστο που τον ερωτευόμαστε με την πρώτη ματιά, ξανά και ξανά , όσο χαμογελάμε στην κάθε μέρα και στο άγνωστο που αυτή φέρνει... όσο...όσο...όσο... όσο υπάρχει Ζωή...

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Που πάνε τα όνειρα όταν ξυπνάμε;

«Από πού ονειρευόμαστε; Μπροστά ή πίσω από τα μάτια;

Που βρίσκεται η οθόνη του ονείρου;

Αυτή η παρένθεση που μέσα της κατοικούν με μαγικό τρόπο όλες οι επιθυμίες μας που βρίσκεται;..» διαβάζω στο βιβλίο της Λουκίας Ρικάκη ‘Παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας’ και συνεχίζω να αναρωτιέμαι..

Όνειρα μια λέξη που μου αρέσει και μου προκαλεί μυστήριο..Ξεκινάει με το ‘ο’ σαν μέσα σ’αυτά να χωράνε ‘όλα’ όσα επιθυμείς ή φαντάζεσαι και τελειώνει με το ‘α’ , όπως λέμε αγάπη, αστέρια, αλήθεια, απόσταση..Τι παιχνίδια μας παίζει το υποσυνείδητο που σύμφωνα με τον Freud όταν άρχισε την ανάλυση των ονείρων πίστευε ότι κάθε ανθρώπινη πράξη, αντίδραση δεν συμβαίνει τυχαία αλλά υποκινείται ως ένα βαθμό από το υποσυνείδητο και ο άνθρωπος στη σημερινή κοινωνία τείνει να καταστέλλει τις επιθυμίες και τα ένστικτα του, τα οποία του βγαίνουν στη διάρκεια των ονείρων. Τα όνειρα λοιπόν, μοιάζουν σαν ταινίες μικρού μήκους αν αναλογιστούμε ότι διαρκούν ελάχιστα..χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν αφήνουν κάτι σε μας μετά..Το σενάριο και η πλοκή τους δεν είμαι σίγουρη ποιος τα γράφει, αφού πολλές φορές είναι τόσο μπερδεμένες οι εικόνες, τα λόγια, οι ιδέες.. συχνά εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές με συναισθήματα φόβου, αγωνίας, λύπης, χαράς, μυστηρίου και αισθήσεων μοναδικών..Και οι συμπρωταγωνιστές μας άλλοτε είναι άνθρωποι που γνωρίζουμε , άλλοτε άγνωστοι ή και άνθρωποι που απλά τους έχουμε δει μόνο σε μια φωτογραφία χωρίς καν να έχουμε ακούσει ποτέ τη φωνή τους, και μεταφερόμαστε σε μέρη το ίδιο άγνωστα ή μη..Και είναι και αυτά τα όνειρα που ξυπνάς το άλλο πρωί με μια γλυκιά αίσθηση και έναν χωρίς λόγο ενθουσιασμό με ένα κολλημένο χαμόγελο στα χείλη..Ίσως γι’αυτό το λίγο που μας προσφέρουν έχουν αυτή την ιδιαίτερη θέση στον καθένα.. κάποιες στιγμές που είναι δύσκολο να γίνουν πραγματικότητα. Αλλά και η πραγματικότητα ίσως γι’αυτό υπάρχει για να διασώζει το όνειρο..Και κανείς δεν ξέρει, ίσως μια μέρα το όνειρο σου αν το πιστέψεις ,βγει αληθινό και να μην ξαναπείς όνειρο ήτανε..ή όπως λέει ένας στίχος του Μουζουράκη ‘Ψάχνω τρόπο μες στα όνειρά μου, λίγο πριν σε χάσω να σε φέρω κοντά μου’..Γι’αυτό όπως είχα ξαναγράψει ας συνεχίσουμε ‘να ονειρευόμαστε, με κλειστά και ανοιχτά μάτια’..Στο φως και στο σκοτάδι...

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Αυθόρμητη σαν την βροχή..

Καθισμένη δίπλα στο παράθυρο… χαμένη στον ηλεκτρονικό κόσμο.. έπεσε στα μάτια μου αυτή η εικόνα...

Μια στιγμή αυθόρμητη. Καθώς προχωρούσε, δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι ίσως κάποιος την τραβούσε.. Χαμένη στις σκέψεις της και απολαμβάνοντας τις σταγόνες της βροχής που έπεφταν απαλά πάνω από την αγαπημένη της ομπρέλα.. προχωρούσε…

Αναρωτιέμαι αρκετές φορές πως μια τόσο απλή φωτογραφία μπορεί να ξεχωρίσει έτσι και να δώσει έναν άλλο ύφος στη διάθεση μας!

Γίνεσαι ένα με το χαρακτήρα της φωτογραφίας και προσπαθείς να διαβάσεις τις σκέψεις του.. να δημιουργήσεις δικές σου εικόνες και να ταξιδέψεις μαζί του..οπουδήποτε κ αν έχει τραβηχτεί… μιας το μέρος για μας είναι άγνωστο..

Η βροχή μπορεί να μας προκαλεί γενικότερα ένα συναίσθημα μελαγχολίας, αλλά δεν παύει να είναι μια πηγή θαυμασμού για τον κάθε ένα μας ξεχωριστά.

Έτσι λοιπόν ας καλωσορίσουμε τα πρωτοβρόχια και για φέτος!!!

«τοσοδούλα»

Hear the rain, see it fall..

Ακούω τον ήχο της βροχής που πέφτει από το ανοιχτό παράθυρο και χαμηλώνω την ένταση του ραδιοφώνου για να ακούσω τον ρυθμό της. Πότε σιγανή, πότε με ένταση. Σαν τις σκέψεις που διατρέχουν το μυαλό μας. Που άλλοτε ψάχνουν απεγνωσμένα απαντήσεις και άλλοτε απλά τις αφήνουμε να μας οδηγήσουν εκείνες στα διάφορα ‘γιατί’ της ζωής μας..

"Τα πάντα είναι ουδέτερα, η σημασία τους εξαρτάται από το νόημα που εμείς θα τους δώσουμε" είχα γράψει καιρό πριν, σ’ένα χαρτάκι καθώς διάβαζα το βιβλίο ‘Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα’ της Μάρω Βαμβουνάκη. Κάποιες φορές δίνουμε τόση σημασία και ύπαρξη σε καταστάσεις, σε πρόσωπα, δίνοντας νόημα σε λέξεις, σε λόγια , σε κρυμμένα χαμόγελα και εκφράσεις που αν τελικά δεν υπάρχει η ίδια αίσθηση, ή ίδια ανταπόκριση και από την άλλη πλευρά οδηγούμαστε στην άκρη ενός υψωμένου τοίχου ή μιας κλειστής πόρτας. Και αυτός ο αρχικός ενθουσιασμός, χάνεται σαν μπαλόνι που το πήρε ο αέρας από τα χέρια ενός μικρού παιδιού..Έτσι, μόνος τρόπος να βγεις από αυτή την κατάσταση όσο και αν ήθελες και προσπάθησες δεν είναι να γυρίσεις πίσω. Αλλά να ξεπεράσεις αυτό τον τοίχο, να ανοίξεις την δικιά σου πόρτα που σε κρατάει δέσμιο και να συνεχίσεις..Λάθος ή σωστό, θα φανεί παρακάτω..

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Χρόνος

Ανοίγω το λεξικό και ψάχνω ένα ορισμό για τη λέξη 'χρόνος' και διαβάζω... 'χρόνος': διάρκεια ενός φαινομένου ή μιας κατάστασης, η χρονική απόσταση μεταξύ δύο γεγονότων, χρονική διάρκεια που απαιτείται για μια πράξη.Και ψάχνοντας στο google διαβάζω στο βικιπαίδεια ότι "Σύμφωνα με το Λεξικό της Οξφόρδης με τον όρο χρόνος εννοείται "η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο".Όλοι λίγο πολύ έχουμε βρεθεί σε μια κατάσταση ή φάση της ζωής μας όπου καθόμαστε και σκεφτόμαστε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας που όμως και τα τρία είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους, αφού το ένα αποτελεί τέλος και το άλλο νέα αρχή στον κύκλο της ζωής μας. Όπως το ΧθεΣήμερΑύριο που κάπου είδα πριν μέρες στο ίντερνετ.Tο ένα φέρνει το άλλο και εμείς είμαστε εκεί ,προσπαθώντας να αλλάξουμε κάπως την ροή των πραγμάτων σε ότι δεν μας αρέσει, σε όσα δεν μας ευχαριστούν, σε λάθος επιλογές, σε εκπλήρωση επιθυμιών και ονείρων...Άλλες φορές πάλι, είμαστε τόσο μηδαμινοί που δεν μπορούμε να πάμε κόντρα σε όσα φέρνει ο χρόνος και μένουμε άπραγοι, στάσιμοι και αδρανείς με συναισθήματα δυσφορίας, απογοήτευσης, ντροπής , που οι καταστάσεις μας δημιούργησαν..

Αλλά όσο και αν χάνουμε τις ελπίδες μας, πάντα υπάρχει ένα μικρό παραθυράκι απ' όπου θα δούμε τον ουρανό και την λάμψη των αστεριών τη νύχτα και πάλι κάτι μέσα μας θα φωτιστεί, αυτή η πίστη στον ίδιο μας τον εαυτό και μ' ένα χαμόγελο θα ξεκινήσουμε από την αρχή, με περισσότερη δύναμη και θάρρος ως το τέλος..Όπως διάβασα στην αρχή ενός βιβλίου της Μάρω Βαμβουνάκη "Αλλά, τα δύσκολα είναι η μοίρα μας σχεδόν κάθε τι βαθυσήμαντο είναι δύσκολο - και, το κάθε τι είναι βαθυσήμαντο Ρ.Μ.Ρίλκε ".

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Κάπου υπάρχει ένα νησί..

Kάπου θα βρίσκεται για μας

ένα νησί και μια γωνιά για τ' όνειρό μας

κάπου υπάρχει το νησί που θα το ζήσουμε μαζί

~ ~ ~ ~ ~ ~

κάπου υπάρχει ένα νησί

που στο χρωστώ κάποια στιγμή σαν παιχνιδάκι

να παίξεις σαν μικρό παιδί

και να ξεχάσεις πως στη Γη υπάρχουν δράκοι..

Στίχοι : Μάνος Ελευθερίου.

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Κάθε τέλος και μια καινούργια αρχή..

Άλλο ένα καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του..Μετά από 1 ,1/2 μήνα στο νησάκι μου, έφτασε πάλι η ώρα για το ταξίδι της επιστροφής..back to reality again..

Δεν ξέρω για σας αλλά για μένα ο Αύγουστος κύλησε τόσο γρήγορα.

Έπειτα από ένα χρόνο στο Πανεπιστήμιο γεμάτο από παρακολουθήσεις μαθημάτων, εργαστήρια, διάβασμα, απογοητεύσεις ξανά για μαθήματα και για ανθρώπους¨ βλέπε καθηγητές που αυτοί μαζί και με το σύστημα σε νευριάζουν και αναρωτιέσαι τι ψάχνουν επιτέλους..Να γεμίσεις το μυαλό σου με ένα σωρό πληροφορίες που έπειτα θα αποδειχθούν άχρηστες γιατί δεν συνδέονται με το πρακτικό κομμάτι;..και γενικά όπως καταλάβατε μια μικρή αποστροφή για όσα συμβαίνουν εκεί μέσα...Άλλα περίμενες και πίστεψες και είχες την ελπίδα ό,τι θα αντίκριζες όταν έδινες Πανελλαδικές και άλλα είδες έπειτα από λίγο.. Αλλά τελικά ίσως είχαν δίκιο. Για αυτούς που ήθελαν ''το εύκολο ήταν να μπεις, το δύσκολο είναι να βγεις τελικά από εκεί''..Για να μην μακρηγορώ όμως, έχω συνειδητοποιήσει έπειτα από 5 χρόνια τι συμβαίνει εκεί..και γνωρίζω ό,τι το μόνο που μπορώ να κάνω πλέον είναι να έχω επιμονή+υπομονή+πολύ διάβασμα+λίγη τύχη και που θα πάει η χημική αντίδραση θα πετύχει και το επιθυμητό αποτέλεσμα (προϊόν) θα παραληφθεί..

Γιατί έκανα όλη αυτή την εισαγωγή;;

Γιατί ενώ δεν ήθελα όλη αυτή η κατάσταση να γίνει η σκιά μου το καλοκαίρι, δεν ξέρω πως τα κατάφερνε αλλά ξετρύπωνε αρκετές στιγμές και μου χάλαγε την διάθεση...

Και εγώ της άνοιγα απλόχερα την πόρτα και την υποδεχόμουν..Αλλά δεν είναι μακριά ή στιγμή που αυτή η πόρτα δεν θα ξανανοίξει και δεν θα με ξαναενοχλήσει.

Φαντάζομαι αυτό το "Τέλος" και παίρνω δύναμη να συνεχίσω για την τελική ευθεία..όσες ανηφόρες κι αν προκύψουν, θα' ρθουν και κατηφόρες και τότε δεν θα χρειαστώ πετάλι, το ποδήλατο θα τρέχει και ο αέρας θα με χτυπάει στο πρόσωπο χωρίς αρνητικές σκέψεις πλέον..

Όσο για τώρα, σ' ένα κουτάκι κρύβω μέσα όλες τις εικόνες και στιγμές του φετινού καλοκαιριού.." βουτιές κάτω στον βυθό, πολύχρωμα κοχύλια, η άμμος να κολλάει στο σώμα, ο ήλιος, το αεράκι, τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, όμορφες στιγμές με φίλους, μουσικές, όνειρα που έσβησαν τα κύματα και αυτή την αίσθηση που' χεις μέσα στο νερό όταν κοιτάς από πάνω την επιφάνεια της θάλασσας με τις αχτίδες του ήλιου να την διαπερνούν.." Έτσι, όταν το θελήσω θα ανατρέχω σ' αυτές..

Προς το παρόν, συνεχίζω και περιμένω..

Περιμένω και ελπίζω ό,τι τα καλύτερα θα' ρθούν και είναι αυτά που ακόμα δεν έχω γευτεί..

Θα τα πούμε μες το φθινόπωρο πάλι..Έως τότε να προσέχετε εσάς και τους ανθρώπους που' ναι δίπλα σας...

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Μια βουτιά στον κόσμο των s1ngles...

Έβλεπα s1ngles2 στην τηλεόραση προχθές..Παρόλο που δεν προτιμώ να χάνω το χρόνο μου εκεί, και ιδιαίτερα εν μέσω καλοκαιριού, αυτή την σειρά δεν ξέρω αλλά πάντα στις επαναλήψεις την πετυχαίνω και είναι από τις αγαπημένες μου. Θέλεις γιατί έχει ως ηθοποιούς νέα φρέσκα πρόσωπα με ταλέντο,με κάνει να χαμογελάω με αστείες σκηνές.. Θέλεις γιατί δείχνει την ζωή τους μ’ ένα τρόπο που ο καθένας μας έχει περάσει και έχει ζήσει κάποιες από τις ιστορίες τους μαζί με ωραία μουσική επένδυση, ίσως γιατί αυτές οι θεωρίες της Ράνιας έχουν νόημα ή ακόμα γιατί πάντα ως παρέα ζουν όλα αυτά στον κόσμο των s1ngles και όπως και στις ταινίες καμιά φορά οι άνθρωποι σκέφτονται μακάρι να το ζούσα και εγώ μ’ αυτό τον τρόπο.. Βέβαια αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα… Γι’ αυτό και συγκράτησα κάτι από ένα επεισόδιο που έλεγαν ό, τι :

"Είμαστε σταγόνες σε μια θάλασσα από ανθρώπους. Σ’ αυτή την θάλασσα μπορείς να χαθείς ή να ξεχωρίσεις. Να ταξιδέψεις μόνος σου ή με παρέα… "

Επίσης, ένας από αυτούς ο Φώτης προδομένος από τις προηγούμενες σχέσεις του και ενώ είναι σε διακοπές με όλη την παρέα, έχει κάτσει πιο απόμακρα στην παραλία, καπνίζοντας και ενώ σκέφτεται το παρελθόν του και σε τι έφταιξε συλλογίζεται ό, τι " Ξέρεις ό, τι είσαι μόνος όταν δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να τον πεις δικό σου. Ξέρεις ό, τι είσαι μόνος όταν δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που νιώθει την απουσία σου..Ξέρεις ό, τι είσαι μόνος…"

Όλα αυτά ο καθένας μας μπορεί να έχει ζήσει ή να έχει σκεφτεί..Το θέμα είναι ό, τι εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές της δικιάς μας ζωής γι’ αυτό και το σενάριο και η πλοκή που εξελίσσεται στην κάθε μέρα μας είναι κατά ένα μεγάλο μέρος ευθύνη δική μας και των επιλογών μας και κανενός άλλου..Εμείς οι ίδιοι μπορούμε να αλλάξουμε ό, τι δεν μας αρέσει, ότι πάει ενάντια στα θέλω της ψυχής μας και να προσπαθήσουμε για όσα ονειρευόμαστε. Ο χρόνος πάντα εκεί παραμονεύει και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αργά ή γρήγορα κάπου θα μας έχει βγάλει… κάτι θα έχουμε μάθει..

"Λένε ότι μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις και ίσως αυτός είναι ο λόγος που μας αρέσει να τραβάμε τόσο πολύ φωτογραφίες. Γιατί οι φωτογραφίες μπορούν να αιχμαλωτίσουν τις στιγμές πολύ καλύτερα απ’ ότι μπορούν οι λέξεις. Αν η ζωή μας είναι μια σειρά από φωτογραφίες στο άλμπουμ του χρόνου πως ξέρουμε ότι οι καλύτερες δεν έχουν ήδη τραβηχτεί;;

Το παρελθόν και το μέλλον είναι σαν προβολές ταινιών σε διπλανές αίθουσες. Δεν μπορείς να παρακολουθήσεις και τις 2 συγχρόνως, πρέπει κάποια στιγμή να διαλέξεις έργο.

Οι φωτογραφίες από το παρελθόν είναι στιγμές παγωμένες στο χρόνο. Μας θυμίζουν όσα ζήσαμε, όσα ήμασταν, όσα δεν μπορούμε να έχουμε πια..Αλλά αν αφεθούμε , μπορούν να μας παγώσουν μαζί τους. Γιατί δεν μπορείς να περάσεις όλη σου τη ζωή ξεφυλλίζοντας παλιές φωτογραφίες… Έρχεται κάποτε η στιγμή που πρέπει να βγεις εκεί έξω και να φτιάξεις καινούργιες…."

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!!

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

carpe diem _ Ζήσε τη στιγμή...

Μουσική/Στίχοι: Διονύσης Κωτσάκης

"Zήσε τη στιγμή στου χρόνου τα παιχνίδια, είναι ο κόσμος δανεικός και τα φιλιά ταξίδια.."

"Ζήσε τη στιγμή , ζήσε μικρό μου αστέρι γιατί το χθες προσπέρασε και το αύριο δεν σε ξέρει.."

" Κάθε φωτιά έχει καπνό
και κάθε δάκρυ πόνο
κάθε φεγγάρι έχει ουρανό
μα εγώ εσένα μόνο .."

"Mικρή&Τριανταφυλλένια"

Για το blog μας...

8 Ι0υνίου 2008…08 Ιουνίου 2011

Τελικά ο χρόνος είναι που περνάει άλλοτε αργά και άλλοτε γρήγορα ή εμείς οι ίδιοι περνάμε μέσα από αυτόν και αλλάζουμε, μεταμορφωνόμαστε, ταξιδεύουμε από την μια άκρη του εαυτού μας ως την άλλη ψάχνοντας αυτό το κάτι που μας απασχολεί και πολλά ακόμα ερωτήματα που είναι φορές που δεν βρίσκουν απάντηση, αλλά και άλλες που αν λίγο αφεθείς στο χρόνο θα’ρθει από μόνη της..

Πότε πέρασε ο καιρός..για πόσο γρήγορα τρέχει..κανείς μας δεν μπορεί να τον φτάσει..να τον φέρει πίσω.. Μας χαρίζει όμως όμορφες στιγμές και μέσα από τα κείμενα μας..μπορούμε γρήγορα να τον φέρουμε κοντά μας..

Έτσι λοιπόν δημιουργήσαμε το blog μας.. Πως ήμασταν και που είμαστε τώρα… με κοινό μας πάντα την αγάπη για την ποίηση και τη δημιουργία..

Γιατί όμως ξεκινήσαμε να λέμε για το χρόνο ε; Σαν σήμερα πριν 3 χρόνια δημιουργήσαμε αυτό το blogaki… η «Μικρή&Τριανταφυλλένια» και η «Τοσοδούλα» σαν κοινή ιδέα να δημιουργήσουμε κάτι που μας άρεσε και το αγαπούσαμε..πείτε το σαν ένα ταξίδι ή ακόμα περισσότερα μέσα από τις λέξεις, τις φωτογραφίες και την μουσική…για όσα μας δημιουργούν αυτή τη σπίθα ώστε να γράψουμε κάτι..στην αρχή ίσως σ’ ένα πρόχειρο χαρτί σε μια διαδρομή του τρένου, ή σ’ ένα ταξίδι προς κάποιο νησί εκεί πάνω στο κατάστρωμα με ένα δροσερό αεράκι να φέρνει γράμματα ,να ενώνονται, να σχηματίζουν τις λέξεις που η θάλασσα γέννησε…ή εκεί που ο πίνακας είχε γεμίσει αντιδράσεις και είχα χαθεί στις ενώσεις, ένα ένα τα στοιχεία συνέθεσαν κάποιο άλλο προϊόν που εγώ προτίμησα ως πιθανή εκδοχή... δλδ σε κάθε στιγμή που μας δίνει αυτό το ‘κάτι’..το ξεκίνημα..που μας οδηγεί ένα βήμα παρακάτω…

Είναι μεγάλο δώρο η χαρά που παίρνεις όταν μοιράζεσαι τις σκέψεις σου με τόσους ανθρώπους και μέσα από τόσες λίγες λέξεις να μπορούν να σε καταλάβουν και να σε αισθανθούν…

Η 70 μας ανάρτηση σήμερα είναι πάλι ένα μικρό βήμα να πούμε κάτι από μας..να μοιραστούμε κάτι..όπως γράφει και ο αγαπημένος μας Τάσος Λειβαδίτης ‘ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει’..Σας ευχαριστούμε που περνάτε και ζείτε τη στιγμή μαζί μας και κάτι δικό σας αφήνετε και εσείς, και αυτή η αλληλεπίδραση είναι αμφίδρομη..

Κάπως έτσι λοιπόν πέρασε και αυτή η χρονιά..γεμάτη εκπλήξεις..έμπνευση και ατελείωτες στιγμές.. Είναι πολύ σημαντικό να ζούμε ακόμα και το πιο ασήμαντο δευτερόλεπτο που περνάει από δίπλα μας.. γιατί αυτό, μπορεί να είναι εκείνο, που θα μας χαρίσει την πιο γλυκιά στιγμή και την χαριστική ανάμνηση για μια ζωή!!!

Αυτά προς το παρόν..Αναμένουμε για ακόμα περισσότερες στιγμές..στιγμές αληθινές..που ο πρωταγωνιστής τους είναι ο κάθε ένας από μας σ’αυτή την εποχή, σ’αυτή την ζωή…

Καλό καλοκαιράκι με υγεία πάνω απ’όλα να’χουμε!!!

«Μικρή&Τριανταφυλλένια

& τοσοδούλα»

Μια ήσυχη νύχτα...

Ξημερώνει Τρίτη..η ώρα περασμένες 12..

Τι ήσυχη που είναι σήμερα η νύχτα..

Ανοίγω την κουρτίνα..και ο δρόμος άδειος..ψυχή δεν περπατάει..μόνο τα φύλλα του δέντρου κουνιούνται με το απαλό αεράκι..

Ήσυχη νύχτα απόψε..ίσως να με καταλαβαίνει. να ξέρει πως θέλω να μείνω μόνη μου απόψε..μαζί με τις σκέψεις μου..

Να είμαι εγώ εκείνη που θα περπατήσω αυτό το δρόμο..χωρίς το θόρυβο των αυτοκίνητων και των μηχανών..χωρίς ανθρώπους να βιάζονται να περάσουν το δρόμο και να προλάβουν το λεωφορείο..παρά μονάχα εγώ..να περπατάω και να μην με απασχολεί τίποτα απ' όλα αυτά..

Μόνο την οπτασία των φύλλων να βλέπω..και το άκουσμα που έχει το αεράκι καθώς βουίζει γλυκά πίσω από τα παλιά τζάμια του διπλανού σπιτιού..

Τι να κρύβει άραγε αυτή η σιωπή της..

"τοσοδούλα"

μια στιγμή...μια ζωή...

Παρασκευή 13 Μαίου 2011. Η πλατεία Κοραή στη Πανεπιστημίου γεμάτη κόσμο. Καθισμένη σ' ένα πέτρινο πεζούλι και περιμένοντας, παρατηρώ γύρω μου.. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων περπατάει κατά μήκος του πεζόδρομου κατευθυνόμενοι προς την Σταδίου..Και οι δύο τους περιποιημένοι,γλυκύτατοι, κρατιούνται χέρι-χέρι και εκείνος τραβάει το καροτσάκι για τα ψώνια..Την κοίταζε στα μάτια,τον κοίταζε στα μάτια,πιασμένοι χέρι-χέρι..Βλέποντας στο διπλανό τραπεζάκι, πολλά περιστέρια να έχουν μαζευτεί σε κάτι απομεινάρια από φαγητό,προκαλώντας έναν πανικό, χαμογελάνε και ενθουσιασμένοι σαν παιδιά με χαρά λένε μια λέξη και συνεχίζουν..

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Στα ίδια μέρη ξαναβρισκόμαστε και θα ξαναβρεθούμε…

Άλλη μια μέρα έφτασε στο τέλος της και άλλη μια μέρα ξεκινάει σε λίγα λεπτά. Εκεί που βρίσκεται το τέλος για κάτι, εκεί θα υπάρξει και η αρχή για κάτι νέο. Μπορεί να’ ναι ένα ταξίδι, μια συνάντηση, ένα χαμόγελο, μια ματιά, ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά, μια βόλτα με ποδήλατα ως την παραλία, ένα ηλιοβασίλεμα, ένα αστέρι στον ουρανό, ένας αποχωρισμός κάποιου αγαπημένου, ένα τραγούδι και ακόμα και μια σιωπή που μπορεί να την υποδεχτεί ένας έντονος θόρυβος..δηλαδή οι μικρές στιγμές στον αδιάκοπο κύκλο της ζωής μας.Στιγμές που κλείνουν μέσα τους όλα όσα ζούμε, και όταν περάσουν αυτές, στην θέση τους θα’ έρθουν άλλες μέσα από νέες μορφές, εικόνες, πρόσωπα και εμπειρίες. Κάποιες θα τις έχουμε κλείσει σ’ ένα κομμάτι χαρτί, φυλαγμένες στο κουτί με τις φωτογραφίες και κάποιες άλλες θα’ ναι κλεισμένες μαζί με συναισθήματα σε μια ιδιαίτερη θέση.. Στην ‘καρδιά’ μας.Και κάπως έτσι η Ζ Ω Η μας συνεχίζεται, ότι κι αν συμβεί।Και εμείς συνεχίζουμε να παρατηρούμε, να μαθαίνουμε, να μεγαλώνουμε, να αγαπάμε ..Και να ονειρευόμαστε, με κλειστά και ανοιχτά μάτια।Στο φως και στο σκοτάδι...

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"