Κυριακή..

Για άλλη μια φορά βρίσκομαι στον πλανήτη 'εξεταστική'..Ναι, είναι ένας άλλος πλανήτης που μένεις εκεί για μέρες(πολλές), προσπαθείς, διαβάζεις, αγχώνεσαι, εύχεσαι να είσαι τυχερός/ή στα θέματα που θα πέσουν, περιτριγυρίζεσαι από ένα σωρό σημειώσεις και βιβλία στοιβαγμένα στο γραφείο σου, συχνάζεις σε βιβλιοθήκες,κάνεις ποστ σε όσα για κάποιο λόγο δεν μπορείς να θυμηθείς,ο καφές είναι απαραίτητος και γενικά είσαι λίγο χαμένος..Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κάνεις άλλα πράγματα, απλά σε μικρότερο βαθμό!
Αλλά ήθελα να ξεκινήσω για κάτι άλλο την ανάρτηση αυτή..Για όσα επικρατούν αυτό τον καιρό στον κόσμο..σ' ένα κόσμο που φαίνεται να γκρεμίζεται και να καταρρέει..Όπως είχα διαβάσει κάπου όμως υπάρχει καιρός να γκρεμίσεις και καιρός να οικοδομήσεις, καιρός να κλάψεις και καιρός να γελάσεις..
Και έτσι πιστεύω, πως ό,τι κι αν συμβαίνει, όσο και αν υπάρχει στην ατμόσφαιρα φόβος, στεναχώρια, απελπισία, εμείς θα βγούμε από αυτό το χάος, δεν θα το βάλουμε κάτω και θα συνεχίσουμε να ζούμε και να ελπίζουμε!
Όσο υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν, όσο ακούμε ένα αγαπημένο κομμάτι και μας φτιάχνει τη διάθεση, όσο έχουμε κάποιον δίπλα μας που μας κάνει να χαμογελάμε, όσο υπάρχει μια ταινία που μας γεμίζει με σκέψεις έπειτα, όσο υπάρχουν βιβλία που μας ταξιδεύουν σ' άλλες ζωές και μας εντυπωσιάζουν, όσο υπάρχουν τα απογεύματα με φίλους και καφέ, όσο υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω μας που είναι ευγενικοί και εμείς το ίδιο απέναντι τους, όσο υπάρχουν κι άλλοι που νιώθουν το ίδιο με μας, όσο υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που είναι έτοιμοι να μας βοηθήσουν χωρίς αντάλλαγμα, όσο κάποιος τυχαίος άγνωστος μας χαρίζει λίγο πολιτισμό σε οποιαδήποτε μορφή και εμείς το ίδιο με την σειρά μας, βοηθώντας έναν τυφλό στο δρόμο ή ακόμα και αν σε μια διάβαση μας κάνει κάποιος σήμα να περάσουμε, όσο συναντάμε κάποιον άγνωστο που τον ερωτευόμαστε με την πρώτη ματιά, ξανά και ξανά , όσο χαμογελάμε στην κάθε μέρα και στο άγνωστο που αυτή φέρνει... όσο...όσο...όσο... όσο υπάρχει Ζωή...

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"