Hear the rain, see it fall..

Ακούω τον ήχο της βροχής που πέφτει από το ανοιχτό παράθυρο και χαμηλώνω την ένταση του ραδιοφώνου για να ακούσω τον ρυθμό της. Πότε σιγανή, πότε με ένταση. Σαν τις σκέψεις που διατρέχουν το μυαλό μας. Που άλλοτε ψάχνουν απεγνωσμένα απαντήσεις και άλλοτε απλά τις αφήνουμε να μας οδηγήσουν εκείνες στα διάφορα ‘γιατί’ της ζωής μας..

"Τα πάντα είναι ουδέτερα, η σημασία τους εξαρτάται από το νόημα που εμείς θα τους δώσουμε" είχα γράψει καιρό πριν, σ’ένα χαρτάκι καθώς διάβαζα το βιβλίο ‘Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα’ της Μάρω Βαμβουνάκη. Κάποιες φορές δίνουμε τόση σημασία και ύπαρξη σε καταστάσεις, σε πρόσωπα, δίνοντας νόημα σε λέξεις, σε λόγια , σε κρυμμένα χαμόγελα και εκφράσεις που αν τελικά δεν υπάρχει η ίδια αίσθηση, ή ίδια ανταπόκριση και από την άλλη πλευρά οδηγούμαστε στην άκρη ενός υψωμένου τοίχου ή μιας κλειστής πόρτας. Και αυτός ο αρχικός ενθουσιασμός, χάνεται σαν μπαλόνι που το πήρε ο αέρας από τα χέρια ενός μικρού παιδιού..Έτσι, μόνος τρόπος να βγεις από αυτή την κατάσταση όσο και αν ήθελες και προσπάθησες δεν είναι να γυρίσεις πίσω. Αλλά να ξεπεράσεις αυτό τον τοίχο, να ανοίξεις την δικιά σου πόρτα που σε κρατάει δέσμιο και να συνεχίσεις..Λάθος ή σωστό, θα φανεί παρακάτω..

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"