Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

Υπό το φως της πανσελήνου…


Μόλις είχε ξυπνήσει από εκείνο το όνειρο που έμοιαζε λίγο με παραμύθι από εκείνα που πάντα έχουν όμορφο τέλος παρόλο των ενδιάμεσων δυσκολιών…Δεν ήθελε να τελειώσει εκεί αλλά να συνεχιστεί. Άδικα όμως, είχε ήδη ξυπνήσει. Παρόλα αυτά μια ηρεμία και γαλήνη πλημμύριζε την ψυχή της. Σαν από εκείνες τις λίγες στιγμές που νιώθουμε πλήρης. Κοίταξε τριγύρω της και δεν της έλειπε κάτι, ή έτσι πίστευε. Με γρήγορες κινήσεις σηκώθηκε, ετοιμάστηκε και έφτιαξε καφέ. Βγήκε στο μπαλκόνι της που είχε θέα την θάλασσα και εντυπωσιάστηκε με την ησυχία που επικρατούσε. Ίσως όλα να ήταν με το μέρος της αυτή τη μέρα και να ήθελαν να διατηρήσουν αυτή την γλυκιά αίσθηση που είχε από το πρωινό ξύπνημα. Ένα ελαφρό αεράκι δρόσιζε το πρόσωπο της και άφησε τη ματιά της στην θάλασσα, σ’ εκείνη που ήξερε να πέρνει και να γεννάει σκέψεις…Ξαφνικά κοίταξε το ρολόι της και συνηδητοποίησε πως ήδη ήταν αργοπορημένη για την δουλειά της. Σκεφτόταν όμως και την αποψινή συναυλία και ένα χαμόγελο σχηματίζονταν στην άκρη των χειλιών της. Ήξερε ότι θα περνούσε όμορφα, ήταν το αγαπημένο της συγκρότημα..Σε κάθε συναυλία τα τραγούδια την ταξίδευαν, καθώς το κάθε τραγούδι από μόνο του ήταν ένα ταξίδι, οι στίχοι σε οδηγούν στους δρόμους της ψυχής…Οι ώρες πέρασαν γρήγορα και ευχάριστα στη δουλειά. Είχε γυρίσει σπίτι και ετοιμαζόνταν για την αποψινή βραδιά. Ήταν 8.30 όταν έφτασε η παρέα της με το αυτοκίνητο κάτω από το σπίτι και της κόρναραν να κατέβει. Όλοι και ο καθένας ξεχωριστά ήταν κοντά της στις καλές και κακές στιγμές που είχε η ζωή της. Το ήξερε… αν και πολλές φορές είχε νιώσει τόσο μόνη ενώ υπήρχαν τόσο πολλοί γύρω της. Στο ράδιο έπαιζε ‘Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε..να πάμε κατευθείαν για δουλειά..’ και όλοι σιγοτραγουδούσαν στο ρυθμό του. Όλα κυλούσαν όπως τα είχε φανταστεί…εκτός από ένα…
Στη συναυλία απογειώθηκαν, τραγουδούσαν όλοι μαζί τονίζοντας ιδιαίτερα αγαπημένους στίχους και ξαφνικά…Η ματιά της έπεσε σε εκείνον…ήταν λίγο πιο δίπλα. Σαν να είχε νιώσει το βλέμμα του πάνω της και είχε γυρίσει..Την κοιτούσε στα μάτια…

Σαν να γνωρίζονταν από παλιά αλλά είχαν καιρό να ειδωθούν…

Και όμως ήταν εκείνος…

Ο συμπρωταγωνιστής της στο όνειρο…

Πίστευε ότι τον είχε ξεχάσει και αφήσει…

Αλλά δεν ήταν αλήθεια..

Με λίγα λόγια, απλά με τα βλέμματα τους που ήταν ικανά να αφομοιώσουν τα λόγια της σιωπής και των δύο, ξεκίνησαν από την αρχή αφήνοντας στο παρελθόν ότι τους φόβιζε…

Ήταν εκεί ανάμεσα σε τόσο κόσμο αλλά δεν τους έβλεπαν, δεν άκουγαν το τραγούδι..

Η δική τους μελωδία ηχούσε πλέον, ο χρόνος λες και είχε παγώσει και υπό το φως της πανσελήνου το φιλί τους σφράγισε αυτή τη μοναδική στιγμή…

Μικρή& Τριανταφυλλένια

Τρίτη 4 Αυγούστου 2009

Μικρέ μου άγγελε...


Μικρέ μου άγγελε, έλα κοντά μου πάλι...

Έλα δείξε μου το δρόμο...

Το δρόμο της ζωής, το δρόμο της χαράς...

Άνοιξε διάπλατα τα φτερά σου και ταξίδεψέ με κοντά σου...

Δείξε μου τα μέρη σου, τον τόπο σου, την καθημερινότητά σου...

Ποιοί είναι οι φίλοι σου και ποιοί είναι οι εχθροί σου...

Ποιοί είναι αυτοί που σε κάνουν να χαμογελάς και ποιοί αυτοί που σε πληγώνουν...

Έλα άγγελέ μου, έλα δίπλα μου ξανά κι εγώ θα είμαι δίπλα σου και δεν θ'αφήσω κανέναν να σε πειράξει...

Πάρε με αγκαλιά και ταξίδεψέ με σε μέρη που δεν έχω δει με τα μάτια της ψυχής μου...

Δείξε μου την αγάπη και την ευτυχία στον κόσμο τούτο...

Δίδαξέ με ανάμεσα στο "θέλω" και στο "πρέπει", στο "καλό" και στο "κακό".

Μόνο εσύ μπορείς...μόνο εσύ μπορείς να μεταμορφώνεις τον κόσμο που ζούμε σ΄ένα παραμύθι...

Σε μια μελωδία, που οι νότες της χορεύουνε τόσο ήρεμα και γαλήνια και με τον ήχο τους μας συνεπαίρνουν αλλού...

Βοήθησέ με να ξεχάσω αυτά που με πληγώνουν και ματώνουν την καρδιά μου...

Φώτισέ με με το φως σου τις σκοτεινές μου σκέψεις...

Και μόλις έρθεις και με βρεις...μην ξαναφύγεις...παρά μόνο να με κρατήσεις τόσο σφιχτά στην αγκαλιά σου και να με πάρεις μαζί σου!!!!

"τοσοδούλα"