Όλες αυτές τις μέρες νομίζω πως οι ζωές όλων ταρακουνήθηκαν λίγο, βγήκαν από το καθημερινό τους πρόγραμμα που είναι προσηλωμένες και ακολούθησαν τον ρυθμό των ημερών…Ίσως και να ξύπνησαν από ένα παραμύθι που ζούσαν και να αντίκρισαν την πραγματικότητα όπως ακριβώς είναι…Ένα χάος παντού…Σαν μικρό πόλεμο εγώ το έβλεπα, και αναρωτιόμουν τι μπορώ να κάνω για να σταματήσει αυτή η βία. Άραγε πώς να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι ένα μέλλον καλύτερο έπειτα από αυτά; Η τηλεόραση δεν νομίζω ότι βοηθούσε πολύ. Πιο πολύ τρομοκρατούσε με τις εικόνες που συνέχεια επαναλαμβάνονταν…Προτιμούσα το ράδιο, έτσι μπορούσα να φανταστώ εγώ πως ήταν η κατάσταση...Όσα συνέβησαν δεν μπορούν να αλλάξουν τώρα πια, αλλά μπορεί να γίνει μια νέα αρχή ώστε να μην ξανά επαναληφθούν τα ίδια.. Να μην δούμε ξανά τα ίδια λάθη…Πάνω στις στάχτες θα πρέπει να ξεκινήσουμε πάλι…
Η ζωή όμως που χάθηκε δεν μπορεί να ξαναγεννηθεί…Ο Αλέξανδρος που έγινε ο κοντινός μας φίλος μόνο στις καρδιές μας υπάρχει πια…Του έσβησαν από το παιδικό του πρόσωπο το χαμόγελο τόσο ακαριαία…

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Ο δρόμος σου είσαι εσύ...

Ο καιρός σήμερα σαν να προσαρμόστηκε λίγο με το ημερολόγιο…

Από το πρωί έβρεχε και σχεδόν κατά την διάρκεια της μέρας συνεχίστηκε άλλοτε πιο πολύ, άλλοτε πιο λίγο… Κάθε φορά που βρέχει σαν να καθαρίζουν λίγο όλα γύρω σου, να παίρνουν νέες μορφές και να τα κοιτάς και από μια άλλη οπτική γωνία… Ας ελπίσουμε να συνεχιστεί, ώστε να μπούμε στο κλίμα ότι έρχονται Χριστούγεννα…Ήδη στα μαγαζιά οι πρώτες βιτρίνες έχουν ξεκινήσει να στολίζονται…Την ίδια πορεία ακολουθούν και οι δρόμοι της πόλης…Κάτω από αυτό το φως που ο καθένας θα το αντιληφθεί διαφορετικά, θα ξεκινήσουμε για κάτι νέο, μια αρχή πιο κοντά σε αυτό που επιθυμούμε…Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό που μας τραγουδάει ο Νίκος Πορτοκάλογλου…Έτσι, αφήνουμε πίσω μας ότι μας πληγώνει και χαμογελάμε στο τώρα…

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Μια φιλία ξεχωριστή...

Υπάρχουν πολλών ειδών ανθρώπων...που όταν τους κοιτάζεις δεν μπορείς να φανταστείς ποτέ τι μπορεί να κρύβουν μέσα τους...τι συναισθήματα έχουν κ πώς ξεπερνούν τα προβλήματά τους...

Όλοι κρύβουμε μέσα μας πράγματα κ συναισθήματα που λίγοι είναι εκείνοι που θα τα γνωρίσουν...Λίγοι εκείνοι που θα σταθούν τυχεροί να τ'ακούσουν κ να απολαύσουν τις συζητήσεις τους μαζί τους...κ είναι τόσο μαγικό,τόσο αληθινό,τόσο όμορφο...

Έτσι κ εγώ στάθηκα από τους τυχερούς που γνώρισα στη ζωή μου ένα τέτοιο άνθρωπο...

Κ αυτός ο άνθρωπος είναι στη ζωή μου κ στην καθημερινότητά μου 8 χρόνια...μαζί στις λύπες,μαζί στις χαρές...

Γι'αυτό λοιπόν θα ήθελα να της αφιερώσω αυτό το κείμενο με όλη μου την αγάπη κ να της πω,ότι όλοι μέσα μας κρύβουμε πολλά που μας προβληματίζουν,αλλά πάντα έρχεται η ώρα που εμφανίζονται στο φως κ με την βοήθεια των αγαπημένων μας προσώπων λύνονται όλα!!!

Έτσι θέλησε να γράψει κάποιες δικές τις σκέψεις που την έχουν αγγίξει τον τελευταίο καιρό...κ να τις μοιραστεί μαζί μου...κ αντίστοιχα εγώ να τις μοιραστώ μαζί σας...

Μαύρο Πέπλο

"Η νύχτα πάλι έριξε το μαύρο της το πέπλο

και όπως κάθομαι μονάχη,

το φεγγάρι βλέπω...

Σαν να κατέβηκε απόψε και να έκατσε δίπλα μου,

άρχισε να με παρηγορεί και να μοιράζεται την πίκρα μου!

Λυπάται που με βλέπει πάλι μόνη

άλλο ένα βράδυ να παλεύω με τον πόνο...

Και καθώς ένα αστέρι πέφτει σιγά-σιγά

από των ματιών την άκρη νιώθω ένα δάκρυ ν'αργοκυλά

και όπως γυρίζω να σταματήσω τη σταγόνα

βλέπω να καθρεφτίζεται πάνω της η δική σου εικόνα...

Όλα απόψε σε θυμίζουν,τα μάτια μου με σένα πλημμυρίζουν

δεν ξέρω που γυρνάς,πως περνάς αλλά πως ακόμα με πονάς!

Αναρωτιέμαι αν σου ζήτησα πολλά,αν ήταν όνειρα τρελά,μακρινά

ή μήπως η καρδιά μου είναι τρελή που ακόμα την παιδεύει η δικιά σου η μορφή...

Και καθώς η νύχτα περνά και τα λάθη σου μετρά,το μυαλό μου σταματά

και με τις αναμνήσεις συντροφιά,ζητώ τη δικιά σου αγκαλιά,

μα εσύ δεν είσαι πουθενά,παντού κυριαρχεί η μοναξιά μέσα στη βουβή βραδιά.."

"Άλλο ένα βράδυ,πυκνό σκοτάδι,λείπεις εσύ,

που είσαι η ζωή μου η μισή...

Και είμαι μόνη,παρέα μου ο πόνος,

και ξάφνου εκεί,μες τη σιωπή,

έρχεσαι μπροστά μου...

Άχ γλυκέ μου και σε αγγίζω,

σαστίζω και σε φιλώ

και σου μιλώ...

Μα αυτό είναι ψέμα,μια αυταπάτη,

όνειρο είναι και μια απάτη...

Ποτέ δεν θα'ρθεις,ποτέ,ποτέ..."

"Σιωπηλή κοπέλα μες τη νύχτα"

"τοσοδούλα"

Μια ιστορία διαφορετική από τις άλλες...

"Είναι απίστευτο πως από τη μια στιγμή στην άλλη, η ζωή σου μπορεί ν'αλλάξει έτσι ξαφνικά και να συνειδητοποιήσεις πράγματα και γεγονότα που ήταν δύσκολο να τα δεις τότε..."

...Αυτά ήταν τα λόγια της μικρής μου πριγκίπισσας...και άφού σηκώθηκε από το κρεβάτι της, κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη και παρατήρησε ότι εκτός από πόσο όμορφη ήταν...το πρόσωπο της έλαμπε από ευτυχία και ένα απέραντο χαμόγελο ν'απλώνεται διάπλατα στα χείλη της...

Αυτό οφειλόταν στο ότι όσα αναζητούσε εκείνο τον καιρό...τα είχε βρει στο μικρό της πρίγκιπα...Και οι 2 τους υποχέθηκαν παντοτινή αγάπη και κανένα εμπόδιο να μην αφήσουν να μπει αναμέσα τους και τους δηλητηριάσει...

Όμως μην ξεχνάμε πως στα παραμύθια υπάρχουν και τα ξωτικά,οι μάγισσες και ένα σορό άλλες προσωπικότητες, που προσπαθούν με κάθε ύπουλο τρόπο να παγιδεύσουν τους ήρωες μας και να τους εμποδίσουν στην ευτυχία τους...

Αρκετές φορές μάλιστα το πετυχαίνουν...αλλά πάντα στο τέλος οι ήρωες μας παλεύουν μέχρι και την τελευταία στιγμή να σωθούν...ώσπου έρχεται η στιγμή που μπορεί να φαίνεται ότι όλα έχουν χαθεί...ξαφνικά όλα ν'αλλάζουν και το καλό να νικάει το κακό...

Και κάπως έτσι τελειώνει...με τη φράση...

"Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!!"

Φαίνεται σαν παραμύθι...είναι παραμύθι...

Και ο καθένας μας βιώνει το δικό του...όπως κ εγώ!

Γιατί εαν στη ζωή σου δεν έχεις τον δικό σου κόσμο...τότε δεν θα είσαι πραγματικά ευτυχισμένος...

Ζήσε το όνειρό σου...

Ζήσε τη στιγμή...

Και προσπάθησε να την κρατήσεις για πάντα ζωντανή!!!!

"τοσοδούλα"

Η μαγεία των αστεριών...

Ξαπλωμένη σ' ένα βράχο κοιτώντας τ' αστέρια...

Δισεκατομμύρια φωτάκια σκόρπια μεταξύ τους, άλλα περισσότερα φωτεινά και άλλα λιγότερο...
Πάντα ξεχωρίζει ένα!!!
Το πιο λαμπερό από όλα, που λένε ότι είναι το πρώτο που φάνηκε στον ουρανό...
Έτσι τα παρατηρείς χωρίς να προσπαθείς να δώσεις κάποια εξήγηση...
Απλά αναρωτιέσαι..¨Είναι άραγε ήλιοι που φωτίζουν τους πλανήτες? ή Μήπως οι ψυχές εκείνων που έχουν φύγει από κοντά μας και συνεχίζουν ακόμα να μας φωτίζουν?¨
Και ξαφνικά μες την απόλυτη ηρεμία των σκέψεων μου, καθώς κοιτάζω αυτή τη μαγεία...
Φωνάζω στον εαυτό μου¨Πέφτει ένα αστέρι!Κάνε μια ευχή!¨
Η ευχή μου εύχομαι να πραγματοποιηθεί...

¨Να είμαστε όλοι καλά και τυχεροί να ξαναδούμε αυτό το θέαμα!¨

¨τοσοδούλα¨

Με θέα το απέραντο γαλάζιο...

Το πλοίο είχε ξεκινήσει και άλλο ένα ταξίδι έκανε την αρχή του. Εγώ καθισμένη στην θέση μου, δίπλα στο παράθυρο να χάνομαι στο απέραντο γαλάζιο, στην θάλασσα που τόσο με μαγεύει παρέα με ένα ζεστό καφέ και κάπου εκεί οι σκέψεις άρχισαν να περνάνε από μπροστά μου. "Είναι ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται, το βιώνω κάθε φορά. Κάθε φορά και λίγο πιο διαφορετικό όπως σχεδόν όλα τα πράγματα στην ζωή δεν είναι ίδια σαν την πρώτη φορά. Μπροστά μου μόνο η θάλασσα, μόνο αυτή ο οδηγός. Ο ουρανός ολοκάθαρος στο γαλάζιο χρώμα του με μικρές πινελιές από σύννεφα ντυμένα σ' ένα χρώμα κίτρινο ανοιχτό. Δύσκολο να το περιγράψω. Ο καθένας θα το περιέγραφε και λίγο διαφορετικά. Διαφέρουν τα μάτια της ψυχής, δεν βλέπουμε όλοι το ίδιο. Θάλασσα και ουρανός να γίνονται ένα και μια ματιά εκεί να φτάνει για να νιώσεις ηρεμία, γαλήνη και την ψυχή σου να αδειάζει εκεί μπροστά με χίλιες δύο σκέψεις. Όλα όσα βρίσκονται κάτω από το βυθό καλά κρυμμένα αρχίζουν να ταλαντεύονται εκεί μπροστά σου και εσύ να προσπαθείς να τα βάλεις στην σειρά, όχι πάντα όμως. Κάποιες σκέψεις περνούν και φεύγουν πάλι. Πόσα ταξίδια αλήθεια κάνει ο καθένας μας απλά με την σκέψη; Τα δικά μου είναι ατέλειωτα παρέα με αγαπημένη μουσική...Πόσες κρυμμένες αλήθειες κρύβονται κάτω από την θάλασσα εκεί βαθιά στο βυθό;Πόσες αλήθειες και δυνάμεις κρύβουμε βαθιά μέσα μας και ακόμα δεν τις έχουμε ανακαλύψει;"

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Σε κάθε τραγούδι που ακούω

Σε κάθε εικόνα που αντικρίζω
Σε κάθε στιγμή που ζω
Στην θάλασσα όταν χάνομαι
και στον ουρανό όταν πετάω
Εσύ εκεί υπάρχεις...

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Βροχή...

'Αρχισαν τα πρωτοβρόχια...και οι πρώτες σταγόνες βροχής πέφτουν και κυλούν στο δρόμο... Τί περίεργο συναίσθημα που μας δημιουργεί αυτό το φαινόμενο... Από τη μια στιγμή στην άλλη αλλάζει τα συναισθήματα και τη διάθεσή μας... Σε μελαγχολεί για πράγματα που δεν πρόλαβες να ζήσεις ή που θα ήθελες να πραγματοποιήσεις...και από την άλλη δεν σταματάς να τη κοιτάζεις καθώς σε ταξιδεύει και το μυαλό σου αφήνεται... Πίσω από τη τζαμαρία παρατηρείς το γκρίζο των σύννεφων στον ουρανό και τις σταγόνες που πέφτουν πότε αργά,πότε γρήγορα,χωρίς να ξέρεις πότε θα σταματήσει...και η μουσική από πίσω να συνεχίζει να παίζει την αγαπημένη σου μελωδία,καλύπτοντας τα μπουμπουνιτά και τις βροντές... Έτσι καθισμένη στην πολυθρόνα με το βιβλίο σου παρέα...συνεχίζεις να φαντάζεσαι τους ήρωες τις ιστορίας σου...

''τοσοδούλα''

Ένα απόγευμα του καλοκαιριού...

Όλη μέρα το μυαλό της ξέφευγε από εκεί που βρισκόταν μαζί με τους άλλους, σε άλλες σκέψεις δικές της που την απασχολούσαν από καιρό. Από τότε που άρχισε να βλέπει την πραγματικότητα και τον κόσμο γύρω της με άλλα μάτια. Με τα μάτια της ψυχής της... Αυτά που ήταν δύσκολο να βρει ίδια να την καταλαβαίνουν και όσα βρήκε ήταν λίγα. Σε κάθε της ευκαιρία της άρεσε να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της. Ειδικά όταν βρισκόταν στο τρένο που πίστευε ό,τι οι ζωές ανθρώπων που συναντήθηκαν και ξαφνικά χάθηκαν μέσα σε μια στιγμή ήταν πιθανό να ξανασυναντηθούν κάποτε...Ο καθένας μας κουβαλάει μέσα του εμπειρίες και πολλές αναμνήσεις βαθιά ριζωμένες. Αυτά είναι που μας προκαλούν και ένα χαμόγελο στην άκρη των χειλιών, την λύπη που σκιαγραφείται στο πρόσωπο και ένα σωρό άλλες εκφράσεις του προσώπου ανάλογα με τις καταστάσεις που ζήσαμε και τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν. Έτσι, και εκείνη χθες. Δεν άντεξε. Προσπαθούσε να το κρατήσει μέσα της, ασχολιόταν με κάτι άλλο χαράζοντας το όνομα της στον βράχο με όση δύναμη κι αν είχε. Άλλα δεν τα κατάφερε. Την πήρε το παράπονο και ίσως και να ένιωσε καλύτερα. Ναι, μετά όλα έγιναν καλύτερα!
Καθώς γύριζε είχε αφεθεί στη θέα που απλωνόταν έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου με ένα τρυφερό αεράκι να την δροσίζει.., Τα χρώματα που είχαν δημιουργηθεί από την δύση του ηλίου ήταν μαγικά. Ξεκίναγε το μπλε της θάλασσας μετά ένα μοβ ανοιχτό, ύστερα το κόκκινο, το πορτοκαλί και τέλος το κίτρινο να συναντάει το γαλάζιο του ουρανού. Ήξερε ό,τι μια ματιά της εκεί έφτανε για να ξανααντλήσει όλη την δύναμη που έκρυβε βαθιά μέσα της, για να συνεχίσει την ζωή της με ό,τι καλό ή κακό θα 'ρθόταν.. Αν καταγράφαμε τις σκέψεις και τις λέξεις που πέρασαν από το μυαλό μας ακριβώς εκείνη την στιγμή που αντικρίζαμε μια εικόνα ή βιώναμε μια κατάσταση, τότε ήταν που θα γεννιόνταν και τα πιο ωραία λόγια... Λόγια βγαλμένα κατευθείαν από την ψυχή χωρίς την παραμικρή επεξεργασία...

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Για να γίνουμε καλύτεροι...

Τα εμπόδια είναι για να τα προσπερνάμε και να μας να κάνουνε δυνατότερους... και οι χωρισμοί το ίδιο!!! Γι'αυτό... Σκληρή χρείαζεται να γίνεις,σκληρή για να επιτύχεις... ν'αντιμετωπίσεις το χρόνο με ηρεμία και ν'αποκτήσεις ψυχραιμία!!! Όλα θα γίνουν καλύτερα θα το δεις κ εσύ... ηρέμησε κ απόλαυσε, γιατί η ζωή είναι μικρή!!!!!!

΄'τοσοδούλα"

ΓΙΑΤΙ....

Μ'ένα "γιατί" περιπλανιέμαι...μ'ένα "γιατί" αναρωτιέμαι...
Γιατί στις όμορφες στιγμές που σε βλέπουν να γελάς και να΄σαι ευτυχισμένη,έρχεται η στιγμή που από τον ουρανό που είσαι,καταλήγεις στη γη ανώμαλα...?
Δίχως εξηγήσεις,δίχως αιτιολογία...απλά μένεις μ'ένα "γιατί' να σε τυρρανάει σε κάθε σκέψη που κάνεις...
Γιατί να τελειώνει ότι πιο όμορφο έχεις ζήσει...έτσι ξαφνικά?
Όλοι μετά λένε"ο χρόνος θα τα γιατρέψει όλα...όλα θα ξεχαστούν"
Το ερώτημα είναι πώς θα ξεχαστούν???
Κ η απάντηση?Απλά δεν μπορεί να ξεχαστεί...γιατί δεν υπάρχει ιατρειά στο θέμα του έρωτα!!!
Έτσι λοιπόν μη μου ζητάς...
"Τα περασμένα να ξεχάσω,δρόμους που πέρασα να μην ξαναπεράσω,λόγια που είπες να μην τα φέρνω πίσω...ότι αγάπησα πολύ να το μισήσω!!!"

''τοσοδούλα"

Ξύπνα ! Φτάσαμε !

Βγαίνω πάλι στο δρόμο που μαζί περπατήσαμε
καθισμένος στο τέλος εκεί στη θέση που αρχίσαμε
Είν' ο ίδιος ο δρόμος από 'κεί ξεκινήσαμε
μα γυρίζει ο χρόνος στη στιγμή που αρχίσαμε

Κι είναι όλα μπροστά και οι νύχτες που χάσαμε
και ο δρόμος εδώ σαν να μην τον περάσαμε
και τα φώτα να τρέχουν κι όλα αυτά που αγαπήσαμε
και τ' αστέρια να λάμπουν όλα εκεί που τ' αφήσαμε

Και τα φώτα να τρέχουν σαν τον χρόνο που χάσαμε
Είχες πει σ' αγαπώ
όμως πια... Ξύπνα! Φτάσαμε
Ξύπνα! Φτάσαμε

Βγαίνω πάλι στο δρόμο που στη μέση αφήσαμε
καθισμένος στο τέλος εκεί στη θέση που αρχίσαμε
Κι είναι όλα μπροστά κι οι στιγμές που πετάξαμε
και οι άσχημες μέρες που από μόνοι μας φτιάξαμε

Και τα λάθη μπροστά που ποτέ μας δεν σκεφτήκαμε
που με μάτια κλειστά να τα δούμε αρνηθήκαμε
και τα φώτα να τρέχουν κι όλα αυτά που αγαπήσαμε
και τ' αστέρια να λάμπουν όλα εκεί που τ' αφήσαμε

Πια τα φώτα δεν τρέχουν, τη ζωή μας χαλάσαμε
Μη μου λες σ' αγαπώ
τώρα πια... Ξύπνα! Φτάσαμε
Ξύπνα! Φτάσαμε
Είχες πει σ' αγαπώ
όμως πια... Ξύπνα! Φτάσαμε
Ξύπνα! Φτάσαμε

Στίχοι: Γιώργος Δημητριάδης & Σταμάτης Πανταζόπουλος
Μουσική: Γιώργος Δημητριάδης

"Mικρή & Τριανταφυλλένια"

Το ταξίδι της επιστροφής ...

Δύσκολα κλείνουν οι πληγές.
Οι αναμνήσεις ακόμα πιο δύσκολα ξεθωριάζουν .
Πάντα θα υπάρχουν και θα έρχονται απρόσκλητες...

"Μικρή & Τριανταφυλλένια"

H αίθουσα του θρόνου

• Μια μέρα η αυτού μεγαλειότης, ο εαυτός μας, πρέπει να βγει από την αίθουσα του θρόνου και μαζί με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά, να αποφασίσει για τη ζωή του…
• Σας συμβαίνει να αισθανόσαστε κάποτε σαν ογδόντα χρονών;
• Καθένας μας έχει χρέος να γίνεται στρατιώτης της εποχής του. Μονάχα έτσι εξελίσσεται η ανθρωπότητα.
• Ακόμα και στη φύση,το καταστρεπτικό μπορεί να είναι μαζί και δημιουργικό...

Από το ομώνυμο βιβλίο Η Αίθουσα Του Θρόνου του Τάσου Αθανασιάδη.

"Μικρή & Τριανταφυλλένια"

Για μια στιγμή

Μοναξιά μα ρόδινη
νύχτα που με σέρνει
να καρφώσω τους νέους πασσάλους
πάνω στους οποίους ο νέος τρόμος
θ' απαυγάσει δικαιότατος και σαφής.
Για μια στιγμή τα πάντα θα χαθούν
για να σταθούν σε λίγο
μα όχι με τη μορφή που γνωρίζουμε
και θα' ναι φιλιά αστραφτερά
τα μεστά πια σκοτάδια
που θα ειπώνονται
μοναχικά κι εξαίρετα.

Από το βιβλίο με ποίηση του Νικήτα Τσιενέ ''Ευαίσθητος ως τα όρια της αθανασίας" από τις εκδόσεις Ιωλκός.

Με τα μάτια της ψυχής...

Είχε βγει στο κατάστρωμα και στεκόταν στα κάγκελα του καραβιού, αφήνοντας τα μάτια της να χαθούν στο μπλε σκούρο της θάλασσας ώστε να φτάσουν στο σημείο να μην ξεχωρίζουν θάλασσα και ουρανό...Έτσι σκέφτηκε:"Η θάλασσα θα μπορούσε να είναι το μελάνι και εμείς να ήμασταν η πένα. Εμείς θα κάναμε την αρχή στο μυθιστόρημα της ζωής μας..Ήρωες συγχρόνως και αναγνώστες του. Οι εμπειρίες πολλές και οι δυσκολίες σαν τα κύματα της θάλασσας, που στο τέλος όμως θα καθαρίσουν την ακροθαλασσιά και ίσως βρούμε μπροστά μας εκείνο το μπουκάλι που περιμένουμε, κάτι θα έχει μέσα. Ίσως να είναι ένα σημάδι...Εμείς θα επιλέξουμε αν θα το ανοίξουμε ή όχι..Οι επιλογές που κάνει ο καθένας μας είναι και αυτό που μας ξεχωρίζει μας κάνει μοναδικούς..."

"Μικρή & Τριανταφυλλένια"

ΦΙΛΙΑ....

Φιλία... Είναι κάτι μοναδικό,ξεχωριστό,μαγικό... Είναι μια σχέση που υπάρχει ανάμεσα σε πολλά άτομα... Λίγες φορές όμως είναι πραγματικά αληθινή και μπορείς να την εμπιστευτείς... Βρίσκεται παντού...γύρω μας,μέσα μας...καθένας την αντιλαμβάνεται & τη ζει διαφορετικά... Τη Φιλία δεν μπορείς δεν μπορείς να την προγραμματίσεις...συναντάς ανθρώπους άσχετους,που αναρωτιέσαι αν πραγματικά θα μπορούσες να ταιριάξεις μαζί τους, ν'αναταλάξεις τις απόψεις σου & να εμπιστευτείς τα μυστικά σου... Ποτέ δεν ξέρεις όμως πως θα στα φέρει η ζωή αργότερα...μπορεί τελικά με αυτούς τους τυχαίους & άσχετους ανθρώπους που θα συναντήσεις κάποτε...να καταφέρετε & να χτίσετε την πιο δυνατή σχέση... Από την πρώτη μέρα στο σχολείο....αρχίζει ν'αλλάζει η ζωή σου... Ένα άτομο συναντάς & αμέσως γίνεστε αχώριστοι... Ξέρεις ότι θα είναι εκεί στα εύκολα & στα δύσκολα...θα ζήσετε καταστάσεις πολλές...& με τον καιρό θα δένεστε περισσότερο,ώστε όταν τα χρόνια περνούν...η Φιλία σας θα δυναμώνει ολοένα & περισσότερο,παρόλο τα εμπόδια & τις δυσκολίες που θα συναντήσετε!!!!!!
Γιατί...η Φιλία δεν αποκτιέται...γεννιέται!!!!!!
Τελικά έχει πολύ δίκιο ο Ισοκράτης που λέει ότι: "Ο ισχυρός έχει σκλάβους,ο πλούσιος έχει κόλακες & ο σοφός έχει φίλους"
Κανείς δεν μπορεί να μείνει μόνος του...όλοι χρειαζόμαστε κάποιον...
Μια αδερφή ψυχή που θα μας συντροφεύει πάντα!!!!

"τοσοδούλα"

The big summer has come!

Είναι γεγονός, ότι το καλοκαιράκι έχει μπει για τα καλά, παρόλο που ο καιρός είναι περίεργος κάποιες μέρες, εμείς δεν πτοούμαστε...Κάνουμε όνειρα και σκέψεις για το πως θα περάσουμε και αυτό το καλοκαίρι, ελπίζοντας να είναι από τα πιο αξέχαστα γιατί αλλιώς τι θα έχουμε να λέμε από Σεπτέμβρη...Τα νησάκια θα γεμίσουν και πάλι από κόσμο, κάποια ήδη έχουν...και θα αφήσουν για λίγο την ησυχία και ερημιά του χειμώνα. Οι πιο πολλοί συζητάμε για το που θα πάμε διακοπές, και έτσι αρχίζουμε να συγκρίνουμε μέρη ανάλογα με το τι επιθυμούμε. Το μόνο σίγουρο είναι ό,τι αν έχεις καλή παρέα όπου κι αν πας θα περάσεις super!!! Αισιοδοξία και κέφι χρειάζεται, στο χέρι μας είναι να περάσουμε τέλεια! Οπότε, αρχίστε να ετοιμάζεστε.. Τα τραγούδια που ακούγονται στο ράδιο αλλά και σε διάφορα σημεία της πόλης "Καλοκαιρινά ραντεβού", "Το καλοκαιράκι", "Λιωμένο παγωτό" μας βάζουν ήδη στο κλίμα...

"Μικρή & Τριανταφυλλένια"

Σταγόνες βροχής...

Ήταν αργά το βραδάκι, γυρνούσα με το τρένο από ένα πάρτυ. Ο καιρός από το πρωί δεν ήταν και στα καλύτερα του. Καθόμουν και κοιτούσα το τζάμι του τρένου καθώς έβρεχε και σκεφτόμουν διάφορα…Το τζάμι είχε γεμίσει από μικρές μικρές σταγόνες που συνέχιζαν να πέφτουν καθώς έβρεχε. Αυτές άρχιζαν να διανύουν την πορεία τους πάνω στο τζάμι καθώς κυλούσαν, άλλες γρήγορα και άλλες αργά, οι περισσότερες συναντούσαν άλλες και έτσι γινόταν μία που συνέχιζαν μαζί την πορεία τους. Το παρομοίασα λίγο με τους ανθρώπους. Ο καθένας μας έχει την πορεία του σ’ αυτό τον κόσμο, συγκεκριμένη σίγουρα δεν είναι αλλά κάποια στιγμή θα σταματήσει να βαδίζει μόνος. Θα έρθει η στιγμή που σ’ αυτή την πόλη ή σε κάποια άλλη, μέρα ή νύχτα που θα συμπέσουν οι στιγμές και των δύο. Μπορεί να μην είναι μακριά, και αν τα φέρει ο χρόνος αυτές οι δύο ψυχές να βαδίζουν μαζί από εκεί και πέρα.. Για όλους υπάρχει αυτή η στιγμή. Σε κάποιους ίσως συμβεί στο επόμενο δευτερόλεπτο κάπου εκεί, και για κάποιους άλλους ίσως χρειαστεί λίγο περισσότερος χρόνος…Το σίγουρο είναι ότι θα συμβεί, και όταν συμβεί από τις δύο πλευρές θα είναι μαγικό. Έτσι, ζούμε εκτός των άλλων και γι’ αυτή τη στιγμή…

"Μικρή & Τριανταφυλλένια"

Ζωή...

Ζήσε τη ζωή σου όπως θες... Ζήσε την κάθε σου στιγμή ξεχωριστά... Ξεκίνα απ'το σήμερα & το τώρα, και άσε το αύριο & το μέλλον για μετά... Ποτέ δεν είναι αργά,να κάνεις μια νέα αρχή... Ποτέ δεν είναι αργά για κανέναν... Συνέχισε τη ζωή σου όπως τη θες , και το αύριο θα΄ρθει από μόνο του σε σένα!!!!

"τοσοδούλα"