Ένα απόγευμα του καλοκαιριού...

Όλη μέρα το μυαλό της ξέφευγε από εκεί που βρισκόταν μαζί με τους άλλους, σε άλλες σκέψεις δικές της που την απασχολούσαν από καιρό. Από τότε που άρχισε να βλέπει την πραγματικότητα και τον κόσμο γύρω της με άλλα μάτια. Με τα μάτια της ψυχής της... Αυτά που ήταν δύσκολο να βρει ίδια να την καταλαβαίνουν και όσα βρήκε ήταν λίγα. Σε κάθε της ευκαιρία της άρεσε να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της. Ειδικά όταν βρισκόταν στο τρένο που πίστευε ό,τι οι ζωές ανθρώπων που συναντήθηκαν και ξαφνικά χάθηκαν μέσα σε μια στιγμή ήταν πιθανό να ξανασυναντηθούν κάποτε...Ο καθένας μας κουβαλάει μέσα του εμπειρίες και πολλές αναμνήσεις βαθιά ριζωμένες. Αυτά είναι που μας προκαλούν και ένα χαμόγελο στην άκρη των χειλιών, την λύπη που σκιαγραφείται στο πρόσωπο και ένα σωρό άλλες εκφράσεις του προσώπου ανάλογα με τις καταστάσεις που ζήσαμε και τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν. Έτσι, και εκείνη χθες. Δεν άντεξε. Προσπαθούσε να το κρατήσει μέσα της, ασχολιόταν με κάτι άλλο χαράζοντας το όνομα της στον βράχο με όση δύναμη κι αν είχε. Άλλα δεν τα κατάφερε. Την πήρε το παράπονο και ίσως και να ένιωσε καλύτερα. Ναι, μετά όλα έγιναν καλύτερα!
Καθώς γύριζε είχε αφεθεί στη θέα που απλωνόταν έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου με ένα τρυφερό αεράκι να την δροσίζει.., Τα χρώματα που είχαν δημιουργηθεί από την δύση του ηλίου ήταν μαγικά. Ξεκίναγε το μπλε της θάλασσας μετά ένα μοβ ανοιχτό, ύστερα το κόκκινο, το πορτοκαλί και τέλος το κίτρινο να συναντάει το γαλάζιο του ουρανού. Ήξερε ό,τι μια ματιά της εκεί έφτανε για να ξανααντλήσει όλη την δύναμη που έκρυβε βαθιά μέσα της, για να συνεχίσει την ζωή της με ό,τι καλό ή κακό θα 'ρθόταν.. Αν καταγράφαμε τις σκέψεις και τις λέξεις που πέρασαν από το μυαλό μας ακριβώς εκείνη την στιγμή που αντικρίζαμε μια εικόνα ή βιώναμε μια κατάσταση, τότε ήταν που θα γεννιόνταν και τα πιο ωραία λόγια... Λόγια βγαλμένα κατευθείαν από την ψυχή χωρίς την παραμικρή επεξεργασία...

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"