Σταγόνες βροχής...

Ήταν αργά το βραδάκι, γυρνούσα με το τρένο από ένα πάρτυ. Ο καιρός από το πρωί δεν ήταν και στα καλύτερα του. Καθόμουν και κοιτούσα το τζάμι του τρένου καθώς έβρεχε και σκεφτόμουν διάφορα…Το τζάμι είχε γεμίσει από μικρές μικρές σταγόνες που συνέχιζαν να πέφτουν καθώς έβρεχε. Αυτές άρχιζαν να διανύουν την πορεία τους πάνω στο τζάμι καθώς κυλούσαν, άλλες γρήγορα και άλλες αργά, οι περισσότερες συναντούσαν άλλες και έτσι γινόταν μία που συνέχιζαν μαζί την πορεία τους. Το παρομοίασα λίγο με τους ανθρώπους. Ο καθένας μας έχει την πορεία του σ’ αυτό τον κόσμο, συγκεκριμένη σίγουρα δεν είναι αλλά κάποια στιγμή θα σταματήσει να βαδίζει μόνος. Θα έρθει η στιγμή που σ’ αυτή την πόλη ή σε κάποια άλλη, μέρα ή νύχτα που θα συμπέσουν οι στιγμές και των δύο. Μπορεί να μην είναι μακριά, και αν τα φέρει ο χρόνος αυτές οι δύο ψυχές να βαδίζουν μαζί από εκεί και πέρα.. Για όλους υπάρχει αυτή η στιγμή. Σε κάποιους ίσως συμβεί στο επόμενο δευτερόλεπτο κάπου εκεί, και για κάποιους άλλους ίσως χρειαστεί λίγο περισσότερος χρόνος…Το σίγουρο είναι ότι θα συμβεί, και όταν συμβεί από τις δύο πλευρές θα είναι μαγικό. Έτσι, ζούμε εκτός των άλλων και γι’ αυτή τη στιγμή…

"Μικρή & Τριανταφυλλένια"