Η δύναμη της συνείδησης.

Η αφορμή για το κειμενάκι αυτό, προήλθε από μια θεατρική παράσταση που παρακολούθησα χθες το βράδυ. Μια παράσταση με νόημα για τη ζωή και την συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω μας.

Έχουν υπάρξει φορές, που αγνοούμε μερικούς ανθρώπους γύρω μας...είτε γιατί δεν μας κινούν το ενδιαφέρον, είτε γιατί μας είναι αδιάφοροι, είτε γιατί δεν τους έχουμε προσέξει από απροσεξία και μόνο. Και όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν, επειδή εμείς δεν τους βλέπουμε...

Υπάρχουν και είναι γύρω μας...ψάχνουν για κάποιον που θα ενδιαφερθεί γι' αυτούς, που λαχταρούν να πουν δυο λέξεις μαζί τους, ένα χάδι, μια τρυφερότητα, λίγη ζεστασιά. Και εκεί που όλη σου τη ζωή τον ψάχνεις...εμφανίζεται στη ζωή σου...και ύστερα χάνεται...φεύγει από τη ζωή του.

Έτσι ανήμπορος καθώς νιώθει, χωρίς ελπίδα για τη ζωή που άδικα του φέρθηκε, ετοιμάζεται ν' αφήσει το κόσμο τούτο και να πέσει στις ράγες του τρένου, που ακούει να σφυρίζει...

Την ώρα όμως εκείνη που όλα θα χανόντουσαν.. ήρθε η συνείδηση του, που τόσο μας βοηθάει στις δύσκολες στιγμές μας... και του είπε: "Μπορεί να πιστεύεις πως δεν υπάρχεις για κανέναν, αλλά υπάρχουν και μερικοί που θέλουν να υπάρχεις...Είσαι ο αρχηγός και πρέπει να τους καθοδηγήσεις.. Υπάρχουν πολλοί που θα χρειαστούν τη βοήθειά σου..."

Και έτσι λοιπόν με τα λόγια εκείνα.. σαν απομηχανής θεός, λύτρωσε τον ήρωα μας, που συνέχισε να ζει και να υπάρχει όχι για τους άλλους, αλλά για μας!

"τοσοδούλα"

Έλα πάρε με, σ' άλλα ταξίδια μακρινά..

Ο Νοέμβριος σε μια βδομάδα μας αποχαιρετάει και θα δώσει την θέση του στον Δεκέμβριο, ένα μήνα που όλοι περιμένουμε νομίζω με ανυπομονησία καθώς τα Χριστούγεννα είναι ξεχωριστά κάθε χρόνο για τον καθένα μας..Ίσως γιατί είναι ο τελευταίος μήνας του χρόνου και αναλογίζεσαι λίγο ότι έζησες, άσχημα, όμορφα ό,τι και αν ήταν..Αν και εμένα μου προκαλούν μια μελαγχολία αλλά ταυτόχρονα και κάποιο θετικό συναίσθημα, δύσκολο να το εκφράσω..

Εγώ στέκομαι λίγο στον Νοέμβριο καθώς είναι ο αγαπημένος μου..Σαν την ταινία ‘Sweet November’..Ξεχωριστός για πολλούς λόγους..Αν και εμείς οι ίδιοι είμαστε που κάνουμε τις επιλογές και ξεχωρίζουμε πολλά πράγματα στην ζωή μας. Αυτές τις στιγμές που θέλεις να τις φυλάξεις προσεκτικά, με αγάπη και φροντίδα ώστε να μην ξεθωριάσουν στο πέρασμα του χρόνου.. Σαν κάτι αρώματα που κρατάει χρόνια η μυρωδιά τους και η αξία τους..Και όσο κι αν περάσει ο χρόνος υπάρχουν τα ίδια συναισθήματα.

Κάθε μέρα προσπαθούμε οι περισσότεροι από μας να περνάνε οι μέρες μας καλύτερα και διαφορετικά από τις προηγούμενες. Να είναι λίγο πιο ξεχωριστές από τις άλλες, λίγο αξέχαστες, με πιο πολλά χρώματα, χαμόγελα, χαρά και ότι άλλο προκύψει. Καθώς αυτά τα μικρά πράγματα που συμβαίνουν ξαφνικά και απρόσμενα μες την ζωούλα μας, οι μαγικές στιγμές είναι που μας αλλάζουν, ξεφεύγουμε από τα συνηθισμένα, αυτά τα ίδια που απαντάμε όταν μας ρωτάνε τι νέα;

Πολλά κεφάλαια της ζωής μας ανοίγουν ξαφνικά, ενώ πιστεύαμε ότι είχαν κλείσει..Πιθανόν να τα ξαναδιαβάσεις αλλά θα τα δεις και από άλλες οπτικές γωνίες με πιο πολύ προσοχή και θα ξεχωρίσεις τις λεπτομέρειες που ίσως στο παρελθόν δεν είχες δώσει σημασία..

Κάποιες από αυτές είχες προσπαθήσει να τις διώξεις. Δηλαδή πράγματα, καταστάσεις, σκέψεις που μας πιέζουν, μας στεναχωρούν.. Αλλά αν δεν τις ξεπεράσουμε, αν δεν τις κοιτάξουμε κατάματα και αναλογιστούμε πόσο άξιζαν. Μόνο όταν τις ξαναδείς με τα ίδια μάτια, οι φόβοι σου θα απομακρυνθούν και η ελπίδα θα χαράξει ξανά την πορεία της σ’ ένα νέο μονοπάτι. Τότε είναι που θα γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου..Γιατί τελικά αυτή η πορεία από το παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον είναι η δική σου ζωή..

Και στην δική μας ζωή εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές..

Ένα ευτυχισμένο τέλος δεν συμβαίνει μόνο σ' ένα μυθιστόρημα, σε μια ταινία ή στα όνειρα μας..

Συμβαίνει και στην ζωή μας..Αρκεί να το πιστέψεις και θα βγει αληθινό..

''Μικρή&Τριανταφυλλένια''

Lost...

Χαμένη
στον δικό μου κόσμο

σ'ένα νησάκι
στη θάλασσα
στον ουρανό
στα αστέρια
στην αγάπη
στις αναμνήσεις
σε μια παλιά πληγή
σ'ένα δρόμο αδιέξοδο
στη μετάφραση
στις λέξεις
σ'ένα χαμόγελο
στα βιβλία
στις ταινίες
σ'ένα κόκκο καφέ
στην μουσική
στους στίχους
στα χρώματα του ουράνιου τόξου
σ'ένα ηλιοβασίλεμα
στον ήχο της βροχής
στην σιωπή
στο σκοτάδι
στο φως
στη μέρα και στη νύχτα
στο χρόνο
στην αρχή και στο τέλος
στα όνειρα
σε σένα
στη δική μου ζωή
στη δική μου εποχή
σε οτιδήποτε με κάνει να αναπνέω πιο γρήγορα
στη στιγμή που κρατάει για πάντα
στη δική μου στιγμή...

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Περί ονείρων του ύπνου, αλλά και περί ονείρων της ζωής

Όλα είναι παρμένα απ'τη ζωή, ακόμα και τα πιο ανούσια πράγματα είναι χαραγμένα στο υποσυνείδητό μας...

Είναι αλήθεια ότι μπορεί κανείς να επικοινωνήσει με κάποιον μέσο ονείρου? Να είναι τόσο δυνατό το συναίσθημα που όταν ξυπνήσεις να νιώθεις ότι ήταν δίπλα σου..και σου έλεγε τα νέα του, τις συνήθειες του, την καθημερινότητά του, το πρόβλημα του...

Και όμως...γιατί στον κόσμο των ονείρων κρύβονται άλλα μυστικά, άλλοι κανόνες... που δεν τους ορίζουμε εμείς... εμείς απλά είμαστε σαν πιόνια που κατευθυνόμαστε προς το άγνωστο... παίρνουμε τη μορφή που θέλει εκείνο και όχι εμείς... Συναντάμε πρόσωπα αγαπημένα... και άλλα που είτε δεν έχουμε ξαναδεί, είτε που μας έχουν κάνει εντύπωση και μας έχουν αφήσει το στίγμα τους...

Χθες λοιπόν το βράδυ σε ονειρεύτηκα... όπως ήμασταν παλιά...σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα... Αυτό που είχε αλλάξει όμως ήταν το βλέμμα σου... Ένα κενό και μια μελαγχολία να περιφέρεται γύρω σου... σαν ένα γκρίζο συννεφάκι έτοιμο να φέρει τη βροχή... Κι εγώ ήμουν εκεί...ακουμπισμένη με το κεφάλι στα πόδια σου και τα μάτια μου να κοιτάζουν το μελαγχολικό σου πρόσωπο... ήθελες τόσα πολλά να μου πεις... μα δεν είπες τίποτα... και μόνο σαν με κοίταξες ένα χαμόγελο γλυκό εμφανίστηκε στα χείλη σου... και τότε σου χαμογέλασα κι εγώ...

Ένα όνειρο ζωντανό που χαράχτηκε και αυτό στη μνήμη μου...

Ξύπνησα το πρωί και ένιωθα περίεργα...

"Καιρό είχα να σε ονειρευτώ.." ψιθύρισα..

"τοσοδούλα"

H αρχή...

Ένιωσα ένα συναίσθημα.

Σαν να θυμόμουν κάτι που ποτέ δεν είχα γνωρίσει ή που πάντα περίμενα.
Αλλά δεν ήξερα τι.
Ίσως ήταν κάτι που είχα ξεχάσει ή κάτι που μου έλειπε μια ζωή.
To μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ένιωσα ταυτόχρονα και χαρά και θλίψη.
Άλλα όχι πολύ θλίψη, γιατί ένιωθα ζωντανή.
Ναι...ζωντανή.
Εκείνη τη στιγμή άρχισα να αγαπάω το ......... (Παρίσι λέει το κομμάτι αυτό από μια ιστοριούλα της ταινίας Paris je' t' aime) αλλά θα μπορούσες να ξεκινήσεις να αγαπάς οτιδήποτε άλλο όπου κι αν βρισκόσουν. Γι΄αυτό στις .......... ο καθένας μας θα μπορούσε να προσθέσει κάτι διαφορετικό και δικό του..

''Μικρή&Τριανταφυλλένια'

Υπό το φως της πανσελήνου…

Μόλις είχε ξυπνήσει από εκείνο το όνειρο που έμοιαζε λίγο με παραμύθι από εκείνα που πάντα έχουν όμορφο τέλος παρόλο των ενδιάμεσων δυσκολιών…Δεν ήθελε να τελειώσει εκεί αλλά να συνεχιστεί. Άδικα όμως, είχε ήδη ξυπνήσει. Παρόλα αυτά μια ηρεμία και γαλήνη πλημμύριζε την ψυχή της. Σαν από εκείνες τις λίγες στιγμές που νιώθουμε πλήρης. Κοίταξε τριγύρω της και δεν της έλειπε κάτι, ή έτσι πίστευε. Με γρήγορες κινήσεις σηκώθηκε, ετοιμάστηκε και έφτιαξε καφέ. Βγήκε στο μπαλκόνι της που είχε θέα την θάλασσα και εντυπωσιάστηκε με την ησυχία που επικρατούσε. Ίσως όλα να ήταν με το μέρος της αυτή τη μέρα και να ήθελαν να διατηρήσουν αυτή την γλυκιά αίσθηση που είχε από το πρωινό ξύπνημα. Ένα ελαφρό αεράκι δρόσιζε το πρόσωπο της και άφησε τη ματιά της στην θάλασσα, σ’ εκείνη που ήξερε να πέρνει και να γεννάει σκέψεις…Ξαφνικά κοίταξε το ρολόι της και συνηδητοποίησε πως ήδη ήταν αργοπορημένη για την δουλειά της. Σκεφτόταν όμως και την αποψινή συναυλία και ένα χαμόγελο σχηματίζονταν στην άκρη των χειλιών της. Ήξερε ότι θα περνούσε όμορφα, ήταν το αγαπημένο της συγκρότημα..Σε κάθε συναυλία τα τραγούδια την ταξίδευαν, καθώς το κάθε τραγούδι από μόνο του ήταν ένα ταξίδι, οι στίχοι σε οδηγούν στους δρόμους της ψυχής…Οι ώρες πέρασαν γρήγορα και ευχάριστα στη δουλειά. Είχε γυρίσει σπίτι και ετοιμαζόνταν για την αποψινή βραδιά. Ήταν 8.30 όταν έφτασε η παρέα της με το αυτοκίνητο κάτω από το σπίτι και της κόρναραν να κατέβει. Όλοι και ο καθένας ξεχωριστά ήταν κοντά της στις καλές και κακές στιγμές που είχε η ζωή της. Το ήξερε… αν και πολλές φορές είχε νιώσει τόσο μόνη ενώ υπήρχαν τόσο πολλοί γύρω της. Στο ράδιο έπαιζε ‘Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε..να πάμε κατευθείαν για δουλειά..’ και όλοι σιγοτραγουδούσαν στο ρυθμό του. Όλα κυλούσαν όπως τα είχε φανταστεί…εκτός από ένα…

Στη συναυλία απογειώθηκαν, τραγουδούσαν όλοι μαζί τονίζοντας ιδιαίτερα αγαπημένους στίχους και ξαφνικά…Η ματιά της έπεσε σε εκείνον…ήταν λίγο πιο δίπλα. Σαν να είχε νιώσει το βλέμμα του πάνω της και είχε γυρίσει..Την κοιτούσε στα μάτια…

Σαν να γνωρίζονταν από παλιά αλλά είχαν καιρό να ειδωθούν…

Και όμως ήταν εκείνος…

Ο συμπρωταγωνιστής της στο όνειρο…

Πίστευε ότι τον είχε ξεχάσει και αφήσει…

Αλλά δεν ήταν αλήθεια..

Με λίγα λόγια, απλά με τα βλέμματα τους που ήταν ικανά να αφομοιώσουν τα λόγια της σιωπής και των δύο, ξεκίνησαν από την αρχή αφήνοντας στο παρελθόν ότι τους φόβιζε…

Ήταν εκεί ανάμεσα σε τόσο κόσμο αλλά δεν τους έβλεπαν, δεν άκουγαν το τραγούδι..

Η δική τους μελωδία ηχούσε πλέον, ο χρόνος λες και είχε παγώσει και υπό το φως της πανσελήνου το φιλί τους σφράγισε αυτή τη μοναδική στιγμή…

Μικρή& Τριανταφυλλένια

Μικρέ μου άγγελε...

Μικρέ μου άγγελε, έλα κοντά μου πάλι...

Έλα δείξε μου το δρόμο...

Το δρόμο της ζωής, το δρόμο της χαράς...

Άνοιξε διάπλατα τα φτερά σου και ταξίδεψέ με κοντά σου...

Δείξε μου τα μέρη σου, τον τόπο σου, την καθημερινότητά σου...

Ποιοί είναι οι φίλοι σου και ποιοί είναι οι εχθροί σου...

Ποιοί είναι αυτοί που σε κάνουν να χαμογελάς και ποιοί αυτοί που σε πληγώνουν...

Έλα άγγελέ μου, έλα δίπλα μου ξανά κι εγώ θα είμαι δίπλα σου και δεν θ'αφήσω κανέναν να σε πειράξει...

Πάρε με αγκαλιά και ταξίδεψέ με σε μέρη που δεν έχω δει με τα μάτια της ψυχής μου...

Δείξε μου την αγάπη και την ευτυχία στον κόσμο τούτο...

Δίδαξέ με ανάμεσα στο "θέλω" και στο "πρέπει", στο "καλό" και στο "κακό".

Μόνο εσύ μπορείς...μόνο εσύ μπορείς να μεταμορφώνεις τον κόσμο που ζούμε σ΄ένα παραμύθι...

Σε μια μελωδία, που οι νότες της χορεύουνε τόσο ήρεμα και γαλήνια και με τον ήχο τους μας συνεπαίρνουν αλλού...

Βοήθησέ με να ξεχάσω αυτά που με πληγώνουν και ματώνουν την καρδιά μου...

Φώτισέ με με το φως σου τις σκοτεινές μου σκέψεις...

Και μόλις έρθεις και με βρεις...μην ξαναφύγεις...παρά μόνο να με κρατήσεις τόσο σφιχτά στην αγκαλιά σου και να με πάρεις μαζί σου!!!!

"τοσοδούλα"

Τυφλόμυγα...

Παίζουν τυφλόμυγα στο δρόμο τα παιδιά
κι είναι οι μορφές τους τρομαγμένα περιστέρια
μου έδειχνες το Σείριο μια βραδιά
μα εγώ δεν είχα μάτια γι άλλα αστέρια

Τα χρόνια πέρασαν περνάμε άλλη φάση
κι αν σε προσπέρασα δε σ’ έχω ξεπεράσει
όχι δεν είναι η μοναξιά που με πειράζει
μόνο το βλέμμα ενός παιδιού που με κοιτάζει
πόσο σου μοιάζει πόσο μου μοιάζει

Ποιον ξεναγείς απόψε στ’ άστρα του ουρανού σου
και με τα παραμύθια σου ποιόν ξεγελάς
αυτά που τώρα τα θυμάσαι και γελάς
σου κλέβαν κάποτε τον ύπνο και τον νου σου

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Για το blog μας...

Την Δευτέρα 8 Ιουνίου, το blogaki μας έκλεισε ένα χρόνο. Πώς πέρασε αλήθεια τόσο γρήγορα ο καιρός;
Η ιδέα του blog ξεκίνησε από την κοινή σκέψη και θέληση δύο ψυχών 'Ανήσυχοι Άγγελοι' όπως καταλήξαμε στο χαρακτηρισμό, καθώς μας άρεσε να διαβάζουμε blog και έτσι φτιάξαμε το δικό μας, που μέσα κρύβει τον κόσμο και των δύο μας..Και της 'τοσοδούλας' και της 'Μικρή & Τριανταφυλλένια'..
Έτσι, λοιπόν ξεκίνησε..Ανεβάσαμε τα πρώτα μας κείμενα δειλά και μόλις τα είδαμε αναρτημένα νιώσαμε τόση χαρά.
Με τον καιρό, όποτε γράφαμε ένα κείμενο και θέλαμε να το μοιραστούμε το ανεβάζαμε, προσπαθώντας μαζί με την φωτογραφία να περιγράψουμε ακριβώς τι νιώθαμε. Άλλωστε, τα μάτια της ψυχής όπως έχω ξαναπεί διαφέρουν και ο καθένας θα μπορούσε να αντιληφθεί καθετί με τον δικό του τρόπο. Επίσης, φιλοξενεί και κάποια αποσπάσματα από αγαπημένα μας βιβλία.
Λίγοι μας έχουν επισκεφτεί και έχουν μοιραστεί τις σκέψεις τους αλλά δεν πτοούμαστε..Εμείς συνεχίζουμε γιατί το blogaki μας το αγαπάμε..και όταν αγαπάς, δεν αγαπάς για να στο ανταποδώσουν...
Γι' αυτό και εμείς θα συνεχίσουμε να κάνουμε τα ταξίδια μας παρέα με την αγαπημένη μουσική μας, τα κείμενα μας και θα ζούμε την κάθε στιγμή πριν φύγει μακριά...

Το καλοκαιράκι έχει μπει από καιρό γι' αυτό ζήστε το όσο πιο όμορφα μπορείτε με αξέχαστες στιγμές..Εμείς καθώς βρισκόμαστε στο πλανήτη 'εξεταστική' θα επανέλθουμε και πάλι σε λίγο καιρό...

''Μικρή & Τριανταφυλλένια''

Να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις...

<<Όταν γελάς, κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός>>. Και τι μ'αυτό; Οι χαζοί διασκεδάζουν πολύ.
<<Όταν κλαίς, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός>>. Και βέβαια είμαι συναισθηματικός. Μ'αρέσει. Τα δάκρυα βοηθάνε.
<<Όταν ανοίγεσαι στον άλλο, κινδυνεύεις να μπλεχτείς>>. Ποιός λέει ότι το μπλέξιμο είναι κίνδυνος; Εγώ θέλω να μπλεχτώ.
<<Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματα σου, κινδυνεύεις να δείξεις τον πραγματικό εαυτό σου>>. Και τι άλλο έχω να δείξω;
<<Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρα σου μπροστά στους άλλους, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής>>. Α, μ'έχουν χαρακτηρίσει πολύ χειρότερα από αυτό.
<<Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μη στο ανταποδώσουν>>. Δεν αγαπώ για να μου το ανταποδώσουν.
<<Όταν ζεις, κινδυνεύεις να πεθάνεις>>. Είμαι έτοιμος γι'αυτό.
<<Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις ν'απογοητευτείς, κι όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις ν' αποτύχεις>>. Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις, γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε.
Ο άνθρωπος που δεν ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε, και γίνεται ένα τίποτε. Μπορεί ν'αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, όμως δεν μπορεί να μάθει και να νιώσει και ν'αλλάξει και να αναπτυχθεί και ν'αγαπήσει και να ζήσει. Δεμένος με τις βεβαιότητες του, είναι ένας σκλάβος. Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος. Δοκίμασε και θα δεις.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια 'να ζείς, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις'

"Μικρή & Τριανταφυλλένια"

Χρόνια Πολλά!

Λίγες γραμμές πολλές ευχές για μια ζωή όλο χαρές..
Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα τοσοδούλα, να'χεις ζωή παραμυθένια και πάντα όμορφες στιγμές να'χεις να μας χαρίσεις..

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Tο Απρόοπτο...

Στον κόσμο αυτό υπάρχει πάντα ένα άτομο

που περιμένει ένα άλλο, είτε στη μέση μιας ερήμου

είτε στη μέση μιας μεγάλης πόλης.

Κι όταν οι δύο αυτοί άνθρωποι διασταυρώνονται

και οι ματιές τους σμίγουν,

το παρελθόν και το μέλλον χάνουν τη σημασία τους

και το μόνο πράγμα που υπάρχει είναι εκείνη η στιγμή,

μαζί με την απίστευτη βεβαιότητα ότι τα πάντα

κάτω από τον ήλιο είναι γραμμένα από το ίδιο Χέρι,

το Χέρι που αφυπνίζει την Αγάπη,

εκείνο που κάνει να υπάρχει μια δίδυμη ψυχή

για τον καθένα που εργάζεται, αναπαύεται

ή ψάχνει θησαυρούς κάτω από τον ήλιο.

Χωρίς αυτό, τα ανθρώπινα όνειρα μας

δε θα είχαν νόημα.

Απόσπασμα από το βιβλίο ΜΑΚΤΟΥΜΠ του Paulo Coelho.

“Μικρή & Τριανταφυλλένια”

Paris Je t' aime...

Από την ταινία “Paris Je t’aime” ξεχώρισα μια ιστορία που ξεκίνησε μέσα σ’ ένα σοκάκι στο Παρίσι..

"Faubourg Saint-Denis": A blind man and an aspirant actress fall in love for each other.

Thomas Listen. Listen.
There are times when life calls out for a change. A transition.
Like the seasons.
Our spring was wonderful, but summer is over now and we missed out on autumn.
And now all of a sudden, it's cold, so cold that everything is freezing over.
Our love fell asleep, and the snow took it by surprise.
But if you fall asleep in the snow, you don't feel death coming.
Take care.

"Μικρή& Τριανταφυλλένια"

Για άλλο ταξίδι...

Άλλο ένα ταξίδι είχε ξεκινήσει…άλλο ένα ταξίδι της ψυχής σε μέρη γνωστά αλλά και σε άλλα πιο σκοτεινά, πιο βαθιά…καθισμένη στο κατάστρωμα, μ’ένα ελαφρό αεράκι να με χτυπάει και οι αχτίδες του ήλιου να προσπαθούν να με ζεστάνουν, να απαλύνουν λίγο τη μοναξιά της στιγμής. Την ίδια στιγμή η μουσική και ειδικότερα οι στίχοι του τραγουδιού που άκουγα με παρέσυραν για άλλη μια φορά και μάταια προσπάθησα να αντισταθώ. ‘’Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει, Να' ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι…Να' ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι…Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη’’…Ταξίδεψα πίσω αυτή τη φορά στο παρελθόν...Στις στιγμές που είχα ζήσει. . .Στις εικόνες που μια μια ξεδιπλωνόταν μπροστά μου.. Οι περισσότερες με έκαναν να νιώσω νοσταλγία για πράγματα που είχα και έχασα αλλά ταυτόχρονα ένιωθα λησμονιά για ότι είχε χαθεί πλέον ή δεν πρόλαβε να συμβεί…Συναισθήματα που δημιουργήθηκαν τότε αλλά ακόμα υπάρχουν…Υποσχέσεις που όμως δεν τηρήθηκαν…Λόγια που απλά τα πήρε ο άνεμος…Τα γιατί του παρελθόντος λοιπόν ακόμα με παρέσυραν εκεί και εγώ δεν ήμουν σε θέση να δω την πραγματικότητα.. Αυτό είχα επιλέξει αλλά δεν γνώριζα ότι με κάθε βήμα πίσω έχανα μια στιγμή του παρόντος…του σήμερα…Ήταν σαν να πρωταγωνιστούσα σε μια ταινία, αλλά χωρίς να ζω όσο θα ήθελα στα άκρα.. Φοβόμουν μήπως το παρελθόν είναι μια διαφορετική μορφή του σήμερα…Αλλά αν τελικά δεν δοκιμάσεις δεν μπορείς να υποθέτεις...Λένε πως ο χρόνος αλλάζει τα πράγματα αλλά στην πραγματικότητα πρέπει να τα αλλάξεις μόνος σου… Μ ‘ αυτή τη σκέψη λοιπόν, έκλεισα τα μάτια και όταν τα άνοιξα το βαθύ μπλε της θάλασσας μου ξανάφερε την γαλήνη και ηρεμία μέσα μου…Μέσα σε σένα ή στον ίδιο μου τον εαυτό βρήκα πάλι τη δύναμη...Και με ένα χαμόγελο στην άκρη των χειλιών θεώρησα το σήμερα ως την πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου…Για άλλο ταξίδι έτσι είναι το παιχνίδι…Για άλλο λιμάνι, άλλο σταθμό…

‘Μικρή & Τριανταφυλλένια’

Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο...

Έρχεσαι και φεύγεις σαν τον κλέφτη κάθε νύχτα, μες τα όνειρα μου τρυπώνεις και αναστατώνεις την καρδιά μου...Είναι σαν να ζω σ' ένα παράλληλο σύμπαν, να ζω στιγμές που έχω ξαναζήσει, αισθήματα που είχα να ξαναβγαίνουν στο φως...Και το πρωί μόλις ξυπνάω να μην είσαι εκεί...Σιγά σιγά να χάνεσαι μέσα στο φως της μέρας, καθώς η ηλιαχτίδα κάνει την εμφάνιση της μέσα από τα φύλλα του παραθύρου....
Ίσως ακούγεται περίεργο..είναι όμως περίεργο...Γιατί όλα βρίσκονται στο υποσυνείδητο μας. Και τα όνειρα μας όπως μου είχες πει τα σκηνοθετούμε μόνοι μας, αλλά δυστυχώς μπορούμε να γίνουμε σκηνοθέτες μόνο στα όνειρα και όχι στη ζωή...Αντίθετα η ζωή είναι ο σκηνοθέτης μας στην πραγματικότητα..
Μας μπερδεύει, μας παιδεύει και μας οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο χωρίς να ξέρουμε αν υπάρχει τέλος. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει!
Και έτσι γυρίζουμε, γυρίζουμε, γυρίζουμε μέχρι να ζαλιστούμε και να κάτσουμε να συλλογιστούμε τι μας οδήγησε σ' αυτό...Ποια η αιτία και ποια η αφορμή...Μπορεί τα πράγματα να φαίνονται δύσκολα όμως μέσα μας, όλοι μας κρύβουμε μια τεράστια δύναμη και θέληση να σηκωθούμε και να καταφέρουμε να μετατρέψουμε αυτό το φαύλο κύκλο σε μια ευθεία!
Όπου τα πράγματα θα κυλήσουν πιο ήρεμα και γαλήνια...Και η σκέψη μας θα είναι πλέον καθαρή και θα μπορούμε πλέον να βλέπουμε τη ζωή μέσα από τα μάτια της ψυχής μας!!!
Ποιος είπε όμως ότι στην ευθεία δεν θα συναντήσουμε εμπόδια, θα υπάρξουν και ανηφόρες δύσκολες και απότομες, όμως μετά από μια ανηφόρα έρχεται και μια κατηφόρα. Όπως μετά την καταιγίδα έρχεται η γαλήνη και η ηρεμία πάλι στα νερά της θάλασσας.

Γι' αυτό λοιπόν, ας μην απογοητευόμαστε όταν κάτι δεν μας πάει καλά, αν ο άνθρωπος που αγαπάμε και πονάμε δεν είναι αυτή τη στιγμή δίπλα μας... Η ζωή ξέρει καλύτερα από όλους το τι θα μας συμβεί αύριο...Ας μην αγχωνόμαστε γι' αυτό λοιπόν...εκείνη ξέρει όπως και ο έρωτας...

Όλα είναι μια τρέλα, μια εμπειρία που μέσα από αυτά γεννιέται ένα πάθος, ένας έρωτας , μια αγάπη...Μια αγάπη τόσο βαθιά που ο χρόνος δεν μπορεί να αγγίξει...
" Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα "

"τοσοδούλα"

Νοσταλγικές στιγμές....

Όλοι κάποια στιγμή, έχουμε αισθανθεί την ανάγκη να βρισκόμασταν κοντά σε πρόσωπα που αγαπάμε και να ευχόμασταν να ήταν δίπλα μας εκείνη τη στιγμή που νιώθουμε τόσο μόνοι...είτε γιατί το επιλέξαμε, είτε γιατί με το χρόνο δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις αν σου είναι αρκετός ώστε να πάρεις τις σωστές αποφάσεις...

Έτσι λοιπόν, ακουμπησμένη στο παράθυρο, καθώς παρατηρούσα τις ψιχάλες της βροχης να πέφτουν τόσο ήρεμα και γαλήνια στο κατώφλι...διάφορες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου, όνειρα που δε πραγματοποιήθηκαν όπως θα ήθελα, αναμνήσεις του παρελθόντως γεμάτες νοσταλγία...

Και ξάφνου, χαμένη στις σκέψεις μου, μια γλυκιά φωνή στο ραδιόφωνο μου τραβάει την προσοχή...
Ήταν ένα αγόρι...που μας κρατούσε συντροφιά εκέινη τη νύχτα, και με τα κείμενά του μας ταξίδευε αλλού...
Δεν έχασα χρόνο και αμέσως πήρα χαρτί και μολύβι και σημείωσα μερικά...το αγαπημένο μου είναι αυτό...

"Mια συζήτηση με τον ευατό μου"

"Έξω το ψιλόβροχο ξεκίνησε, καθισμένος στην πολυθρόνα απέναντι από το τζάκι, παρέα με μια κούπα ζεστού καφέ και ένα πακέτο τσιγάρα…
Το μοναδικό φως στο δωμάτιο δυο κεράκια που τρεμοσβήνουν και η φωτιά από τα ξύλα που σιγοκαίνε, ακούγοντας αγαπημένα απαλά τραγούδια…
Στο τασάκι ένα τσιγάρο αργοπεθαίνει περιμένοντας κάποιος να το σβήσει, να το αποθέσει δίπλα στα υπόλοιπα που κείτονται ήδη μέσα του, όμως κανένας δεν κάνει την κίνηση…
Άλλο ένα τσιγάρο ανάβει…
Θα είναι η μοναδική παρέα για τα επόμενα λεπτά…
Όπως κάνανε τα προηγούμενα, και που θα κάνουν και αυτά που θα ακολουθήσουν…
Η βροχή δυναμώνει και για λίγο υπερκαλύπτει την γλυκιά μουσική…
Όμως κανείς δεν την δυναμώνει…
Οι στάλες της βροχής αρχίζουν και κυλάνε ποιο γρήγορα πάνω στο τζάμι, όπως κάνουν και οι σκέψεις…
Σκέψεις αναπόλησης αλλά και σκέψεις που πληγώνουν…
Σκέψεις για τις όμορφες στιγμές που πέρασαν…
Σκέψεις για λόγια και πράξεις που πλήγωσαν…
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι μια όμορφη στιγμή να χαλάσει από μια λέξη ή από μια πράξη;
Πως μπορείς να πληγώσεις τον άνθρωπο σου, ο οποίος ήταν παντα δίπλα σου στις όμορφες στιγμές σου αλλά και στις δύσκολες;
Πως μπορείς να διαλύσεις το όνειρο σου από μια λάθος πράξη;
Άξιζε ο άνθρωπος σου και ειδικά εσύ ο ίδιος να διαλύσεις ότι έχτιζες τόσο καιρό με την αγάπη;
Τότε πόνεσες τον άνθρωπο σου αλλά τώρα πονάς εσύ…
Πόσο δίκαιο είναι;
Δεν θα το μάθεις ποτέ γιατί δεν μπορείς να νοιώσεις, ότι ένοιωσε ο άλλος…
Τώρα κάθεσαι μοναχός, με μοναδική παρέα τις σκέψεις σου…
Άλλο ένα τσιγάρο ανάβει…
Άλλα λίγα λεπτά συντροφιάς…
Η βροχή συνεχίζει όσο περνάνε τα λεπτά…
Πότε θα σταματήσει;
Ίσως θα συνεχίζει να βρέχει μέχρι να ξημερώσει η επόμενη μέρα…
Μια ακόμα μέρα καθημερινότητας…
Μια ακόμα μέρα σκεπτόμενος τα παλιά…
Ίσως η καλύτερη γιατρειά είναι ο χρόνος, αλλά ο χρόνος θα το δείξει…
Κανείς δεν ξέρει…"

"τοσοδούλα"

Aργοπεθαίνει . . . Pablo Neruda

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

“Μικρή & Τριανταφυλλένια“