Νοσταλγικές στιγμές....

Όλοι κάποια στιγμή, έχουμε αισθανθεί την ανάγκη να βρισκόμασταν κοντά σε πρόσωπα που αγαπάμε και να ευχόμασταν να ήταν δίπλα μας εκείνη τη στιγμή που νιώθουμε τόσο μόνοι...είτε γιατί το επιλέξαμε, είτε γιατί με το χρόνο δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις αν σου είναι αρκετός ώστε να πάρεις τις σωστές αποφάσεις...

Έτσι λοιπόν, ακουμπησμένη στο παράθυρο, καθώς παρατηρούσα τις ψιχάλες της βροχης να πέφτουν τόσο ήρεμα και γαλήνια στο κατώφλι...διάφορες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου, όνειρα που δε πραγματοποιήθηκαν όπως θα ήθελα, αναμνήσεις του παρελθόντως γεμάτες νοσταλγία...

Και ξάφνου, χαμένη στις σκέψεις μου, μια γλυκιά φωνή στο ραδιόφωνο μου τραβάει την προσοχή...
Ήταν ένα αγόρι...που μας κρατούσε συντροφιά εκέινη τη νύχτα, και με τα κείμενά του μας ταξίδευε αλλού...
Δεν έχασα χρόνο και αμέσως πήρα χαρτί και μολύβι και σημείωσα μερικά...το αγαπημένο μου είναι αυτό...

"Mια συζήτηση με τον ευατό μου"

"Έξω το ψιλόβροχο ξεκίνησε, καθισμένος στην πολυθρόνα απέναντι από το τζάκι, παρέα με μια κούπα ζεστού καφέ και ένα πακέτο τσιγάρα…
Το μοναδικό φως στο δωμάτιο δυο κεράκια που τρεμοσβήνουν και η φωτιά από τα ξύλα που σιγοκαίνε, ακούγοντας αγαπημένα απαλά τραγούδια…
Στο τασάκι ένα τσιγάρο αργοπεθαίνει περιμένοντας κάποιος να το σβήσει, να το αποθέσει δίπλα στα υπόλοιπα που κείτονται ήδη μέσα του, όμως κανένας δεν κάνει την κίνηση…
Άλλο ένα τσιγάρο ανάβει…
Θα είναι η μοναδική παρέα για τα επόμενα λεπτά…
Όπως κάνανε τα προηγούμενα, και που θα κάνουν και αυτά που θα ακολουθήσουν…
Η βροχή δυναμώνει και για λίγο υπερκαλύπτει την γλυκιά μουσική…
Όμως κανείς δεν την δυναμώνει…
Οι στάλες της βροχής αρχίζουν και κυλάνε ποιο γρήγορα πάνω στο τζάμι, όπως κάνουν και οι σκέψεις…
Σκέψεις αναπόλησης αλλά και σκέψεις που πληγώνουν…
Σκέψεις για τις όμορφες στιγμές που πέρασαν…
Σκέψεις για λόγια και πράξεις που πλήγωσαν…
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι μια όμορφη στιγμή να χαλάσει από μια λέξη ή από μια πράξη;
Πως μπορείς να πληγώσεις τον άνθρωπο σου, ο οποίος ήταν παντα δίπλα σου στις όμορφες στιγμές σου αλλά και στις δύσκολες;
Πως μπορείς να διαλύσεις το όνειρο σου από μια λάθος πράξη;
Άξιζε ο άνθρωπος σου και ειδικά εσύ ο ίδιος να διαλύσεις ότι έχτιζες τόσο καιρό με την αγάπη;
Τότε πόνεσες τον άνθρωπο σου αλλά τώρα πονάς εσύ…
Πόσο δίκαιο είναι;
Δεν θα το μάθεις ποτέ γιατί δεν μπορείς να νοιώσεις, ότι ένοιωσε ο άλλος…
Τώρα κάθεσαι μοναχός, με μοναδική παρέα τις σκέψεις σου…
Άλλο ένα τσιγάρο ανάβει…
Άλλα λίγα λεπτά συντροφιάς…
Η βροχή συνεχίζει όσο περνάνε τα λεπτά…
Πότε θα σταματήσει;
Ίσως θα συνεχίζει να βρέχει μέχρι να ξημερώσει η επόμενη μέρα…
Μια ακόμα μέρα καθημερινότητας…
Μια ακόμα μέρα σκεπτόμενος τα παλιά…
Ίσως η καλύτερη γιατρειά είναι ο χρόνος, αλλά ο χρόνος θα το δείξει…
Κανείς δεν ξέρει…"

"τοσοδούλα"