Περί ονείρων του ύπνου, αλλά και περί ονείρων της ζωής

Όλα είναι παρμένα απ'τη ζωή, ακόμα και τα πιο ανούσια πράγματα είναι χαραγμένα στο υποσυνείδητό μας...

Είναι αλήθεια ότι μπορεί κανείς να επικοινωνήσει με κάποιον μέσο ονείρου? Να είναι τόσο δυνατό το συναίσθημα που όταν ξυπνήσεις να νιώθεις ότι ήταν δίπλα σου..και σου έλεγε τα νέα του, τις συνήθειες του, την καθημερινότητά του, το πρόβλημα του...

Και όμως...γιατί στον κόσμο των ονείρων κρύβονται άλλα μυστικά, άλλοι κανόνες... που δεν τους ορίζουμε εμείς... εμείς απλά είμαστε σαν πιόνια που κατευθυνόμαστε προς το άγνωστο... παίρνουμε τη μορφή που θέλει εκείνο και όχι εμείς... Συναντάμε πρόσωπα αγαπημένα... και άλλα που είτε δεν έχουμε ξαναδεί, είτε που μας έχουν κάνει εντύπωση και μας έχουν αφήσει το στίγμα τους...

Χθες λοιπόν το βράδυ σε ονειρεύτηκα... όπως ήμασταν παλιά...σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα... Αυτό που είχε αλλάξει όμως ήταν το βλέμμα σου... Ένα κενό και μια μελαγχολία να περιφέρεται γύρω σου... σαν ένα γκρίζο συννεφάκι έτοιμο να φέρει τη βροχή... Κι εγώ ήμουν εκεί...ακουμπισμένη με το κεφάλι στα πόδια σου και τα μάτια μου να κοιτάζουν το μελαγχολικό σου πρόσωπο... ήθελες τόσα πολλά να μου πεις... μα δεν είπες τίποτα... και μόνο σαν με κοίταξες ένα χαμόγελο γλυκό εμφανίστηκε στα χείλη σου... και τότε σου χαμογέλασα κι εγώ...

Ένα όνειρο ζωντανό που χαράχτηκε και αυτό στη μνήμη μου...

Ξύπνησα το πρωί και ένιωθα περίεργα...

"Καιρό είχα να σε ονειρευτώ.." ψιθύρισα..

"τοσοδούλα"