Η αφορμή για το κειμενάκι αυτό, προήλθε από μια θεατρική παράσταση που παρακολούθησα χθες το βράδυ. Μια παράσταση με νόημα για τη ζωή και την συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω μας.
Έχουν υπάρξει φορές, που αγνοούμε μερικούς ανθρώπους γύρω μας...είτε γιατί δεν μας κινούν το ενδιαφέρον, είτε γιατί μας είναι αδιάφοροι, είτε γιατί δεν τους έχουμε προσέξει από απροσεξία και μόνο. Και όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν, επειδή εμείς δεν τους βλέπουμε...
Υπάρχουν και είναι γύρω μας...ψάχνουν για κάποιον που θα ενδιαφερθεί γι' αυτούς, που λαχταρούν να πουν δυο λέξεις μαζί τους, ένα χάδι, μια τρυφερότητα, λίγη ζεστασιά. Και εκεί που όλη σου τη ζωή τον ψάχνεις...εμφανίζεται στη ζωή σου...και ύστερα χάνεται...φεύγει από τη ζωή του.
Έτσι ανήμπορος καθώς νιώθει, χωρίς ελπίδα για τη ζωή που άδικα του φέρθηκε, ετοιμάζεται ν' αφήσει το κόσμο τούτο και να πέσει στις ράγες του τρένου, που ακούει να σφυρίζει...
Την ώρα όμως εκείνη που όλα θα χανόντουσαν.. ήρθε η συνείδηση του, που τόσο μας βοηθάει στις δύσκολες στιγμές μας... και του είπε: "Μπορεί να πιστεύεις πως δεν υπάρχεις για κανέναν, αλλά υπάρχουν και μερικοί που θέλουν να υπάρχεις...Είσαι ο αρχηγός και πρέπει να τους καθοδηγήσεις.. Υπάρχουν πολλοί που θα χρειαστούν τη βοήθειά σου..."
Και έτσι λοιπόν με τα λόγια εκείνα.. σαν απομηχανής θεός, λύτρωσε τον ήρωα μας, που συνέχισε να ζει και να υπάρχει όχι για τους άλλους, αλλά για μας!
"τοσοδούλα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου