Άλλο ένα ταξίδι είχε ξεκινήσει…άλλο ένα ταξίδι της ψυχής σε μέρη γνωστά αλλά και σε άλλα πιο σκοτεινά, πιο βαθιά…καθισμένη στο κατάστρωμα, μ’ένα ελαφρό αεράκι να με χτυπάει και οι αχτίδες του ήλιου να προσπαθούν να με ζεστάνουν, να απαλύνουν λίγο τη μοναξιά της στιγμής. Την ίδια στιγμή η μουσική και ειδικότερα οι στίχοι του τραγουδιού που άκουγα με παρέσυραν για άλλη μια φορά και μάταια προσπάθησα να αντισταθώ. ‘’Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει, Να' ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι…Να' ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι…Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη’’…Ταξίδεψα πίσω αυτή τη φορά στο παρελθόν...Στις στιγμές που είχα ζήσει. . .Στις εικόνες που μια μια ξεδιπλωνόταν μπροστά μου.. Οι περισσότερες με έκαναν να νιώσω νοσταλγία για πράγματα που είχα και έχασα αλλά ταυτόχρονα ένιωθα λησμονιά για ότι είχε χαθεί πλέον ή δεν πρόλαβε να συμβεί…Συναισθήματα που δημιουργήθηκαν τότε αλλά ακόμα υπάρχουν…Υποσχέσεις που όμως δεν τηρήθηκαν…Λόγια που απλά τα πήρε ο άνεμος…Τα γιατί του παρελθόντος λοιπόν ακόμα με παρέσυραν εκεί και εγώ δεν ήμουν σε θέση να δω την πραγματικότητα.. Αυτό είχα επιλέξει αλλά δεν γνώριζα ότι με κάθε βήμα πίσω έχανα μια στιγμή του παρόντος…του σήμερα…Ήταν σαν να πρωταγωνιστούσα σε μια ταινία, αλλά χωρίς να ζω όσο θα ήθελα στα άκρα.. Φοβόμουν μήπως το παρελθόν είναι μια διαφορετική μορφή του σήμερα…Αλλά αν τελικά δεν δοκιμάσεις δεν μπορείς να υποθέτεις...Λένε πως ο χρόνος αλλάζει τα πράγματα αλλά στην πραγματικότητα πρέπει να τα αλλάξεις μόνος σου… Μ ‘ αυτή τη σκέψη λοιπόν, έκλεισα τα μάτια και όταν τα άνοιξα το βαθύ μπλε της θάλασσας μου ξανάφερε την γαλήνη και ηρεμία μέσα μου…Μέσα σε σένα ή στον ίδιο μου τον εαυτό βρήκα πάλι τη δύναμη...Και με ένα χαμόγελο στην άκρη των χειλιών θεώρησα το σήμερα ως την πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου…Για άλλο ταξίδι έτσι είναι το παιχνίδι…Για άλλο λιμάνι, άλλο σταθμό…
‘Μικρή & Τριανταφυλλένια’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου