Κυριακή..

Για άλλη μια φορά βρίσκομαι στον πλανήτη 'εξεταστική'..Ναι, είναι ένας άλλος πλανήτης που μένεις εκεί για μέρες(πολλές), προσπαθείς, διαβάζεις, αγχώνεσαι, εύχεσαι να είσαι τυχερός/ή στα θέματα που θα πέσουν, περιτριγυρίζεσαι από ένα σωρό σημειώσεις και βιβλία στοιβαγμένα στο γραφείο σου, συχνάζεις σε βιβλιοθήκες,κάνεις ποστ σε όσα για κάποιο λόγο δεν μπορείς να θυμηθείς,ο καφές είναι απαραίτητος και γενικά είσαι λίγο χαμένος..Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κάνεις άλλα πράγματα, απλά σε μικρότερο βαθμό!
Αλλά ήθελα να ξεκινήσω για κάτι άλλο την ανάρτηση αυτή..Για όσα επικρατούν αυτό τον καιρό στον κόσμο..σ' ένα κόσμο που φαίνεται να γκρεμίζεται και να καταρρέει..Όπως είχα διαβάσει κάπου όμως υπάρχει καιρός να γκρεμίσεις και καιρός να οικοδομήσεις, καιρός να κλάψεις και καιρός να γελάσεις..
Και έτσι πιστεύω, πως ό,τι κι αν συμβαίνει, όσο και αν υπάρχει στην ατμόσφαιρα φόβος, στεναχώρια, απελπισία, εμείς θα βγούμε από αυτό το χάος, δεν θα το βάλουμε κάτω και θα συνεχίσουμε να ζούμε και να ελπίζουμε!
Όσο υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν, όσο ακούμε ένα αγαπημένο κομμάτι και μας φτιάχνει τη διάθεση, όσο έχουμε κάποιον δίπλα μας που μας κάνει να χαμογελάμε, όσο υπάρχει μια ταινία που μας γεμίζει με σκέψεις έπειτα, όσο υπάρχουν βιβλία που μας ταξιδεύουν σ' άλλες ζωές και μας εντυπωσιάζουν, όσο υπάρχουν τα απογεύματα με φίλους και καφέ, όσο υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω μας που είναι ευγενικοί και εμείς το ίδιο απέναντι τους, όσο υπάρχουν κι άλλοι που νιώθουν το ίδιο με μας, όσο υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που είναι έτοιμοι να μας βοηθήσουν χωρίς αντάλλαγμα, όσο κάποιος τυχαίος άγνωστος μας χαρίζει λίγο πολιτισμό σε οποιαδήποτε μορφή και εμείς το ίδιο με την σειρά μας, βοηθώντας έναν τυφλό στο δρόμο ή ακόμα και αν σε μια διάβαση μας κάνει κάποιος σήμα να περάσουμε, όσο συναντάμε κάποιον άγνωστο που τον ερωτευόμαστε με την πρώτη ματιά, ξανά και ξανά , όσο χαμογελάμε στην κάθε μέρα και στο άγνωστο που αυτή φέρνει... όσο...όσο...όσο... όσο υπάρχει Ζωή...

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Που πάνε τα όνειρα όταν ξυπνάμε;

«Από πού ονειρευόμαστε; Μπροστά ή πίσω από τα μάτια;

Που βρίσκεται η οθόνη του ονείρου;

Αυτή η παρένθεση που μέσα της κατοικούν με μαγικό τρόπο όλες οι επιθυμίες μας που βρίσκεται;..» διαβάζω στο βιβλίο της Λουκίας Ρικάκη ‘Παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας’ και συνεχίζω να αναρωτιέμαι..

Όνειρα μια λέξη που μου αρέσει και μου προκαλεί μυστήριο..Ξεκινάει με το ‘ο’ σαν μέσα σ’αυτά να χωράνε ‘όλα’ όσα επιθυμείς ή φαντάζεσαι και τελειώνει με το ‘α’ , όπως λέμε αγάπη, αστέρια, αλήθεια, απόσταση..Τι παιχνίδια μας παίζει το υποσυνείδητο που σύμφωνα με τον Freud όταν άρχισε την ανάλυση των ονείρων πίστευε ότι κάθε ανθρώπινη πράξη, αντίδραση δεν συμβαίνει τυχαία αλλά υποκινείται ως ένα βαθμό από το υποσυνείδητο και ο άνθρωπος στη σημερινή κοινωνία τείνει να καταστέλλει τις επιθυμίες και τα ένστικτα του, τα οποία του βγαίνουν στη διάρκεια των ονείρων. Τα όνειρα λοιπόν, μοιάζουν σαν ταινίες μικρού μήκους αν αναλογιστούμε ότι διαρκούν ελάχιστα..χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν αφήνουν κάτι σε μας μετά..Το σενάριο και η πλοκή τους δεν είμαι σίγουρη ποιος τα γράφει, αφού πολλές φορές είναι τόσο μπερδεμένες οι εικόνες, τα λόγια, οι ιδέες.. συχνά εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές με συναισθήματα φόβου, αγωνίας, λύπης, χαράς, μυστηρίου και αισθήσεων μοναδικών..Και οι συμπρωταγωνιστές μας άλλοτε είναι άνθρωποι που γνωρίζουμε , άλλοτε άγνωστοι ή και άνθρωποι που απλά τους έχουμε δει μόνο σε μια φωτογραφία χωρίς καν να έχουμε ακούσει ποτέ τη φωνή τους, και μεταφερόμαστε σε μέρη το ίδιο άγνωστα ή μη..Και είναι και αυτά τα όνειρα που ξυπνάς το άλλο πρωί με μια γλυκιά αίσθηση και έναν χωρίς λόγο ενθουσιασμό με ένα κολλημένο χαμόγελο στα χείλη..Ίσως γι’αυτό το λίγο που μας προσφέρουν έχουν αυτή την ιδιαίτερη θέση στον καθένα.. κάποιες στιγμές που είναι δύσκολο να γίνουν πραγματικότητα. Αλλά και η πραγματικότητα ίσως γι’αυτό υπάρχει για να διασώζει το όνειρο..Και κανείς δεν ξέρει, ίσως μια μέρα το όνειρο σου αν το πιστέψεις ,βγει αληθινό και να μην ξαναπείς όνειρο ήτανε..ή όπως λέει ένας στίχος του Μουζουράκη ‘Ψάχνω τρόπο μες στα όνειρά μου, λίγο πριν σε χάσω να σε φέρω κοντά μου’..Γι’αυτό όπως είχα ξαναγράψει ας συνεχίσουμε ‘να ονειρευόμαστε, με κλειστά και ανοιχτά μάτια’..Στο φως και στο σκοτάδι...

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Αυθόρμητη σαν την βροχή..

Καθισμένη δίπλα στο παράθυρο… χαμένη στον ηλεκτρονικό κόσμο.. έπεσε στα μάτια μου αυτή η εικόνα...

Μια στιγμή αυθόρμητη. Καθώς προχωρούσε, δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι ίσως κάποιος την τραβούσε.. Χαμένη στις σκέψεις της και απολαμβάνοντας τις σταγόνες της βροχής που έπεφταν απαλά πάνω από την αγαπημένη της ομπρέλα.. προχωρούσε…

Αναρωτιέμαι αρκετές φορές πως μια τόσο απλή φωτογραφία μπορεί να ξεχωρίσει έτσι και να δώσει έναν άλλο ύφος στη διάθεση μας!

Γίνεσαι ένα με το χαρακτήρα της φωτογραφίας και προσπαθείς να διαβάσεις τις σκέψεις του.. να δημιουργήσεις δικές σου εικόνες και να ταξιδέψεις μαζί του..οπουδήποτε κ αν έχει τραβηχτεί… μιας το μέρος για μας είναι άγνωστο..

Η βροχή μπορεί να μας προκαλεί γενικότερα ένα συναίσθημα μελαγχολίας, αλλά δεν παύει να είναι μια πηγή θαυμασμού για τον κάθε ένα μας ξεχωριστά.

Έτσι λοιπόν ας καλωσορίσουμε τα πρωτοβρόχια και για φέτος!!!

«τοσοδούλα»

Hear the rain, see it fall..

Ακούω τον ήχο της βροχής που πέφτει από το ανοιχτό παράθυρο και χαμηλώνω την ένταση του ραδιοφώνου για να ακούσω τον ρυθμό της. Πότε σιγανή, πότε με ένταση. Σαν τις σκέψεις που διατρέχουν το μυαλό μας. Που άλλοτε ψάχνουν απεγνωσμένα απαντήσεις και άλλοτε απλά τις αφήνουμε να μας οδηγήσουν εκείνες στα διάφορα ‘γιατί’ της ζωής μας..

"Τα πάντα είναι ουδέτερα, η σημασία τους εξαρτάται από το νόημα που εμείς θα τους δώσουμε" είχα γράψει καιρό πριν, σ’ένα χαρτάκι καθώς διάβαζα το βιβλίο ‘Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα’ της Μάρω Βαμβουνάκη. Κάποιες φορές δίνουμε τόση σημασία και ύπαρξη σε καταστάσεις, σε πρόσωπα, δίνοντας νόημα σε λέξεις, σε λόγια , σε κρυμμένα χαμόγελα και εκφράσεις που αν τελικά δεν υπάρχει η ίδια αίσθηση, ή ίδια ανταπόκριση και από την άλλη πλευρά οδηγούμαστε στην άκρη ενός υψωμένου τοίχου ή μιας κλειστής πόρτας. Και αυτός ο αρχικός ενθουσιασμός, χάνεται σαν μπαλόνι που το πήρε ο αέρας από τα χέρια ενός μικρού παιδιού..Έτσι, μόνος τρόπος να βγεις από αυτή την κατάσταση όσο και αν ήθελες και προσπάθησες δεν είναι να γυρίσεις πίσω. Αλλά να ξεπεράσεις αυτό τον τοίχο, να ανοίξεις την δικιά σου πόρτα που σε κρατάει δέσμιο και να συνεχίσεις..Λάθος ή σωστό, θα φανεί παρακάτω..

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"