''χωρίς τη μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος'' είχε πει ο Νίτσε..

Μόνο μια μελωδία αρκεί για να δραπετεύσει το μυαλό σου, σε ταξίδια νοερά, σε ταξίδια δίπλα στο παράθυρο, σε ταξίδια που ξεκινούν με τις σκέψεις και έπειτα οι σκέψεις γίνονται εικόνες. Τις εικόνες που φυλάς στο βιβλίο των ματιών σου μαζί με όλα αυτά που πιστεύεις. Όσο κι αν αυτά μπορούν να έχουν την ονομασία, όνειρα ή φαντασία, είναι πάντα εκεί για όσους τα έχουν ανάγκη. Είναι οι σκέψεις του καθενός,κρυμμένες πολλές φορές στα βάθη της ψυχής.
Κάποιος ίσως τις εκμυστηρευτεί, καθισμένος σε ένα βράχο και βλέποντας την θάλασσα ΄ψάχνοντας για την γραμμή του ορίζοντα' εκεί που ο ουρανός και η θάλασσα ενώνονται ή χωρίζουν..
Και κάποιος άλλος, στον άνθρωπο που είναι δίπλα του και θα αφεθεί σ' αυτόν γιατί θα ξέρει να ακούει και να βλέπει, αυτά που οι άλλοι δεν παρατηρούν και τα θεωρούν ασήμαντα. Η ομορφιά που σώζει άλλωστε τον κόσμο, μπορεί να μισοκρύβεται και στα άσχημα. Γι' αυτό και μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν είναι τέλειοι, που δεν κρύβονται πίσω από την μάσκα του ψεύτικου, που δεν φοβούνται να δείξουν μια παλιά πληγή και τον πόνο, να πουν την αλήθεια για ότι τους αρέσει και ότι τους φοβίζει.. Περπατώντας στο δρόμο ή σ' ένα τρένο, θα τους αντικρίσεις και από το βλέμμα τους θα καταλάβεις..ίσως και να σχηματιστεί ένα χαμόγελο στην άκρη των χειλιών σου..

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"