Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης...

Μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων, έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο της Μάρω Βαμβουνάκη "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης" το οποίο το λάτρεψα από την αρχή καθώς είναι ένα βιβλίο- άγγιγμα ψυχής..
Κάποια αποσπάσματα...
Ο έρωτας είναι απολίτιστος, όχι πολιτισμένος, δεν πίνεις μαζί του έναν καφέ για να πεις τα νέα σου, για να δώσεις μετά ένα φιλάκι στον αέρα και να πετάξεις ένα βάναυσα ανάλαφρο: <<Να μη χαθούμε…>> ή <<Τα λέμε…>>.

Μόνο που ένας έρωτας αληθινός, κι αν χώρισε, δεν αλλάζει. Μένει εκεί, μνημείο του βίου και της πολιτείας μας, ακίνητο σύμβολο μιας απόπειρας για αιωνιότητα που πληρώθηκε ακριβά. Δε γίνεται να εξελίξεις μια τέτοια ιστορία μετά το χωρισμό. Είναι πικρό, είναι ιερόσυλο. Μας τιμωρεί η καρδιά για τέτοια επιπολαιότητα και τέτοια ασέβεια. Πρέπει να εκτιμάμε όσα μας έφτασαν σε ακραία χαρά, σε ακραία ελπίδα, σε ακραίο πόνο. Είναι φοβερό βήμα ένας έρωτας, όσο και αν έληξε αποτυχημένος Υπήρχε <<σφετερισμός του απολύτου>>. Δεν ξαναγγίζεται αυτό.

Οι έρωτες μας οι αληθινοί, ακόμη κι αν τελείωσαν, όσο άγαρμπα κι αν τελείωσαν, είναι ιεροί. Ένα δικό μας κομμάτι, αιώνια παραδομένο στον πρώην αγαπημένο, πάντα θα τριγυρνά κάποιες νύχτες κοντά του.Ποιητές, εξάλλου, είναι μόνο οι απόλυτοι της ζωής. Και όχι μόνο αυτοί, αλλά ό,τι είναι ποιητικό μέσα στον καθένα μας είναι απόλυτο. Όπως και τα όνειρα μας είναι πιο ειλικρινή από εμάς τους ίδιους. Αλίμονο αν δεν ονειρευόμαστε, ώστε να βρίσκουν, έστω κι έτσι, οι αλήθειες μας δικαίωση. Θα τρελαινόμασταν αλλιώς.

Για να εξελισσόμαστε, πρέπει να θυμόμαστε.

Όποιον ερωτευτήκαμε, τον ερωτευτήκαμε κατά κάποιον τρόπο παντοτινά. Γιατί, όπως λέει και ο Σεφέρης, ο έρωτας αποσβολώνει το χρόνο.

Η επιλεγμένη μοναχικότητα, όχι η εξαναγκαστική. Ένας ελεύθερος μόνος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τον άλλο. Γιατί δεν τον φοβάται, δεν εξαρτάται από αυτόν, δεν τον χρησιμοποιεί, δεν τον απομυζά για να πάρει ζωτικούς χυμούς.

Λέγεται πως Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη.

"Μικρή& Τριανταφυλλένια"