Σ’ ένα κόσμο ηλεκτρικό - Σ' ένα κόσμο πραγματικό

Μου αρέσει...Δεν μου αρέσει
Γέμισε η ζωή μας 'like'...
Πόσο εύκολο και χωρίς τόσο σκέψη κατέληξε να' ναι ένα 'κλικ' στο 'like'..;;
'like' στις φωτογραφίες, στα τραγούδια, στις ταινίες, στη μουσική και στα συγκροτήματα, σε μια κατάσταση που καμιά φορά κάτι θέλει να πει, κάτι αληθινό που είναι ευκολότερο να το γράψεις από ότι να το πεις ή γιατί σιγά σιγά όλο και πιο πολύ σταματάμε να εκδηλωνόμαστε γιατί φοβόμαστε την πραγματικότητα.
Ένα μικρό μέρος από την ζωή μας, από την καθημερινότητα μας, από προσωπικές μας στιγμές που προβάλλουν στην οθόνη και συνήθως από όλα αυτά διαπιστώνεις αρκετά για τον χαρακτήρα ενός προσώπου..
Γιατί αυτός ο κόσμος τόσο να μας απορροφά καμιά φορά ενώ άλλα σημαντικά πράγματα μας περιμένουν εκεί 'έξω';;
Είναι γιατί όλοι έχουν ή έχει καταλήξει να' ναι μια συνήθεια 'παρακολούθησης;;
Είναι πραγματικά ένας τρόπος επικοινωνίας ή έστω ένας τρόπος να μοιράζεσαι κάτι μαζί με τους γύρω σου;;
Δεν είμαι σίγουρη...Ουσιαστική επικοινωνία σίγουρα δεν υπάρχει, όταν απλά κάνεις 'chat' και λες για διάφορα, ενώ στην πραγματικότητα γράφεις χωρίς να έχεις οπτική επαφή, απλά μια οθόνη..
Ουσιαστική θα ήταν όταν βγεις από αυτό τον ηλεκτρονικό κόσμο και είσαι εκεί έξω στη μέση του δρόμου, συζητώντας, παρατηρώντας τους γύρω σου και όταν χαμογελάς δεν θα' ναι απλά ένα εικονίδιο που θα συμβολίζει το χαμόγελο αλλά ένα αληθινό χαμόγελο και θα το βλέπεις από αυτόν που είναι δίπλα σου να στο ανταποδίδει..Εκεί 'έξω' μακριά από γυμνά καλώδια, κωδικούς, από όνειρα που προβάλλουν στην οθόνη, κραυγές που έχουν γίνει λέξεις και από φίλους μόνο εικόνες, εκεί 'έξω' είναι που ζούμε τις στιγμές μας, αυτές που δεν έχουν όρια και σήματα αδύναμα...

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Μια ζεστή ατμόσφαιρα....

Πάει κ αυτός ο μήνας...
25 ημέρες έμειναν για τα Χριστούγεννα...

Οι βιτρίνες, έχουν αρχίσει και φοράνε τα καλά τους. Λαμπάκια, δέντρα στολισμένα, αγγελάκια και ξωτικά μαγεύουν μικρούς και μεγάλους...
Τι να το κάνεις όμως, αμα και ο καιρός δεν έχει μπει και αυτός στο δικό του κλίμα???? Ακόμα με κοντομάνικα είμαστε και το μαύρισμα δεν λέει να φύγει του καλοκαιριού...
Τους μικρούς μας φίλους όμως δεν τους απασχολεί καθόλου αυτό!!!!
Πως και πως περιμένουν να περάσουν οι μέρες να έρθουν τα Χριστούγεννα και να τους φέρει ο Αη-Βασίλης το αγαπημένο τους παιχνίδι κάτω από το Δέντρο!!!!!
Μετράνε τις μέρες με τόση λαχτάρα που κάποιος θα μπορούσε να πει ούτε φαντάροι να ήταν!!!
Βλέποντας λοιπόν τα χαμόγελα τους αρκεί!!! Σου δίνουν τόση δύναμη που δεν θέλεις τίποτα άλλο!!! Ξεχνάς όλα τα υπόλοιπα προβλήματα (εμπόριο,κρίση,πολιτική)που απασχολούν τους "μεγάλους".
Μέσα από τα παιδιά..γίνεσαι και εσύ πάλι παιδί!!!!! Ξαναθυμάσαι τα δικά σου παιδικά χρόνια και ξαναγεννιέσαι!!!!
Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη για λίγο αυτά που μας απασχολούν και ας δούμε μέσα από τα μάτια των παιδιών, πως πραγματικά βλέπουν εκείνα τα δικά τους Χριστούγεννα!!!!!!!

"τοσοδούλα"

Κάτι έκανε κλικ και ήξερα πως αυτό είναι που περίμενα..

expectations vs reality

Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί αλλά σίγουρα φαντάζομαι πως υπάρχουν ταινίες που όταν τις είδατε για τον δικό σας λόγο ο καθένας τις τοποθετήσατε στο ράφι των αγαπημένων. Στο ράφι δηλαδή που δεν υπάρχουν πάρα πολλές αλλά αρκετές ώστε όταν θέλετε να νιώσετε καλύτερα ή χειρότερα ακόμα να ανατρέξετε και να δείτε..Αυτό έκανα και εγώ χθες..Ξαναείδα την ταινία ‘500 Days of Summer’,του Μαρκ Γουεμπ με τους Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ και Ζόι Ντεσανέλ. Μια ταινία που από την αρχή μου τράβηξε την προσοχή, λόγω της υπόθεσης αλλά και του soundtrack της ταινίας που είχα ακούσει πριν ακόμα την δω..Η υπόθεση πάνω κάτω είναι: Αν και ζει στην σύγχρονη, κυνική εποχή, ο Τομ πιστεύει στον κεραυνοβόλο έρωτα. Η Σάμερ δεν πιστεύει ούτε στο ελάχιστο σε οποιαδήποτε μορφή έρωτα, αλλά αυτό δεν σταματάει τον Τομ από το να προσπαθεί αδιάκοπα να κερδίσει την καρδιά της. Και να την πείσει πως υπάρχει το είδος του έρωτα που έχει τη δύναμη να συνταράξει την καρδιά και να συγκλονίσει τον κόσμο ενός ανθρώπου…

Αρκετά σημεία στα οποία στάθηκα, συνηδητοποίησα και εν τέλει αυτό ίσως ήθελαν να μεταφέρουν οι σεναριογράφοι και σκηνοθέτης ήταν:

• Yπάρχει μια ουσιώδης αλήθεια: ναι, ο έρωτας μπορεί να είναι σκληρός, αμείλικτος και δύσκολος, αλλά είναι και το καλύτερο πράγμα που έχει να προσφέρει η ζωή.
• Παρακολουθούμε έναν τύπο καθώς αυτός ανατρέχει στις αναμνήσεις της σχέσης, προχωρώντας μπρος και πίσω στο χρόνο, και καθώς αρχίζει να βλέπει πράγματα τα οποία ίσως να μην είχε δει κατά τη διάρκεια της σχέσης. "Τον παρακολουθείς να αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερα και να μαθαίνει κάτι για τον εαυτό του και για την αγάπη.
• Τον τρόπο που οι άνθρωποι "ταξιδεύουν" με ένα τραγούδι μέχρι τον τρόπο με τον οποίο πολλοί "πνίγουν" τον πόνο τους με μια ταινία.
• Το πώς τα συναισθήματα και οι σχέσεις των ανθρώπων είναι άμεσα συνυφασμένα με την κουλτούρα γύρω μας – τα τραγούδια, τις ταινίες, τα βιβλία, τις τηλεοπτικές εκπομπές και την τέχνη, με τα οποία καθορίζουμε την ταυτότητά μας.
• Πως δουλεύει η μνήμη στην πραγματικότητα; «Κάτι πυροδοτεί το μυαλό να σκεφτεί μια υπέροχη στιγμή και αυτή πυροδοτεί την ανάμνηση μιας κακής στιγμής και μετά έρχεται η αποκάλυψη του πώς όλα αυτά είναι αλληλένδετα.»
• Οι άνθρωποι δεν το συνειδητοποιούν αλλά η μοναξιά είναι υποτιμημένη.
• Επίσης, δεν είχα δώσει αρκετή σημασία όταν σε μια σκηνή έδειχνε σε μικρή ηλικία την πρωταγωνίστρια να φτιάχνει origami(crane). Κάτι που και εγώ είχα απλά δει παλιότερα, αλλά δεν είχα δώσει την απαραίτητη σημασία επειδή δεν ήξερα. Όταν όμως με κάτι ασχοληθείς, το ζήσεις και αποκτήσεις κάποια γνώση ή εμπειρία, τότε αργότερα θα το κοιτάξεις με άλλη ματιά και θα διακρίνεις πράγματα που τότε δεν αντιλαμβανόσουν.

"Most days of the year are unremarkable. They begin and they end with no lasting memory made in between. Most days have no impact on the course of a life."

Ποτέ δεν ξέρουμε τι μας επιφυλλάσει η επόμενη μέρα, η επόμενη στροφή, η επόμενη στιγμή..
Κάποια πρόσωπα που ήδη υπάρχουν στην ζωή μας και είναι τριγύρω μας ίσως εμείς δεν τα έχουμε ακόμα παρατηρήσει, δεν τους έχουμε δώσει την ανάλογη σημασία.


Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους (:

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Δώρο Ασημένιο Ποιήμα

Ξέρω πως είναι τίποτε όλ' αυτά και πως η γλώσσα

που μιλώ δεν έχει αλφάβητο

Aφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή

συλλαβική που την αποκρυπτογραφείς μονάχα στους καιρούς

της λύπης και της εξορίας

Kι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ' επιστρώσεις

διαδοχικές φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και

βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή

και δίνεις λόγο

Σ' ένα πλήθος Eξουσίες ξένες μέσω της δικής σου

πάντοτε

Όπως γίνεται για τις συμφορές

Όμως ας φανταστούμε σ' ένα παλαιών καιρών αλώνι

που μπορεί να 'ναι και σε πολυκατοικία ότι παίζουνε

παιδιά και ότι αυτός που χάνει

Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς να πει στους

άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια

Oπόταν βρίσκονται στο τέλος όλοι να κρατούν στο χέρι

τους ένα μικρό

Δώρο ασημένιο ποίημα.

Οδυσσέας Ελύτης

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

small pleasures

Αν βλέπεις μόνο ό,τι υπάρχει ποτέ δεν πρόκειται να καταφέρεις κάτι περισσότερο.


"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

H απόσταση είναι περίεργο πράγμα..

Άλλοι άνθρωποι είναι δίπλα μας και ταυτόχρονα κόσμους μακριά.

Κι άλλους τους κουβαλάμε μέσα μας ακόμα κι αν μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα.

Από την αρχή του κόσμου οι άνθρωποι χωρίζονται από αποστάσεις και ενώνονται
με γραμμές: γραμμές τηλεφώνου, γραμμές σιδηροδρομικές, ακτοπλοϊκές, από την αρχή του κόσμου καλύπτουμε αποστάσεις, τις καλύπτουμε με ένα άγγιγμα, ένα φιλί, ένα ταξίδι.

Και μερικές φορές τις καλύπτουμε με πιο πρωτότυπους τρόπους.

Η διαδρομή δεν είναι πάντα ευχάριστη, αλλά συνήθως αξίζει τον κόπο.

Από Θεωρίες της Ράνιας. S1ngles

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

"Το Όνειρο"

Να να να
Να να να
Να να να να να να

Πριν κοιμηθείς το βράδυ να αφήσεις
ένα παράθυρο απ' το δωμάτιο ανοιχτό
Κι όταν τα μάτια σου αγάπη μου θα κλείσεις
θα μπω στο όνειρο και θα 'ρθω να σε βρω

Μη μου ζητήσεις να χαθώ μη μου ζητήσεις
Ασ 'την καρδιά σου να φωνάξει σ' αγαπώ
Κι άμα φοβάσαι τ' άγνωστο ν' ακολουθήσεις
έρημο τρένο θα σαι σ' έρημο σταθμό

Να να να
Να να να
Να να να να να να

Χαμένα λόγια σκονισμένες αναμνήσεις
στήνουν καρτέρι στης ζωής μου το χαμό
Θλιμμένα μάτια μου φοβάμαι μη ξυπνήσεις
και χάσω τ' όνειρο που με κρατά να ζω

Μη μου ζητήσεις να χαθώ μη μου ζητήσεις
Άσ' την καρδιά σου να φωνάξει σ' αγαπώ
Κι άμα φοβάσαι τ' άγνωστο ν' ακολουθήσεις
έρημο τρένο θα σαι σ' έρημο σταθμό

Στίχοι, Μουσική, Εκτέλεση: Μπάμπης Στόκας.

"τοσοδούλα"

Κάπου..

Κάπου κάποιος πάντα μας πληγώνει έτσι είναι η ζωή.

Μην ανησυχείς όμως γιατί..

Κάπου κάποιος πάντα υπάρχει και μας περιμένει.

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Ξέρω ένα μέρος που δεν μοιάζει με κανένα...

Ξέρω ένα μέρος που δε μοιάζει με κανένα
Δε πάνε πλοία, δεν πάνε τρένα
Κι όταν βραδιάζει ποτέ δε σκοτεινιάζει
Μονάχα όνειρα γιορτάζει

Ξέρω ένα μέρος που όταν βρέχει σε ζεσταίνει
Κι όταν ουρλιάζεις αυτό σωπαίνει
Και όταν γύρω σου η γη τρελή γυρίζει
Σε αγκαλιάζει και σε κοιμίζει

Ξέρω ένα μέρος που δε μοιάζει με κανένα
και εμφανίζεται μαζί με σένα

Είναι ένα μέρος που αγαπάς τον εαυτό σου
και δίνεις το όπλο στον εχθρό σου
που όταν κλαις τα δάκρυα σου συντροφεύει
Σε αγαπάει και σε μαγεύει.

Στίχοι: Πένυ Ραμαντάνη, Ηρώ Σεφαλίδη, Λευτέρης Πλιάτσικας

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Μέσα Σεπτεμβρίου και δεν ξέρω πως τα κατάφερα πάλι και χωρίς να το σκεφτώ πολύ βρέθηκα στο αγαπημένο μου νησί..Είναι αυτές οι τάσεις φυγής ίσως από την Αθήνα, σε μια περίοδο που θέλεις να αφήσεις πίσω το καλοκαίρι και να ξεκινήσεις με νέα βήματα για το φθινόπωρο, με νέα σχέδια για το χειμώνα που έρθετε.Είναι που ο πλανήτης ‘εξεταστική’ σε έχει κάνει να ψάχνεις τρόπους να ανέβεις ψυχολογικά. Παρέα με την ‘τοσοδούλα’ που τόσο αγαπώ και εκτιμώ, βρεθήκαμε να φεύγουμε παρέα, να μιλάμε για όλα μας τα θέματα σε ένα ταξιδάκι που άλλη σημασία έχει όταν πηγαίνεις και άλλη όταν φεύγεις..
Φταίει μάλλον που αλλάζει ο προορισμός..Στο πρώτο λιμάνι που πιάσαμε βγήκαμε στο κατάστρωμα και ένα δροσερό αεράκι μας φύσηξε και μετά από καιρό μπορούσαμε να διακρίνουμε πάλι τα αστέρια στον ουρανό και το φεγγάρι που δυστυχώς στην Αθήνα είναι τόσο δύσκολο να δεις κάποιες φορές..
Οι μέρες πέρασαν γρήγορα αλλά την τελευταία μέρα είχα την ευκαιρία να χαθεί η ματιά μου στην θάλασσα τόσο ώστε να πάρω δύναμη να συνεχίσω όσα σκέφτομαι και ονειρεύομαι..Ίσως αυτή η εποχή είναι η ιδανικότερη να περπατήσεις στα ήσυχα στενάκια με τα ασβεστωμένα άσπρα σπίτια με μυρωδιές από λουλούδια της αυλής και του βασιλικού που τόσο λατρεύω..
Έτσι με μια δόση ηρεμίας και γαλήνης να κυριαρχεί, σκεφτόμουν ότι σημασία δεν έχει που σε πετυχαίνουν οι σημαντικές στιγμές της ζωής σου, σημασία έχει με ποιους είσαι μαζί εκείνη τη στιγμή..

Τώρα όμως back to reality που λέμε..

Θέλω να βρω χρόνο να ακούσω τα παλιά μου CD. Η διάθεση μου είναι ήδη φθινοπωρινή, σαν τα ξερά φύλλα που πέφτουν. Σαν να μαζεύομαι, να κλείνομαι. Θαμπώνω, όπως κι ο ήλιος λάμπει λιγότερο. Αν ξεχαστώ, θα ξεχάσω και δεν θέλω, όχι ακόμα..

Κάτι αλλάζει - μια μελαγχολική αισιοδοξία..

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

...Ένας σύγχρονος πρίγκιπας!

...Από τότε η Δήμητρα σταμάτησε να τον πειράζει, αλλά και τότε ήταν που άρχισε να σκέφτεται σοβαρά ότι ο Στέφανος μπορεί να μην ήταν ο Κάρολος της Αγγλίας, ήταν όμως αναμφισβήτητα πρίγκιπας. Όταν του το είπε, εκείνος πήγε να εκνευρισθεί, αλλά έδειξε υπομονή.

"Η ζωή του σύγχρονου ανθρώπου είναι μια εξίσωση με δύο άγνωστους χ, γι' αυτό είναι δύσκολο να τη λύσουν ακόμα και οι καλοί "μαθηματικοί ".
Κι εσύ τους κατέχεις και τους δύο", του είπε με περισπούδαστο ύφος.
"Είπα κ εγώ!" έδειξε την αγανάκτησή του που πάλι τον μπέρδευε, μετανιωμένος που είχε δείξει υπομονή.
" Περίμενε, λοιπόν! Οι δύο χ είναι τα δύο απαραίτητα στη σύγχρονη ζωή: ο χρόνος και το χρήμα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν κανένα, μερικοί έχουν ή το ένα ή το άλλο, κι εσύ τα έχεις και τα δύο. Επομένως ??? Είσαι ο πρίγκιπας της σύγχρονης ζωής. Ένας σύγχρονος πρίγκιπας" του χαμογέλασε.
Χαμογέλασε κι ο Στέφανος, αφού δεν είχε κανένα λόγο να προσβληθεί.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Εύα Ομηρόλη
" Όταν τα παραμύθια λένε αλήθεια"

"τοσοδούλα"

Ένας μικρός γλυκός παλιός Σεπτέμβρης..

Ένας μικρός Σεπτέμβρης βάζει τα κλάμματα
που στο σχολειό τον πάνε να μάθει γράμματα
θέλει να παίξει ακόμα με τ'άστρα τ' ουρανού
πριν έρθουν πρωτοβρόχια και συννεφιές στο νου
πρωτάκι, σχολιαρούδι, του κλέβουν το τραγούδι,
του κλέβουν το τραγούδι...

Ένας γλυκός Σεπτέμβρης στάζει το μέλι του
σωστό παλικαράκι τρυγάει τ' αμπέλι του
στα Σπάτα λινοβάτης, στο Κορωπί γαμπρός
να τρέμουν τα κορίτσια στα βλέφαρά του μπρος
φυσάει ο απηλιώτης, ο ζέφυρος της νιότης
φυσάει ο απηλιώτης...

Ένας παλιός Σεπτέμβρης φίλος αχώριστος
καθώς περνούν τα χρόνια γίνεται αγνώριστος
το κόκκινο ραγίζει στα μήλα της Ροδιάς
κίτρινα πέφτουν φύλλα στον κήπο της καρδιάς
Η νύχτα μεγαλώνει, δίχτυα στο φως απλώνει,
η νύχτα μεγαλώνει..

Μουσική:Παντελής Θαλασσινός
Στίχοι: Hλίας Κατσούλης

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Έτσι κι αλλιώς - συνέχεια..

Κάποτε θα 'ρθει η στιγμή και θα το δεις, δίχως τηλέφωνο ή γράμμα θα βρεθούμε...

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Αρχές Αυγούστου..

Και να που φτάσαμε στις αρχές Αυγούστου με μια νότα μελαγχολίας αλλά και χαράς μαζί που το καλοκαιράκι αργεί ακόμα να τελειώσει. Πώς γίνεται αυτά τα δύο να πηγαίνουν μαζί; Δεν είμαι σίγουρη. Όπως σίγουροι δεν είμαστε σε κάθε βήμα που κάνουμε κάθε μέρα στην ζωή μας. Κάθε μέρα προσπαθούμε να απαντήσουμε σε ερωτήσεις με ένα ‘ναι’ ή ‘όχι’, καμιά φορά για να φτάσουμε σε απαντήσεις που μας απασχολούν και από καιρό ψάχνουμε την λύση τους. Πόσο διαφορετικά αποτελέσματα φέρνει το κάθε ένα όμως αν το σκεφτείς..Συνήθως το ‘ναι’ είναι εύκολο, σαν να βγαίνει πιο εύκολα από εκεί μέσα που είναι κρυμμένο. Ίσως δεν φέρει τόση σκέψη ή θάρρος που χρειάζεται να πεις για ένα ‘όχι’. Να ορθώσεις το ανάστημα σου και να αρνηθείς για όλα εκείνα που δεν σου ταιριάζουν και δεν σου προσφέρουν κάτι ή με εκείνα δεν είσαι ο εαυτός σου. Είναι δύσκολο κάποιες φορές να αντισταθείς στην μάζα, σε αυτό που κάνουν οι πολλοί.. Αλλά ευτυχώς, υπάρχουν αρκετοί που πάνε κόντρα σε αυτά που επιθυμούν οι άλλοι για εκείνους, που οι γύρω βλέπουν ως καλό αλλά μόνο η ψυχή του καθενός γνωρίζει. Χαίρομαι που είμαι σε αυτή την κατηγορία και έχω και άλλους δίπλα μου..Γιατί πως αλλιώς θα ήταν όμορφη η ζωή αν κάθε μέρα δεν ήσουν σίγουρος για το βήμα που έκανες, για την επιλογή, απόφαση που πήρες..Τα άγνωστα μονοπάτια παρόλο που είναι πιο δύσβατα λόγωτης δυσκολίας ότι για πρώτη φορά θα τα περπατήσεις, τόσο πιο γεμάτα ενθουσιασμό και αγωνία κρύβουν, κάνοντας την στιγμή να διαρκεί περισσότερο..Ίσως θέλω να καταλήξω στο ότι είναι καλύτερο να λέμε ‘ΝΑΙ στη ΖΩΗ’ ‘ΝΑΙ στη κάθε στιγμή που μας πάει ψηλότερα από το συνηθισμένο’ και ‘ΟΧΙ σε αυτό που μας μαυρίζει την ψυχή’ ΄ΟΧΙ σε ότι είναι ενάντια στον εαυτό μας’..αλλά όχι στο πάνω από τον εαυτό μας, γιατί αυτό πολλές φορές μας πάει ακόμα παραπέρα και βλέπουμε τα όρια μας, τι είμαστε ικανοί να κάνουμε..Πώς τώρα όλα αυτά μου ήρθαν πάλι, δεν ανησυχώ..είναι μέρος της αναζήτησης της ύπαρξης μας..Επιστρέφοντας λοιπόν από εκεί που ξεκίνησα, σκέφτομαι ότι έχουμε αρκετές μέρες ακόμα μέχρι το καλοκαιράκι να μπει σ’ένα φάκελο με αναμνήσεις από φωτογραφίες, παραλίες που περπατήσαμε, βουτιές που χαρήκαμε ψάχνοντας για αυτό το άγνωστο στο βάθος του βυθού, συζητήσεις και ερωτήματα που μένουν αναπάντητα κοιτάζοντας τα αστέρια ως οδηγό και όλες εκείνες οι μικρές στιγμές που σχηματίζουν ένα χαμόγελο καθώς τις θυμόμαστε πάλι..

Σας εύχομαι λοιπόν,καλή συνέχεια σε ότι κάνετε και μακάρι τα όνειρα και οι υποσχέσεις του φετινού καλοκαιριού να μην σβηστούν από τα κύματα..

''Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Κεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κοιτάζω τ' αναμμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

H ζωή δεν τελειώνει με ήττα

Ο Αντώνης αναζητά ανάμεσα στα άπειρα αστέρια ένα δικό του, φύλακα στις άναστρες αναστροφές της ζωής. Είναι φορές που επιθυμεί να χαθεί μαζί με τους αλήτες τ' ουρανού, να γίνει ένα με το μακρόσυρτο παρελθόν τους.
Ο <<επιστήμονας>> <<χτύπησε>> ξαφνικά. Φόρεσε την άσπρη μπλούζα του, έβαλε τα γυαλιά του και ετοιμάστηκε για τις διαλέξεις, εκείνες που εξορίζουν τον ρομαντισμό και το <<άλλο>> βλέμμα... Είπε: <<Αυτό που κοιτάς τώρα είναι το παρελθόν τους>>.
Δίχως τον συναισθηματικό του κόσμο τώρα να του υπαγορεύει ανάλογες διαθέσεις, ατένιζε και θαύμαζε το απέραντο νεκροταφείο τ' ουρανού.
Ξέρει καλά πως αυτό που με δέος ατενίζει η καρδιά, είναι ένα τελειωμένο γεγονός στον συμπαντικό χρόνο.
Θαυμάζουμε, δίχως να το ξέρουμε, τον θάνατο. Και ο ρομαντισμός μας το ανασταίνει.
Είναι μια πράξη που τη βλέπουμε εμείς, πολύ αργότερα από τότε που έγινε.
Στο μπερδεμένο κουβάρι του χρόνου, το παρελθόν και το μέλλον μπλέκονται σε ένα παράξενο παρόν.


Απόσπασμα από το βιβλίο ''Η ζωή δεν τελειώνει με ήττα" του Δημήτρη Καραβασίλη, εκδόσεις Άρμος ΙSBN: 978-960-527-521-1.

Καθώς μου συμβαίνει να χάνομαι κοιτώντας τα αστέρια στον ουρανό, όταν το διάβασα στο βιβλίο,ένιωσα κάτι από μένα εκεί κοιτώντας το και από μια άλλη οπτική γωνία..από το μικροσκόπιο της επιστήμης που και εγώ ασχολούμαι, αλλά και απλά με τα μάτια της ψυχής ψάχνωντας για το δικό της αστέρι να φωτίζει την ύπαρξη μας..

''Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Με το κορμί να καίγεται...

Σαν πουλί πετάς μακριά μου φεύγεις σαν ανάσα
στα ίδια μέρη τον χρόνο σταματάς
μα ποτέ σου δεν είδες μέσα μου ποτέ σου
σε ξένα λόγια τώρα γι`αλλού πετάς

όσο μακρύς ο δρόμος σου κ αν φαίνεται
να προσπαθείς με το κορμί να καίγεται
όλα τα ψέμματα του κόσμου θα τα ζήσεις
όλα περνούν την ίδια ώρα χάνονται
ξαναγυρνούν μεσ`την ζωή μοιράζονται
μέσα σου κρύβονται βαθιά αν τα ζητήσεις...

Πίσω μην κοιτάς τον δρόμο πάρε της καρδιάς σου
Γι`άλλα λάθη σ`άλλο ουρανό
κι αν σου φάνηκαν οι μέρες σου για πες μου κάηκαν
μεσ`τη φωτιά τους εγώ θ`αναστηθώ..

Όσο μακρύς ο δρόμος σου κ αν φαίνεται
να προσπαθείς με το κορμί να καίγεται
όλα τα ψέμματα του κόσμου θα τα ζήσεις
όλα περνούν την ίδια ώρα χάνονται
ξαναγυρνούν μεσ`την ζωή μοιράζονται
μέσα σου κρύβονται βαθιά αν τα ζητήσεις...

Πίσω μην κοιτάς τον δρόμο πάρε της καρδιάς σου
Γι`άλλα λάθη σ`άλλο ουρανό...

Μουσική- Στίχοι: Δημήτρης Ζερβουδάκης

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Για το blog μας...

Σαν σήμερα, πριν 2 χρόνια ακριβώς...καθισμένες στο μπαλκόνι και βλέποντας τη θάλασσα, νιώσαμε την ανάγκη να δημιουργήσουμε κάτι ξεχωριστό και όμορφο, γράφοντας εκεί τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας.
Έτσι με πολλή αγάπη και ευαισθησία δημιουργήσαμε το blog μας...
"Οι ανήσυχοι άγγελοι"
Σαν και εμάς! Η "τοσοδούλα" και η "Μικρή & Τριανταφυλλένια"
2 ανήσυχες ψυχές που δεν σταματούν στιγμή να ονειρεύονται και να ελπίζουν πάντα για το καλύτερο!
Το καλοκαιράκι έρχεται...και θα είναι πάλι γεμάτο εκπλήξεις...
Σας ευχόμαστε ένα Καλό και δροσερό Καλοκαίρι και να συνεχίσετε να ζείτε ξεχωριστές στιγμές...
Γιατί όπως άλλωστε λέμε και μεις...
"Ζήσε τη στιγμή πριν φύγει μακρυά"

"τοσοδούλα"

Άγγελοι....

"τοσοδούλα"

Μοναξιά είναι να έχεις πολλά να δώσεις και να μην υπάρχει κανείς να τα πάρει...

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Mια ιστορία..

Δύο άγγελοι που ταξίδευαν σταμάτησαν να περάσουν την νύχτα σε ένα σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας. Η οικογένεια ήταν αγενής και αρνήθηκε στους αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο των ξένων της βίλας. Αντιθέτως,
έδωσαν στους αγγέλους ένα μικρό μέρος σε ένα κρύο υπόγειο. Καθώς εκείνοι έφτιαχναν τα κρεβάτια τους στο σκληρό πάτωμα, ο μεγαλύτερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε. Όταν ο μικρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί, ο μεγαλύτερος απάντησε: "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται".....
Την επόμενη νύχτα το ζευγάρι των αγγέλων ήρθε να ξεκουραστεί σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι αλλά ο αγρότης και η γυναίκα του ήταν πολύ φιλόξενοι.
Αφού μοιράστηκαν τη λίγη τροφή που είχαν, το ζευγάρι των αγγέλων κοιμήθηκαν στο κρεβάτι τους όπου μπορούσαν να έχουν μια ξεκούραστη νύχτα.
Όταν βγήκε ο ήλιος, το επόμενο πρωί οι άγγελοι βρήκαν τον αγρότη και την γυναίκα του να κλαίνε.
Η μοναδική τους αγελάδα της οποίας το γάλα ήταν το μόνο τους εισόδημα ήταν νεκρή στο λιβάδι.
Ο μικρότερος άγγελος ήταν αναστατωμένος και ρώτησε το μεγαλύτερο πως ήταν δυνατόν και άφησε να γίνει κάτι τέτοιο.

Ο πρώτος άντρας είχε τα πάντα και παρόλα αυτά τον βοήθησες, τον κατηγόρησε εκείνος. Η δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα και όμως ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα και εσύ άφησες την αγελάδα να πεθάνει...

'Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται', απάντησε ο μεγαλύτερος άγγελος.

'Όταν μείναμε στο υπόγειο της βίλας, πρόσεξα πως ήταν χρυσός αποθηκευμένος σε εκείνη την τρύπα στον τοίχο Μια και ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο άπληστος και δεν είχε τη διάθεση να μοιραστεί την καλή του τύχη, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μην μπορεί να βρει το χρυσό. Εχθές τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι του αγρότη ήρθε ο άγγελος του Θανάτου για την γυναίκα του, κι εγώ έδωσα στη θέση της την αγελάδα. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται.
Μερικές φορές αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν τα πράγματα δεν έχουν το αποτέλεσμα που πρέπει. Αν έχεις πίστη, θα πρέπει να μάθεις να εμπιστεύεσαι και να πιστεύεις ότι το κάθε αποτέλεσμα είναι πάντα προς όφελός σου. Μπορεί να μην το ξέρεις παρά μονάχα πολύ αργότερα.

Μερικοί άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας και γρήγορα φεύγουν.

Μερικοί άνθρωποι γίνονται φίλοι και μένουν λίγο αφήνοντας όμορφα χνάρια στην καρδιά μας και εμείς δεν είμαστε ποτέ το ίδιο γιατί έχουμε κάνει έναν καλό φίλο...

Το χθες είναι παρελθόν.
Το αύριο μυστήριο.
Το σήμερα είναι δώρο.

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Σκέψεις..

Βρήκα τυχαία ένα κομμάτι στο youtube καθώς έψαχνα για μουσικές αγαπημένες από αυτές που μου δίνουν την δυνατότητα να κάνω ‘ταξίδια μέσα από τις σκέψεις’.Long long ago του Yuriko Νakamura λοιπόν..To ξεκίνημα του μου έφερε στο μυαλό κάτι γλυκές και τρυφερές αναμνήσεις από το παρελθόν..Από εκείνες τις στιγμές που καθώς τις ξανασκέφτεσαι ένα χαμόγελο σχηματίζεται και χαίρεσαι που υπήρξαν.Γιατί εσύ ο ίδιος ήσουν τότε, εσύ τις είχες επιλέξει..Στην ζωή μας γνωρίζουμε πολλούς ανθρώπους..Κάποιοι είναι εκεί κοντά σου για λίγο, κάποιοι για ακόμα περισσότερο διάστημα και ακόμα περισσότερο αυτοί με τους οποίους θα’στε μια ζωή μαζί..Όσο κι αν υπάρξουν μεταξύ τους:εμπόδια, αποστάσεις,χρόνος νομίζω ότι κάποιοι άνθρωποι είναι γραφτό να’ναι μαζί..να μην χαθούν ό,τι κι αν είχε συμβεί και ξαφνικά χάθηκαν..Το σημαντικό στην ζωή μας είναι να μην ξεχνάμε να θυμόμαστε γιατί έτσι μπορούμε να εξελισσόμαστε.Ό,τι κι αν ζήσαμε είτε καλό είτε κακό..ήταν κάτι το οποίο μας άφησε κάτι, μας έδωσε δύναμη για νέες αρχές που θα μας οδηγήσουν πιο κοντά σε αυτό που λέμε ‘ευτυχία’..

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"