Το παρελθόν και το μέλλον είναι πράγματα που δεν υπάρχουν. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν.Υπάρχει μόνο το τώρα, το παρόν. Και για το μέλλον δεν μπορούμε να είμαστε εντελώς σίγουροι. Δεν υπάρχει κι ούτε ξέρουμε αν θα έρθει. Ούτε και τι θα φέρει. Και συνήθως, όταν κάνουμε σχέδια, Κάποιος εκεί ψηλά γελάει...

Το παρελθόν, όμως, είναι κάτι το περίεργο. Δεν υπάρχει μεν, αλλά έχει αφήσει πάνω μας ανεξίτηλα τα σημάδια του, τα χνάρια του. Το παρελθόν μας έχει φέρει μέχρι το σήμερα, μας έχει κάνει αυτό που είμαστε. Έχει αφήσει στο σώμα και την ψυχή μας πολλά αόρατα τατουάζ. Καμιά φορά αναρωτιέται κανείς αν είναι ευλογία ή κατάρα να θυμάται... Να θυμάται τα πάντα. Μια μυρωδιά, ένα άγγιγμα, έναν καυγά, μια λέξη, ένα χάδι. Θυμόμαστε για να ξέρουμε ποιοι είμαστε, από που ερχόμαστε, για να μην γυρνάμε εδώ κι εκεί κούφιοι από αναμνήσεις, από τη γνώση του εαυτού μας.

Η ζωή είναι μια σειρά αναρίθμητων συμπτώσεων, μια σειρά από σταυροδρόμια που μας βγάζουν σε μέρη άγνωστα. Τι είναι αυτό που μας κάνει να αποφασίζουμε ποιο δρόμο να πάρουμε; Κι αυτοί οι δρόμοι υπάρχουν και τους ανακαλύπτουμε, ή φτιάχνονται στη διαδρομή, καθώς προχωράμε;

Η παράσταση, όμως, πρέπει να συνεχίζεται. Ο κάθε μας ρόλος πρέπει να παίζεται άψογα. Γιατί παίζεται μόνο μια φορά. Κι αν πέσεις πρέπει να σηκώνεσαι. Κι αν γελάς, πρέπει να γελάς με την καρδιά σου. Και αν κλαις, να κλαις με την ψυχή σου. Να χορεύεις σα να'ναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις. Να ονειρεύεσαι σαν να γεννήθηκες τώρα. Γιατί η παράσταση μας, παίζεται μόνο μια φορά. Και τίποτα δε μπορείς να διορθώσεις.

Απόσπασμα από το Βιβλίο ' Υπέροχα μόνοι', Πένυ Ραμαντάνη ,  Εκδόσεις 'Ταξιδευτής'.

"Μ&Τ"