Τελευταίο Σάββατο του Δεκεμβρίου, τελευταίο βράδυ Σαββάτου του 2013.

Είδες ε;

Ένας χρόνος πέρασε. Για θυμήσου..

Τι κατάφερες, τι έκανες, που ταξίδεψες, τι δημιούργησες, με ποιους ανθρώπους ήρθες κοντά και με ποιους απομακρύνθηκες, τι αλλαγές έφερες εσύ ο ίδιος στην καθημερινότητα σου, πόσο απόλαυσες αυτές τι μικρές χαρές που περνούν κάθε μέρα και κάποιες άθελα σου προσπερνάς, τι έμαθες, ποιον πλήγωσες, ποιος σε πλήγωσε, τι είδες, τι διάβασες, τι άκουσες.

Με πόσα άλλα τι θα μπορούσες να συνεχίσεις;

Με πολλά.

Αλλά δεν χρειάζεται.

Ένιωσες και έδωσες αγάπη και αυτό τα προσπερνάει όλα.

Τι κι αν δεν κατάφερες όλους τους στόχους σου; Θα προσπαθήσεις περισσότερο και θα τους πραγματοποιήσεις.

Αν έκανες λάθη, τότε κάτι  θα έμαθες και την επόμενη φορά δεν θα τα επαναλάβεις.

Θα προσέχεις τις επιλογές σου, γιατί με το κάθε ναι ή όχι , αλλάζει η ζωή σου από τη μια στιγμή στην άλλη.

Αλλά  όσο κι αν μας αγχώνει ο χρόνος και το πέρασμα του θα κλέψω τους στίχους του Δεληβοριά "Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει, γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι και κανείς δεν γνωρίζει η ζωή πού θα βγάλει κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή".

Όσο έχω εμένα, όσο έχω εσένα, όσο έχω εσάς δεν φοβάμαι τίποτα και κανένα.

                                                                                           "Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Frances Ha

Frances says: It's that thing when you're with someone, and you love them and they know it, and they love you and you know it... but it's a party... and you're both talking to other people, and you're laughing and shining... and you look across the room and catch each other's eyes... but - but not because you're possessive, or it's precisely sexual... but because... that is your person in this life. And it's funny and sad, but only because this life will end, and it's this secret world that exists right there in public, unnoticed, that no one else knows about. It's sort of like how they say that other dimensions exist all around us, but we don't have the ability to perceive them. That's - That's what I want out of a relationship. Or just life, I guess.


                                                                                                              "M&T"

Soulmates never die

Dry your eyes

Soulmate dry your eyes

'Cause soulmates never die

Soulmates never die

                                                                      "M & T"

Και όταν γίνω ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος, που δε χρειάζεται κανέναν για να επιβιώσει τότε σίγουρα θα βρω κάποιον επίσης ολοκληρωμένο για να μοιραστούμε αυτά που έχω κι αυτά που έχει. Αυτό είναι το νόημα της σχέσης: όχι η σωτηρία, αλλά η επαφή. Ή μάλλον, οι επαφές.

Εγώ μ'εσένα.

Εσύ μ'εμένα.

Εγώ μ'εμένα.

Εσύ μ'εσένα.

Εμείς με τον κόσμο.

Από το βιβλίο: Nα βλέπεις στον έρωτα

Χόρχε Μπουκάι, Silvia Salinas.

   Είναι που καμιά φορά ξεκινάς ένα βιβλίο γιατί το οπισθόφυλλο σε τράβηξε και μέσα του ξαφνικά ταξιδεύεις, και παίρνεις απαντήσεις που έψαχνες.


Πόσο κακός είναι συνήθως ο συγχρονισμός ανάμεσα στους ανθρώπους, αυτός τα καταστρέφει όλα. Σε λάθος στιγμή συναντιούνται, σε λάθος στιγμή αποχωρίζονται, σε λάθος χρόνο ψάχνουν ο ένας τον άλλο, τη λάθος στιγμή κάνουν να μιλήσουν, δείχνουν το ενδιαφέρον τους όταν ένας απ' τους δυο βρίσκεται πολύ μακριά για να πετύχει το σμίξιμο.
Κακός συγχρονισμός, όταν ο ένας θέλει να' ναι σιωπηλός, ο άλλος θέλει κουβέντα, όταν ο ένας θέλει βαβούρα και γέλια, ο άλλος θέλει την ησυχία του σπιτιού του, όταν ο ένας θέλει να ανοίξει την καρδιά του στον άλλο, να δώσει την αγκαλιά του, ν' απλώσει το χέρι του, αυτός ο άλλος σκορπίζεται κάπου μακριά, μ' άλλες διαθέσεις, επιθυμίες... Δεν θα συναντηθούν εύκολα, τουλάχιστον όσο χρειάζεται για να στεριώσει η ανθρώπινη επαφή , η τόσο κακοτράχαλη. Κακός συγχρονισμός όλα, παντού γύρω, λες και πρόκειται για την πιο άψογα οργανωμένη προσπάθεια να μείνουν όλοι μόνοι. 


Πόσο συχνά συναντάς στη ζωή σου ανθρώπους που δίνουν νόημα στην πιο απλή κουβέντα, πώς τους ξεπερνάς, πώς συνεχίζεις χωρίς αυτούς;


''Αυτά που νιώθουμε'' , της είχε πει την προηγούμενη, ''είναι για να τα νιώθουμε κι όχι για να τα κουβεντιάζουμε. Όταν νιώθεις, δε χρειάζονται κουβέντες. Άμα το προσέξεις, θα το δεις, οι άνθρωποι συζητάνε γι' αυτά που θα 'θελαν να νιώθουν και δεν μπορούν. Επειδή ακριβώς δεν μπορούν, Λένε για να αποδείξουν, μόνο που τα συναισθήματα δεν έχουν ανάγκη από αποδείξεις, άμα υπάρχουν, το ξέρει ο κόσμος όλος, κατάλαβες;..... Για την αγάπη λέω τώρα, που και τυφλός τη βλέπει όταν υπάρχει. Στις πράξεις, οι πράξεις δε δείχνουν ποτέ λάθος. 


Αισθανόταν όμορφα. Πουθενά αλλού δεν επιθυμούσε να βρίσκεται, με κανέναν άλλο να μιλήσει.



Από το βιβλίο Ανάλαφρη σαν αθώα της Όλγα Χαντζή εκδόσεις Καστανιώτη. 

"Μικρή &Τριανταφυλλένια "

η ευτυχία δεν είναι αυτό που περιμένουμε να' ρθει ..

ευτυχία είναι 

το χαμόγελο σου, οι βόλτες με το ποδήλατο, η θάλασσα , η άμμος στα πόδια σου, να ετοιμάζεις δείπνο για αγαπημένα πρόσωπα, ο ήλιος στο πρόσωπο σου, τα βιβλία κάτω από την σκιά, ο καφές το πρωί, ένα τραγούδι, οι εκφράσεις που παίρνει το πρόσωπο σου, τα αγγίγματα ,  το μπλε της θάλασσας την ώρα της δύσης, η αγκαλιά σου.. 

η ευτυχία έρχεται σε ότι αφήνεσαι, για όσο  πάει,  για όσο θα  σε ταξιδεύει. 

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

ΚΑΘΗΜΕΡΑΝΟΗΤΟΤΗΤΑ

Eίναι που μερικές φορές τα πράγματα έρχονται από μόνα τους και σε βρίσκουν. Χωρίς να ψάξεις εσύ, απλά σου αποκαλύπτονται. Όπως,  ένα βιβλίο, μια ταινία, μια μελωδία που έχει κολλήσει στο μυαλό σου και δεν σταματάς να την ακούς μέχρι να’ρθει κάποια άλλη και να σε συνεπάρει γι’άλλο ένα ταξίδι. Κάπως έτσι έγινε και με το βιβλίο ‘ΚΑΘΗΜΕΡΑΝΟΗΤΟΤΗΤΑ’ του Γιώργου Χατζελένη. Έμαθα για το πρώτο του  βιβλίο, μέσα από τον εδώ κόσμο των blogs. Πέρασε κάποιο διάστημα και γύρω στα μέσα Ιανουαρίου βρέθηκα στο βιβλιοπωλείο να αναζητώ το βιβλίο του. Το ξεκίνησα αργά εκείνο το βράδυ και δεν το άφησα, μέχρι να φτάσω και στην τελευταία πρόταση όπου η ανοιχτή θάλασσα απλωνόταν μπροστά στον ήρωα του βιβλίου. Μου υπενθύμισε αυτές τις σκέψεις που κάνουμε για την ζωή, τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες της ηλικίας μας ,κομμάτια του εαυτού μου, την μοναξιά και την ζωή στις μεγάλες πόλεις αλλά ταυτόχρονα την δύναμη να αλλάξουμε ότι δεν μας αρέσει , με αποφάσεις και επιλογές καθαρά δικές μας.

Έτσι λοιπόν είναι, « Η ιστορία ενός νεαρού που μέσα σε μία εβδομάδα αποφασίζει να αλλάξει τη ζωή του, να τα βρει με τον εαυτό του και να αναζητήσει νέους στόχους και όνειρα.

Όλοι προσπαθούμε πολλές φορές να αλλάξουμε ρότα στη ζωή μας. Άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι μένουν στην προσπάθεια. Για να κερδίσεις τη ζωή χρειάζονται θυσίες. Για να κυνηγήσεις το όνειρο χρειάζεται πάθος. Για να τα βρεις με τον εαυτό σου έχεις ανάγκη την αλήθεια.»

«Ο τίτλος του κομματιού εμφανιζόταν στην οθόνη : «Comptine d’un autre iti, L’apres midi». Έκλεισα τα μάτια και ταξίδεψα κάπου μακριά. »

Εκείνο το βράδυ μόλις έκλεισα το βιβλίο, το άφησα αργά πάνω στο κομοδίνο και  σκέφτηκα ξανά αυτό που γράφει ο συγγραφέας..

«Έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα. Μια νέα μέρα με περιμένει. Ίσως μια νέα αρχή.»

Ποτέ δεν είναι αργά άλλωστε, να κάνεις νέα βήματα, να τολμήσεις για όσα ονειρεύεσαι.

Με έντονα γράμματα, απόσπασμα από το βιβλίο.

‘’ΚAΘΗΜΕΡΑΝΟΗΤΟΤΗΤΑ’’, Γιώργος Χατζελένης, εκδόσεις Γαβριηλίδης

ISBN:978-960-336-793-2

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

These are hard times for dreamers… but dreamers never give up !

-Ξέρεις κάτι; Δεν θα σταματήσω να ονειρεύομαι.

-Γιατί;

-Γιατί μπορώ. Όπως μπορείς και εσύ.

-Και μετά;

-Θα προσπαθήσω και θα τα καταφέρω.

-Μέχρι το τέλος;

-Ναι, μέχρι το τέλος.

 Με κλειστά και ανοιχτά μάτια μέχρι το τέλος. Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορείς να κάνεις, το οποίο δεν μπορεί να γίνει. Γι’αυτό μέχρι το τέλος. Μέχρι  να μην ξεχωρίζω το όνειρο από την πραγματικότητα.

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Το ερωτικό

Όταν ερωτεύομαι, ο κόσμος αλλάζει.

Ονειρεύομαι να παίζουμε και να βάζουμε μαζί πλυντήριο και να απλώνουμε τα ρούχα μας και να μυρίζει φρεσκάδα και αγάπη ο αέρας και όταν βγαίνεις από το μπάνιο να σε αγκαλιάζω και όταν κρυώνω να έρχεσαι να με ζεσταίνεις και να περνάμε μέρες ολόκληρες μέσα στα παπλώματα, να μην θυμόμαστε τι μέρα είναι - απλά να αγαπιόμαστε- και να χουχουλιάζουμε και να είναι για μας πάντα Κυριακή και να γελάμε και να γεμίζω κάθε μέρα και να είμαι ευτυχισμένη επειδή ακούω το χαζό γέλιο σου και να κάνω πράγματα που δε θα έκανα με άλλους γιατί είσαι εσύ και σε κάνουν χαρούμενο και να αναρωτιέμαι πως θα προλάβω να ζήσω τόσα πράγματα που θέλω μαζί σου αλλά να μη με νοιάζει ο χρόνος, γιατί απλά σκέφτομαι να είμαι μαζί σου και ο χρόνος παγώνει την ίδια στιγμή και να κοιμάμαι με αυτή την ίδια έκφραση κάθε μέρα που με κάνει να ντρέπομαι γιατί σκέφτομαι πως θα με δεις όταν κοιμάμαι και να ξυπνώ για να σε δω και να ανοίγεις τα μάτια και να γελάμε και να μην μπορούμε τελικά να κοιμηθούμε και να τρώμε πρωινό το ξημέρωμα και να παριστάνουμε πως ζούμε παραμυθένια ζωή μέσα στην αστική μας σαπίλα και να φτάνει το πρωί και να βλέπουμε ταινίες με μισό μάτι και να γκρινιάζουμε και να μουρμουράμε και να φεύγεις στη δουλειά και να είμαι ανήσυχη και να περιμένω ενώ έχω χίλια πράγματα να κάνω (αλλά μυαλό για τίποτα) και να διαβάζω πράγματα που με εκνευρίζουν και να μουτζουρώνω τις σελίδες στις άκρες και να σε σχεδιάζω παντού όπως όταν ερωτευόμουν στο σχολείο και να κάνω καρδούλες παντού και να μην ακούω τι μου λένε και να γυρνάω σπίτι σφυρίζοντας και χοροπηδώντας και όταν σε δω να γίνομαι υπερδοτική και να σε σφίγγω και να νιώθω σπαστικιά και να με πιάνουν οι ανασφάλειες γιατί νομίζω πως δεν είναι δυνατόν να με αγαπάς όσο εγώ και να σε ρωτάω πράγματα που σε οργίζουν και να σε χαζεύω να ωρύεσαι και να μην πιστεύω πόσο όμορφος είσαι και μετά όταν μιλάς να μετανιώνω για όλα αυτά που σκέφτηκα και να τα ξεχνώ και να ελπίζω να μαλώνω συχνότερα μαζί σου, γιατί είσαι ακόμα πιο υπέροχος όταν είσαι θυμωμένος και τα μάτια σου κινούνται τόσο γρήγορα και είναι υγρά και γεμάτα και παιδικά και η φωνή σου με ανατριχιάζει και εύχομαι μέσα μου κάθε μέρα να μου λέει καλημέρα και συγκινούμαι που τα βιώνω όλα αυτά και δεν ξέρω πως γίνεται να ζω χωρίς αυτά-αλλά αυτό φοβάμαι και πονάω να το σκέφτομαι- και όποτε βγαίνω στον κόσμο μόνη μου χαμογελώ γιατί αισθάνομαι πως είσαι μαζί μου και κρυφά σφίγγω τον αέρα στο χέρι μου και προσποιούμαι πως περπατάμε μαζί, το κάνω διακριτικά για να μη με καταλαβαίνουν οι περαστικοί και όποτε τους κοιτώ στα μάτια χαίρομαι και προσπαθώ να τους καταλάβω-έστω για λίγο-και αφήνω τον ήλιο να μου καίει το πρόσωπο και βρίσκω τα σημεία της πόλης που μου θυμίζουν στιγμές μας, τα τραγούδια που μας αρέσουν και που χορεύουμε μαζί σαν μικρά παιδιά και είναι σαν να σε νιώθω με το απαλό σου δέρμα δίπλα μου-πανέμορφος, πόσο καμαρώνω όταν περπατάμε μαζί- και ξεχνιέμαι και τελικά δεν πηγαίνω για ταινία, αλλά κάθομαι σπίτι και γράφω ή χορεύω ανέμελα σε πάρτι με φίλους και όταν γυρνώ περνώ πάντα από Μπενάκη και Τσιμισκή και ονειρεύομαι μια μέρα να κοιτάμε μαζί το Λυκαβηττό από εδώ και όποτε κατεβαίνω τη Ζωοδόχου Πηγής και ο ήλιος πέφτει θέλω να είσαι εδώ και να λέμε αστεία και να νιώθεις άβολα όταν δε θα γελάω και γι' αυτό εγώ να γελάω με όσα λες και να με τραντάζεις όταν αγχώνομαι και φοβάμαι και να κλαίω πάνω σου και να με αγκαλιάζεις το βράδυ γιατί δεν μπορείς να κοιμηθείς αλλιώς και να μου βαραίνεις το στήθος με το κεφάλι σου και να μην μπορώ να πάρω ανάσα και να νομίζω πως θα πάθω ασφυξία, αλλά δε με νοιάζει και να λιώνω μέσα μου και να γίνομαι χίλια κομματάκια σαν την Αμελί όταν συναντά τον έρωτά της όποτε σε βλέπω να μου χαμογελάς και να θέλω να μοιραστώ τα πάντα μαζί σου, τις σκέψεις μου και ό,τι όμορφο μπορεί να έχω αρκεί να νιώθεις ασφαλής και ευτυχισμένος και να μου μαθαίνεις πράγματα και να σε ακούω και να με λες φλύαρη και να σου λέω τα νέα της ημέρας, αλλά να μη θεωρώ πως όσα σου λέω έχουν αξία, γιατί προτιμώ να κάνουμε νέα πράγματα μαζί και να βρίσκω τις φωτογραφίες σου και να ανακαλύπτω πόσο τρυφερά σε έβλεπα πάντα και να σου γράφω και να σε τρομάζω και να τρως φρίκες για τα πιο απλά πράγματα του κόσμου και να πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό και να προσπαθώ να σε σώσω ακόμα κι αν δεν ξέρω ούτε εγώ κολύμπι και να θέλω να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο όπως λέει και ο Κ.Βήτα- γιατί στερεονοβικός είναι ο έρωτάς μας- και να το φωνάζω και να ταξιδεύω και όπου και να πηγαίνω συνειρμικά να σε βλέπω, να νομίζω πως περνάς δίπλα μου, να σταματώ και να τρελαίνομαι και να θέλω να σε φιλήσω και να μην ξέρω τι ακριβώς θέλω από σένα ακόμη και όταν σε κοιτάω -εκεί είναι που μπερδεύομαι πιο πολύ από ποτέ- και να μιλάμε για αγάπη και να μου ομορφαίνεις τον κόσμο, γιατί είσαι το πιο όμορφο πάνω στη γη και να μην μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ και να σφίγγεται το στομάχι μου και να γίνομαι βαρετή στους φίλους και να με χάνουν και όποτε μιλώ μαζί σου να λάμπει και να γλυκαίνει μαγικά το πρόσωπό μου και να μη μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω, να λαχταρώ να σε δω αλλά να περιορίζω και να καταπιέζω το πάθος μου και τον έρωτά μου και να τα χαλιναγωγώ όλα, γιατί προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει και προσπαθώ και προσπαθώ και προσπαθώ και η καρδιά μου να είναι έτοιμη να εκραγεί, αλλά να μη με νοιάζει να τα κρατώ μέσα μου γιατί αυτό είναι το μόνο που φοβάμαι, μη φύγεις, γιατί θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί σου. Αυτά, έστω και υποθετικά.

"τοσοδούλα"

Πηγή: www.lifo.gr

a cup of coffee and some tunes.

Σε θέλω στον καφέ το πρωί, σ'ότι αλήθεια 

μπορεί να μοιάζει ζωή.. 

φωτογραφία : http://paintingsilentpoetry.tumblr.com/post/8030488128

"Mικρή & Τριανταφυλλένια"