Paris Je t' aime...

Από την ταινία “Paris Je t’aime” ξεχώρισα μια ιστορία που ξεκίνησε μέσα σ’ ένα σοκάκι στο Παρίσι..

"Faubourg Saint-Denis": A blind man and an aspirant actress fall in love for each other.

Thomas Listen. Listen.
There are times when life calls out for a change. A transition.
Like the seasons.
Our spring was wonderful, but summer is over now and we missed out on autumn.
And now all of a sudden, it's cold, so cold that everything is freezing over.
Our love fell asleep, and the snow took it by surprise.
But if you fall asleep in the snow, you don't feel death coming.
Take care.

"Μικρή& Τριανταφυλλένια"

Για άλλο ταξίδι...

Άλλο ένα ταξίδι είχε ξεκινήσει…άλλο ένα ταξίδι της ψυχής σε μέρη γνωστά αλλά και σε άλλα πιο σκοτεινά, πιο βαθιά…καθισμένη στο κατάστρωμα, μ’ένα ελαφρό αεράκι να με χτυπάει και οι αχτίδες του ήλιου να προσπαθούν να με ζεστάνουν, να απαλύνουν λίγο τη μοναξιά της στιγμής. Την ίδια στιγμή η μουσική και ειδικότερα οι στίχοι του τραγουδιού που άκουγα με παρέσυραν για άλλη μια φορά και μάταια προσπάθησα να αντισταθώ. ‘’Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει, Να' ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι…Να' ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι…Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη’’…Ταξίδεψα πίσω αυτή τη φορά στο παρελθόν...Στις στιγμές που είχα ζήσει. . .Στις εικόνες που μια μια ξεδιπλωνόταν μπροστά μου.. Οι περισσότερες με έκαναν να νιώσω νοσταλγία για πράγματα που είχα και έχασα αλλά ταυτόχρονα ένιωθα λησμονιά για ότι είχε χαθεί πλέον ή δεν πρόλαβε να συμβεί…Συναισθήματα που δημιουργήθηκαν τότε αλλά ακόμα υπάρχουν…Υποσχέσεις που όμως δεν τηρήθηκαν…Λόγια που απλά τα πήρε ο άνεμος…Τα γιατί του παρελθόντος λοιπόν ακόμα με παρέσυραν εκεί και εγώ δεν ήμουν σε θέση να δω την πραγματικότητα.. Αυτό είχα επιλέξει αλλά δεν γνώριζα ότι με κάθε βήμα πίσω έχανα μια στιγμή του παρόντος…του σήμερα…Ήταν σαν να πρωταγωνιστούσα σε μια ταινία, αλλά χωρίς να ζω όσο θα ήθελα στα άκρα.. Φοβόμουν μήπως το παρελθόν είναι μια διαφορετική μορφή του σήμερα…Αλλά αν τελικά δεν δοκιμάσεις δεν μπορείς να υποθέτεις...Λένε πως ο χρόνος αλλάζει τα πράγματα αλλά στην πραγματικότητα πρέπει να τα αλλάξεις μόνος σου… Μ ‘ αυτή τη σκέψη λοιπόν, έκλεισα τα μάτια και όταν τα άνοιξα το βαθύ μπλε της θάλασσας μου ξανάφερε την γαλήνη και ηρεμία μέσα μου…Μέσα σε σένα ή στον ίδιο μου τον εαυτό βρήκα πάλι τη δύναμη...Και με ένα χαμόγελο στην άκρη των χειλιών θεώρησα το σήμερα ως την πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου…Για άλλο ταξίδι έτσι είναι το παιχνίδι…Για άλλο λιμάνι, άλλο σταθμό…

‘Μικρή & Τριανταφυλλένια’

Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο...

Έρχεσαι και φεύγεις σαν τον κλέφτη κάθε νύχτα, μες τα όνειρα μου τρυπώνεις και αναστατώνεις την καρδιά μου...Είναι σαν να ζω σ' ένα παράλληλο σύμπαν, να ζω στιγμές που έχω ξαναζήσει, αισθήματα που είχα να ξαναβγαίνουν στο φως...Και το πρωί μόλις ξυπνάω να μην είσαι εκεί...Σιγά σιγά να χάνεσαι μέσα στο φως της μέρας, καθώς η ηλιαχτίδα κάνει την εμφάνιση της μέσα από τα φύλλα του παραθύρου....
Ίσως ακούγεται περίεργο..είναι όμως περίεργο...Γιατί όλα βρίσκονται στο υποσυνείδητο μας. Και τα όνειρα μας όπως μου είχες πει τα σκηνοθετούμε μόνοι μας, αλλά δυστυχώς μπορούμε να γίνουμε σκηνοθέτες μόνο στα όνειρα και όχι στη ζωή...Αντίθετα η ζωή είναι ο σκηνοθέτης μας στην πραγματικότητα..
Μας μπερδεύει, μας παιδεύει και μας οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο χωρίς να ξέρουμε αν υπάρχει τέλος. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει!
Και έτσι γυρίζουμε, γυρίζουμε, γυρίζουμε μέχρι να ζαλιστούμε και να κάτσουμε να συλλογιστούμε τι μας οδήγησε σ' αυτό...Ποια η αιτία και ποια η αφορμή...Μπορεί τα πράγματα να φαίνονται δύσκολα όμως μέσα μας, όλοι μας κρύβουμε μια τεράστια δύναμη και θέληση να σηκωθούμε και να καταφέρουμε να μετατρέψουμε αυτό το φαύλο κύκλο σε μια ευθεία!
Όπου τα πράγματα θα κυλήσουν πιο ήρεμα και γαλήνια...Και η σκέψη μας θα είναι πλέον καθαρή και θα μπορούμε πλέον να βλέπουμε τη ζωή μέσα από τα μάτια της ψυχής μας!!!
Ποιος είπε όμως ότι στην ευθεία δεν θα συναντήσουμε εμπόδια, θα υπάρξουν και ανηφόρες δύσκολες και απότομες, όμως μετά από μια ανηφόρα έρχεται και μια κατηφόρα. Όπως μετά την καταιγίδα έρχεται η γαλήνη και η ηρεμία πάλι στα νερά της θάλασσας.

Γι' αυτό λοιπόν, ας μην απογοητευόμαστε όταν κάτι δεν μας πάει καλά, αν ο άνθρωπος που αγαπάμε και πονάμε δεν είναι αυτή τη στιγμή δίπλα μας... Η ζωή ξέρει καλύτερα από όλους το τι θα μας συμβεί αύριο...Ας μην αγχωνόμαστε γι' αυτό λοιπόν...εκείνη ξέρει όπως και ο έρωτας...

Όλα είναι μια τρέλα, μια εμπειρία που μέσα από αυτά γεννιέται ένα πάθος, ένας έρωτας , μια αγάπη...Μια αγάπη τόσο βαθιά που ο χρόνος δεν μπορεί να αγγίξει...
" Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα "

"τοσοδούλα"