Ο δρόμος σου είσαι εσύ...

Ο καιρός σήμερα σαν να προσαρμόστηκε λίγο με το ημερολόγιο…

Από το πρωί έβρεχε και σχεδόν κατά την διάρκεια της μέρας συνεχίστηκε άλλοτε πιο πολύ, άλλοτε πιο λίγο… Κάθε φορά που βρέχει σαν να καθαρίζουν λίγο όλα γύρω σου, να παίρνουν νέες μορφές και να τα κοιτάς και από μια άλλη οπτική γωνία… Ας ελπίσουμε να συνεχιστεί, ώστε να μπούμε στο κλίμα ότι έρχονται Χριστούγεννα…Ήδη στα μαγαζιά οι πρώτες βιτρίνες έχουν ξεκινήσει να στολίζονται…Την ίδια πορεία ακολουθούν και οι δρόμοι της πόλης…Κάτω από αυτό το φως που ο καθένας θα το αντιληφθεί διαφορετικά, θα ξεκινήσουμε για κάτι νέο, μια αρχή πιο κοντά σε αυτό που επιθυμούμε…Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό που μας τραγουδάει ο Νίκος Πορτοκάλογλου…Έτσι, αφήνουμε πίσω μας ότι μας πληγώνει και χαμογελάμε στο τώρα…

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Μια φιλία ξεχωριστή...

Υπάρχουν πολλών ειδών ανθρώπων...που όταν τους κοιτάζεις δεν μπορείς να φανταστείς ποτέ τι μπορεί να κρύβουν μέσα τους...τι συναισθήματα έχουν κ πώς ξεπερνούν τα προβλήματά τους...

Όλοι κρύβουμε μέσα μας πράγματα κ συναισθήματα που λίγοι είναι εκείνοι που θα τα γνωρίσουν...Λίγοι εκείνοι που θα σταθούν τυχεροί να τ'ακούσουν κ να απολαύσουν τις συζητήσεις τους μαζί τους...κ είναι τόσο μαγικό,τόσο αληθινό,τόσο όμορφο...

Έτσι κ εγώ στάθηκα από τους τυχερούς που γνώρισα στη ζωή μου ένα τέτοιο άνθρωπο...

Κ αυτός ο άνθρωπος είναι στη ζωή μου κ στην καθημερινότητά μου 8 χρόνια...μαζί στις λύπες,μαζί στις χαρές...

Γι'αυτό λοιπόν θα ήθελα να της αφιερώσω αυτό το κείμενο με όλη μου την αγάπη κ να της πω,ότι όλοι μέσα μας κρύβουμε πολλά που μας προβληματίζουν,αλλά πάντα έρχεται η ώρα που εμφανίζονται στο φως κ με την βοήθεια των αγαπημένων μας προσώπων λύνονται όλα!!!

Έτσι θέλησε να γράψει κάποιες δικές τις σκέψεις που την έχουν αγγίξει τον τελευταίο καιρό...κ να τις μοιραστεί μαζί μου...κ αντίστοιχα εγώ να τις μοιραστώ μαζί σας...

Μαύρο Πέπλο

"Η νύχτα πάλι έριξε το μαύρο της το πέπλο

και όπως κάθομαι μονάχη,

το φεγγάρι βλέπω...

Σαν να κατέβηκε απόψε και να έκατσε δίπλα μου,

άρχισε να με παρηγορεί και να μοιράζεται την πίκρα μου!

Λυπάται που με βλέπει πάλι μόνη

άλλο ένα βράδυ να παλεύω με τον πόνο...

Και καθώς ένα αστέρι πέφτει σιγά-σιγά

από των ματιών την άκρη νιώθω ένα δάκρυ ν'αργοκυλά

και όπως γυρίζω να σταματήσω τη σταγόνα

βλέπω να καθρεφτίζεται πάνω της η δική σου εικόνα...

Όλα απόψε σε θυμίζουν,τα μάτια μου με σένα πλημμυρίζουν

δεν ξέρω που γυρνάς,πως περνάς αλλά πως ακόμα με πονάς!

Αναρωτιέμαι αν σου ζήτησα πολλά,αν ήταν όνειρα τρελά,μακρινά

ή μήπως η καρδιά μου είναι τρελή που ακόμα την παιδεύει η δικιά σου η μορφή...

Και καθώς η νύχτα περνά και τα λάθη σου μετρά,το μυαλό μου σταματά

και με τις αναμνήσεις συντροφιά,ζητώ τη δικιά σου αγκαλιά,

μα εσύ δεν είσαι πουθενά,παντού κυριαρχεί η μοναξιά μέσα στη βουβή βραδιά.."

"Άλλο ένα βράδυ,πυκνό σκοτάδι,λείπεις εσύ,

που είσαι η ζωή μου η μισή...

Και είμαι μόνη,παρέα μου ο πόνος,

και ξάφνου εκεί,μες τη σιωπή,

έρχεσαι μπροστά μου...

Άχ γλυκέ μου και σε αγγίζω,

σαστίζω και σε φιλώ

και σου μιλώ...

Μα αυτό είναι ψέμα,μια αυταπάτη,

όνειρο είναι και μια απάτη...

Ποτέ δεν θα'ρθεις,ποτέ,ποτέ..."

"Σιωπηλή κοπέλα μες τη νύχτα"

"τοσοδούλα"

Μια ιστορία διαφορετική από τις άλλες...

"Είναι απίστευτο πως από τη μια στιγμή στην άλλη, η ζωή σου μπορεί ν'αλλάξει έτσι ξαφνικά και να συνειδητοποιήσεις πράγματα και γεγονότα που ήταν δύσκολο να τα δεις τότε..."

...Αυτά ήταν τα λόγια της μικρής μου πριγκίπισσας...και άφού σηκώθηκε από το κρεβάτι της, κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη και παρατήρησε ότι εκτός από πόσο όμορφη ήταν...το πρόσωπο της έλαμπε από ευτυχία και ένα απέραντο χαμόγελο ν'απλώνεται διάπλατα στα χείλη της...

Αυτό οφειλόταν στο ότι όσα αναζητούσε εκείνο τον καιρό...τα είχε βρει στο μικρό της πρίγκιπα...Και οι 2 τους υποχέθηκαν παντοτινή αγάπη και κανένα εμπόδιο να μην αφήσουν να μπει αναμέσα τους και τους δηλητηριάσει...

Όμως μην ξεχνάμε πως στα παραμύθια υπάρχουν και τα ξωτικά,οι μάγισσες και ένα σορό άλλες προσωπικότητες, που προσπαθούν με κάθε ύπουλο τρόπο να παγιδεύσουν τους ήρωες μας και να τους εμποδίσουν στην ευτυχία τους...

Αρκετές φορές μάλιστα το πετυχαίνουν...αλλά πάντα στο τέλος οι ήρωες μας παλεύουν μέχρι και την τελευταία στιγμή να σωθούν...ώσπου έρχεται η στιγμή που μπορεί να φαίνεται ότι όλα έχουν χαθεί...ξαφνικά όλα ν'αλλάζουν και το καλό να νικάει το κακό...

Και κάπως έτσι τελειώνει...με τη φράση...

"Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!!"

Φαίνεται σαν παραμύθι...είναι παραμύθι...

Και ο καθένας μας βιώνει το δικό του...όπως κ εγώ!

Γιατί εαν στη ζωή σου δεν έχεις τον δικό σου κόσμο...τότε δεν θα είσαι πραγματικά ευτυχισμένος...

Ζήσε το όνειρό σου...

Ζήσε τη στιγμή...

Και προσπάθησε να την κρατήσεις για πάντα ζωντανή!!!!

"τοσοδούλα"