Είναι που καμιά φορά ξεκινάς ένα βιβλίο γιατί το οπισθόφυλλο σε τράβηξε και μέσα του ξαφνικά ταξιδεύεις, και παίρνεις απαντήσεις που έψαχνες.
Πόσο κακός είναι συνήθως ο συγχρονισμός ανάμεσα στους ανθρώπους, αυτός τα καταστρέφει όλα. Σε λάθος στιγμή συναντιούνται, σε λάθος στιγμή αποχωρίζονται, σε λάθος χρόνο ψάχνουν ο ένας τον άλλο, τη λάθος στιγμή κάνουν να μιλήσουν, δείχνουν το ενδιαφέρον τους όταν ένας απ' τους δυο βρίσκεται πολύ μακριά για να πετύχει το σμίξιμο.
Κακός συγχρονισμός, όταν ο ένας θέλει να' ναι σιωπηλός, ο άλλος θέλει κουβέντα, όταν ο ένας θέλει βαβούρα και γέλια, ο άλλος θέλει την ησυχία του σπιτιού του, όταν ο ένας θέλει να ανοίξει την καρδιά του στον άλλο, να δώσει την αγκαλιά του, ν' απλώσει το χέρι του, αυτός ο άλλος σκορπίζεται κάπου μακριά, μ' άλλες διαθέσεις, επιθυμίες... Δεν θα συναντηθούν εύκολα, τουλάχιστον όσο χρειάζεται για να στεριώσει η ανθρώπινη επαφή , η τόσο κακοτράχαλη. Κακός συγχρονισμός όλα, παντού γύρω, λες και πρόκειται για την πιο άψογα οργανωμένη προσπάθεια να μείνουν όλοι μόνοι.
Πόσο συχνά συναντάς στη ζωή σου ανθρώπους που δίνουν νόημα στην πιο απλή κουβέντα, πώς τους ξεπερνάς, πώς συνεχίζεις χωρίς αυτούς;
''Αυτά που νιώθουμε'' , της είχε πει την προηγούμενη, ''είναι για να τα νιώθουμε κι όχι για να τα κουβεντιάζουμε. Όταν νιώθεις, δε χρειάζονται κουβέντες. Άμα το προσέξεις, θα το δεις, οι άνθρωποι συζητάνε γι' αυτά που θα 'θελαν να νιώθουν και δεν μπορούν. Επειδή ακριβώς δεν μπορούν, Λένε για να αποδείξουν, μόνο που τα συναισθήματα δεν έχουν ανάγκη από αποδείξεις, άμα υπάρχουν, το ξέρει ο κόσμος όλος, κατάλαβες;..... Για την αγάπη λέω τώρα, που και τυφλός τη βλέπει όταν υπάρχει. Στις πράξεις, οι πράξεις δε δείχνουν ποτέ λάθος.
Αισθανόταν όμορφα. Πουθενά αλλού δεν επιθυμούσε να βρίσκεται, με κανέναν άλλο να μιλήσει.
Από το βιβλίο Ανάλαφρη σαν αθώα της Όλγα Χαντζή εκδόσεις Καστανιώτη.
Πόσο κακός είναι συνήθως ο συγχρονισμός ανάμεσα στους ανθρώπους, αυτός τα καταστρέφει όλα. Σε λάθος στιγμή συναντιούνται, σε λάθος στιγμή αποχωρίζονται, σε λάθος χρόνο ψάχνουν ο ένας τον άλλο, τη λάθος στιγμή κάνουν να μιλήσουν, δείχνουν το ενδιαφέρον τους όταν ένας απ' τους δυο βρίσκεται πολύ μακριά για να πετύχει το σμίξιμο.
Κακός συγχρονισμός, όταν ο ένας θέλει να' ναι σιωπηλός, ο άλλος θέλει κουβέντα, όταν ο ένας θέλει βαβούρα και γέλια, ο άλλος θέλει την ησυχία του σπιτιού του, όταν ο ένας θέλει να ανοίξει την καρδιά του στον άλλο, να δώσει την αγκαλιά του, ν' απλώσει το χέρι του, αυτός ο άλλος σκορπίζεται κάπου μακριά, μ' άλλες διαθέσεις, επιθυμίες... Δεν θα συναντηθούν εύκολα, τουλάχιστον όσο χρειάζεται για να στεριώσει η ανθρώπινη επαφή , η τόσο κακοτράχαλη. Κακός συγχρονισμός όλα, παντού γύρω, λες και πρόκειται για την πιο άψογα οργανωμένη προσπάθεια να μείνουν όλοι μόνοι.
Πόσο συχνά συναντάς στη ζωή σου ανθρώπους που δίνουν νόημα στην πιο απλή κουβέντα, πώς τους ξεπερνάς, πώς συνεχίζεις χωρίς αυτούς;
''Αυτά που νιώθουμε'' , της είχε πει την προηγούμενη, ''είναι για να τα νιώθουμε κι όχι για να τα κουβεντιάζουμε. Όταν νιώθεις, δε χρειάζονται κουβέντες. Άμα το προσέξεις, θα το δεις, οι άνθρωποι συζητάνε γι' αυτά που θα 'θελαν να νιώθουν και δεν μπορούν. Επειδή ακριβώς δεν μπορούν, Λένε για να αποδείξουν, μόνο που τα συναισθήματα δεν έχουν ανάγκη από αποδείξεις, άμα υπάρχουν, το ξέρει ο κόσμος όλος, κατάλαβες;..... Για την αγάπη λέω τώρα, που και τυφλός τη βλέπει όταν υπάρχει. Στις πράξεις, οι πράξεις δε δείχνουν ποτέ λάθος.
Αισθανόταν όμορφα. Πουθενά αλλού δεν επιθυμούσε να βρίσκεται, με κανέναν άλλο να μιλήσει.
Από το βιβλίο Ανάλαφρη σαν αθώα της Όλγα Χαντζή εκδόσεις Καστανιώτη.
"Μικρή &Τριανταφυλλένια "
