Φθινόπωρο

Φθινόπωρο


Μικρές μέρες και μεγάλες νύχτες. / Νυστάζω. / Τα σκοτεινά απογεύματα γεμίζουν με μουσική. / Συναντήσεις με φίλους. /  γαλλικός καφές. / αναλύσεις ξανά και ξανά ./ ύπουλα σινεμά ./ψάχνοντας παλιές σημειώσεις και συγγράμματα. / σημειώσεις και φράσεις που οι άλλοι δεν θα καταλάβουν.μόνο εμείς. / γλιστρούν ανάμεσα στις σελίδες και γελάω με νοσταλγία. / ακούω τα παλιά μου CD./ ακούω κομμάτια που εσύ μου έμαθες./ ξαναβλέπω ταινίες που έχω δει και είχα ξεχάσει./ πεσμένα ξερά φύλλα που πέφτουν ./ μαλακά σεντόνια./ οι υποσχέσεις ./ οι βόλτες δίπλα στη θάλασσα. / το φως του ήλιου μετά τη βροχή./ οι μυρωδιές ./ θαμπωμένα τζάμια ./ ο ήλιος που λάμπει λιγότερο ./ βλέμματα που ντρέπονται να συναντηθούν ./ soundtracks ./  τα sms το βράδυ και το πρωί ./ βιβλία ./ Τα καράβια που φεύγουν άδεια ./ το βουητό της θάλασσας ./ η επιστροφή στο νησί, η επιστροφή του τόπου στον εαυτό του ./ άδειοι δρόμοι ./ καθαρός αέρας ./ ανθρώπινος χρόνος ./ μετρώντας τις νύχτες ./ μετρώντας τις μέρες ./ συνάντηση ζωής, που διήρκεσε λίγες μονάχα ώρες./  το ξύπνημα από το καλό όνειρο σε μια πραγματικότητα πιο ζηλευτή ./ κάτι αλλάζει ./ κάτι βράζει ./ η κανέλα και το λεμόνι ./ το σπίτι μυρίζει φθινόπωρο./ γλυκά φθινοπωρινά φιλιά ./

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Στα όνειρα καλά..μετά τι γίνεται?

Όνειρα..για άλλη μια φορά...ζωντανεύουν μπροστά σου μόλις κλείσεις τα μάτια σου...
Θα σε ταξιδέψουν..θα σε τρομάξουν...θα σε συγκινήσουν...θα σε θυμώσουν και θα σε αγχώσουν..
Πόσα πολλά συναισθήματα μέσα σε μόνο λίγα δευτερόλεπτα που κρατάει αυτή η στιγμή...
Θα ερωτευτείς πρόσωπα που δεν γνωρίζεις.. και μόλις ξυπνήσεις...προσπαθείς να τα φέρεις στο μυαλό σου και να θυμηθείς μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια..
Θα μιλήσεις με πρόσωπα που έχεις καιρό να συναντήσεις...και ύστερα ξυπνάς με την σκέψη τους...
Όσο εύκολα μπορεί να σε ταξιδέψει όμως ο κόσμος αυτός  των ονείρων τόσο εύκολα μπορεί να σε τρομάξει και να θέλεις να ξεχάσεις αμέσως αυτό που είδες...
Όσο και να μας τρομάζει όμως..ο καθένας μας βρίσκει ένα "όπλο"..και μπορεί να ξεπεράσει τον εφιάλτη του...
Αν βρούμε τη δύναμη εκεί..γιατί όχι να μην τη βρούμε και στην πραγματικότητα?

" Ονειρέψου με τα μάτια κλειστά και ζήσε με τα μάτια ανοιχτά "

"τοσοδούλα"

Ένας λόγος για τη μοναξιά

Πριν καιρό κοιτώντας κάτι παλιές σημειώσεις-φωτοτυπίες από το σχολείο στο Λύκειο, βρήκα και αυτό που το είχα κρατήσει..Και τώρα κάπου το ξετρύπωσα και σας το παραθέτω..
Μάθημα "έκφραση-έκθεση" .. μακάρι να άλλαζε ο τρόπος που πραγματοποιείται, ωστέ να ενδιαφέρονταν περισσότερο οι μαθητές και να τους δίνοταν  η ευκαιρία να εκφράσουν αυτά που νιώθουν, να γράψουν ελεύθερα ..
 

Ήσυχο βράδυ Κυριακής µε το ανοιχτό βιβλίο, τα σκόρπια χαρτιά∙ στην παραµέσα κάµαρα τα παιδιά γελάνε. Αυτό το γέλιο ξαφνικά µε αναστατώνει∙πλούσιο, πηγαίο, ξέγνοιαστο, Σα σπάνιο ρόδο. Αν τη γράψω κάπου, π.χ. σʼ ένα ηµερολόγιο, αυτή τη µικρή στιγµή να τη θυµάµαι- όχι, δεν θέλω να τη γράψω. Κάποια µέρα ξαναδιαβάζοντάς το θα λυπηθώ, γιατί ο καιρός περνάει και τα παιδιά δεν θα είναι τότε πια παιδιά -όχι δεν θέλω να γράψω τίποτε πουθενά, σκέφτοµαι και τροµάζω µʼ αυτά που σκέφτοµαι και λέω πως είναι η µοναξιά που µε κάνει να τα βλέπω όλα µʼ αυτή τη σκληρή µατιά, όλα υπονοµευµένα µε φθορά, όλα πατιναρισµένα µε θάνατο, είναι, λέω, η µοναξιά που καταλύει σιγά σιγά τις καλές µου δυνάµεις, αυτή η φάουσα που δίχως να θέλω µε σκέπασε σαν σφικτός κισσός, αµέσως µόλις συνειδητοποίησα την ύπαρξή µου, η λάµια που κουβαλάω στο αίµα µου µέσα η αχόρταγη, ο σκοτεινός µου έρωτας, η άσπρη στέπα που µέσα της χάνοµαι, η άλλη όψη της µοίρας µου.

Υπάρχουν πολλών ειδών µοναξιές: η µοναξιά του χρυσόψαρου στη γυάλα είναι η φοβισµένη µοναξιά. Του πουλιού στο κλουβί είναι η βασανισµένη µοναξιά. Του φονιά µέσα στο µυστικό του η επικίνδυνη µοναξιά. Του καλόγερου στη σκήτη του η ευδαιµονική µοναξιά. Του άρρωστου πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, του µελλοθάνατου στο κελί του, η εναγώνια µοναξιά. Του ενός µέσα στο πλήθος το αδιάφορο η απελπισµένη µοναξιά, του ποιητή µέσα στα όνειρά του η γόνιµη µοναξιά. Μα η µοναξιά του ανθρώπου µπροστά στο αίνιγµα της ύπαρξής του είναι η κορυφαία, η πιο τραγική κι αγιάτρευτη µοναξιά.

 Αφόντας αποκόπηκε ο λώρος που τον έδενε µε τη µητέρα και πετάχτηκε έξω απʼ την αµνιακή του ευδαιµονία ο άνθρωπος, στον ορθάνοιχτο ξένο κόσµο, µονάχος ζει κι επιβιώνει ανάµεσα σε πλήθος άλλους µόνους, και πάσχει και πεθαίνει µόνος, παρʼ όλα τα φώτα και τους φίλους και τους συγγενείς, δίχως να υπάρχει αγάπη, πλούτος, δόξα ικανή να εξαγοράσει αυτή τη µοίρα.

Κι εκείνοι που ποτέ τους δεν προβληµατίζονται, έρχεται κάποια στιγµή που µένουν άναυδοι µόλις το πικρό της ρίγος τους αγγίξει, αθέλητα, γιατί για όλους έρχεται κάποτε αυτή η στιγµή, όσο κι αν την αποφεύγουν. Μονάχα τα παιδιά την αγνοούν µη έχοντας ακόµα δοκιµάσει το µήλο που εξαιτίας του χάσαµε τον Παράδεισο∙ το µήλο ήταν η Γνώση, κι η Γνώση είναι η Αλήθεια, η Αλήθεια Ελευθερία κι η Ελευθερία Μοναξιά... 

Αν µπορούσα να τη ζωγραφίσω, θα ʼφτιαχνα µόνο δυο µεγάλα µαγνητικά µάτια, που σου κατακυριεύουν την όραση, καθώς το φίδι το πουλί. Είναι αναγκαία η µοναξιά, λέει ο Ρίλκε∙ κάποτε πρέπει να αποσύρεται κανείς στον εαυτό του, µακριά από τους αλαλαγµούς του πλήθους. Αυτή είναι η εσωτερική µοναξιά, η πιο αληθινή, η πιο µαρτυρική, που δεν γιατρεύεται και δεν παρηγοριέται µε τίποτα.Όµως κι η πιο σωτήρια, η πιο κερδοφόρα. Μέσα της βρίσκω τον βαθύν εαυτό µου, τον συλλαµβάνω, τον γνωρίζω, τον ελέγχω, τον παρατηρώ, νιώθω σαν το δέντρο που σκύβει και βλέπει τις ρίζες του. Το κέρδος µου πάντα ήτανε που µου άνοιγε τα σκοτεινά, τα αλλόκοτα και τα δαιδαλώδη, ενώ απάνω µου φυσούσε ο άνεµος των άλλων κόσµων.

Κάθε φορά µε γκρεµίζει για να µε ξαναχτίσει απʼ την αρχή, µε θεµέλια βαθύτερα. Χωρίς αυτήν τι θα ήµουν -ένα πάνω- κάτω, µια σκέτη αναπνοή, ένας εαυτός χωρίς αντίκρισµα. Μέσα της σαν σε αγκαλιά µητέρας ξαναβρίσκοµαι µαζεύοντας τα σκόρπια κοµµάτια µου που η ορµή της ζωής σφεντόνισε στους πέντε ανέµους∙ γίνοµαι πάλι ολόκληρη να µπορώ να υπάρχω. 

Η µοναξιά είναι στάση ψυχής και προφητεία και επανάσταση, ανησυχία και δαπάνη ζωής, πυρακτωµένη αγωνία του όντος, πικρότατη σοφία και καηµός αβάσταχτος. Η οικογένεια, η κοινωνία, ο έρωτας προσπαθούν νʼ απαλύνουν το άλγος της γνωριµίας της. Μόλις όµως τη συνειδητοποιήσει κανείς, µένει απαρηγόρητος σʼ όλη του τη ζωή. Είναι ο γύπας που τρώει τα σωθικά µας, ο φοβερός καθρέφτης, το πικρό πουκάµισο του Νέσσου, το κενό κέλυφος κάτω απʼ τα δάχτυλα της δίψας µας. Αγοήτευτη, αµάραντη, µακρόσυρτη τυραννία, απάνθρωπη µητέρα, σκοτεινή γοητεία, το άλλο εγώ µας, ο πλούτος κι η πληγή µας η µυστική, κοινή µας µοίρα, η λυδία λίθος που δοκιµάζει το µέταλλό µας, πολύτιµη συντρόφισσα και λίθος µέγας∙ χαρά σε κείνον που σαν άλλος άγγελος τετραφτέρουγος τον αποκυλά και βγαίνει έξω αναστηµένος.

Όλα τα θαυµαστά γίνονται µες στη µοναξιά: το µπουµπούκι, το κουκούλι, το έργο το πνευµατικό, κι ο Θεός, τον κόσµο που τον έπλασε µονάχος, έπειτα από αιώνες µοναξιάς αβάσταχτης. Μοναξιά δεν σηµαίνει µόνο απόσυρση από τα εγκόσµια, αποµόνωση και περισυλλογή, ούτε φυγή, άρνηση, απραξία, που συνοδεύονται από έπαρση και χαλαρότητα και αθυµία. Σηµαίνει καµίνευµα σε υψηλές πνευµατικές, µεταφυσικές θερµοκρασίες, σηµαίνει µόχθο Σισύφου στο κακοτράχαλο βουνό του αινίγµατος...
 
(Λένας Παππά, «Ένας λόγος για τη µοναξιά», ∆οκίµια Λυκείου, ό.π., σελ. 191-193, ελαφρά
συντοµευµένο)

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"