Καμιά φορά χωρίς να το θες και άλλες πάλι λόγω κάποιων
καταστάσεων, ταξιδεύεις μόνος σε ένα βαθύ τούνελ. Ένα τούνελ γεμάτο από
συναισθήματα δυσφορίας, σαν να πνίγεσαι, μαζί με λίγη απογοήτευση και λύπη για
πρόσωπα που πίστεψες και ξαφνικά χάνονται σιγά σιγά από τη ζωή σου, με λίγο
βάρος προς τον εαυτό σου, αυτόν τον άλλο που αντιμάχεται ορισμένες φορές μέσα
σου για λάθη του παρελθόντος και με άλλα συναφή αρνητικά συναισθήματα, σαν να
μην βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο αλλά μισοάδειο αυτή τη φορά. Τις περισσότερες φορές
αναρωτιέσαι γιατί πάλι και άλλες φορές
βρίσκεις την απάντηση και άλλες πάλι φτάνεις ακόμα πιο κοντά, γνωρίζοντας ακόμα
περισσότερο κάτι από σένα. Ο χρόνος όμως περνάει και μαζί μ’αυτόν συνεχίζεις να
παλεύεις όπως όλοι, για πάντα. Αποφασίζεις όμως να ξαναπιστέψεις στα όνειρα σου, κάνοντας ένα restart σε όλα, και
ξεκινάς από την αρχή δημιουργώντας
μικρές στιγμές αισιοδοξίας. Και συνεχίζεις να παλεύεις με το σκοτάδι, μέχρι να
το νικήσεις..
Υ.γ: Αλλά ακόμα και τότε, θυμάμαι κάτι που μου είχε πει
ένα ξεχωριστό και αγαπημένο πρόσωπο στην ζωή μου.
Πως αν ποτέ υπάρξει μπροστά σου το σκοτάδι..Κάπου θα υπάρχει κι ένα
φωτάκι που θα φωτίσει το χώρο γύρω σου..η ελπίδα! Το θυμάμαι τότε και ξαφνικά ένα χαμόγελο
σχηματίζεται..
"Μικρή & Τριανταφυλλένια"
