Έβλεπα s1ngles2 στην τηλεόραση προχθές..Παρόλο που δεν προτιμώ να χάνω το χρόνο μου εκεί, και ιδιαίτερα εν μέσω καλοκαιριού, αυτή την σειρά δεν ξέρω αλλά πάντα στις επαναλήψεις την πετυχαίνω και είναι από τις αγαπημένες μου. Θέλεις γιατί έχει ως ηθοποιούς νέα φρέσκα πρόσωπα με ταλέντο,με κάνει να χαμογελάω με αστείες σκηνές.. Θέλεις γιατί δείχνει την ζωή τους μ’ ένα τρόπο που ο καθένας μας έχει περάσει και έχει ζήσει κάποιες από τις ιστορίες τους μαζί με ωραία μουσική επένδυση, ίσως γιατί αυτές οι θεωρίες της Ράνιας έχουν νόημα ή ακόμα γιατί πάντα ως παρέα ζουν όλα αυτά στον κόσμο των s1ngles και όπως και στις ταινίες καμιά φορά οι άνθρωποι σκέφτονται μακάρι να το ζούσα και εγώ μ’ αυτό τον τρόπο.. Βέβαια αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα… Γι’ αυτό και συγκράτησα κάτι από ένα επεισόδιο που έλεγαν ό, τι :
"Είμαστε σταγόνες σε μια θάλασσα από ανθρώπους. Σ’ αυτή την θάλασσα μπορείς να χαθείς ή να ξεχωρίσεις. Να ταξιδέψεις μόνος σου ή με παρέα… "
Επίσης, ένας από αυτούς ο Φώτης προδομένος από τις προηγούμενες σχέσεις του και ενώ είναι σε διακοπές με όλη την παρέα, έχει κάτσει πιο απόμακρα στην παραλία, καπνίζοντας και ενώ σκέφτεται το παρελθόν του και σε τι έφταιξε συλλογίζεται ό, τι " Ξέρεις ό, τι είσαι μόνος όταν δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να τον πεις δικό σου. Ξέρεις ό, τι είσαι μόνος όταν δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που νιώθει την απουσία σου..Ξέρεις ό, τι είσαι μόνος…"
Όλα αυτά ο καθένας μας μπορεί να έχει ζήσει ή να έχει σκεφτεί..Το θέμα είναι ό, τι εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές της δικιάς μας ζωής γι’ αυτό και το σενάριο και η πλοκή που εξελίσσεται στην κάθε μέρα μας είναι κατά ένα μεγάλο μέρος ευθύνη δική μας και των επιλογών μας και κανενός άλλου..Εμείς οι ίδιοι μπορούμε να αλλάξουμε ό, τι δεν μας αρέσει, ότι πάει ενάντια στα θέλω της ψυχής μας και να προσπαθήσουμε για όσα ονειρευόμαστε. Ο χρόνος πάντα εκεί παραμονεύει και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αργά ή γρήγορα κάπου θα μας έχει βγάλει… κάτι θα έχουμε μάθει..
"Λένε ότι μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις και ίσως αυτός είναι ο λόγος που μας αρέσει να τραβάμε τόσο πολύ φωτογραφίες. Γιατί οι φωτογραφίες μπορούν να αιχμαλωτίσουν τις στιγμές πολύ καλύτερα απ’ ότι μπορούν οι λέξεις. Αν η ζωή μας είναι μια σειρά από φωτογραφίες στο άλμπουμ του χρόνου πως ξέρουμε ότι οι καλύτερες δεν έχουν ήδη τραβηχτεί;;
