Με ημέρα αρχίζει η εβδομάδα,
με ημέρα τελειώνει.
Κι η Κυριακή, κόμπος σφιχτός
να μη λυθούν οι εβδομάδες.
Έρχεται πάντα από το ίδιο Σαββατόβραδο
και φέρνει λίγο ύπνο παραπάνω το πρωί
και το θεό, όσο τον δίνουν οι ορθρινές καμπάνες.
Λίγο να σταθείς στ' ανοιχτά παράθυρα
και να κοντοσταθείς σ' αυτά που δεν συμβαίνουν,
περνάει η ώρα.
(Απόσπασμα από το ποίημα της Κική Δημουλά 'Οι λυπημένες φράσεις' )
με ημέρα τελειώνει.
Κι η Κυριακή, κόμπος σφιχτός
να μη λυθούν οι εβδομάδες.
Έρχεται πάντα από το ίδιο Σαββατόβραδο
και φέρνει λίγο ύπνο παραπάνω το πρωί
και το θεό, όσο τον δίνουν οι ορθρινές καμπάνες.
Λίγο να σταθείς στ' ανοιχτά παράθυρα
και να κοντοσταθείς σ' αυτά που δεν συμβαίνουν,
περνάει η ώρα.
(Απόσπασμα από το ποίημα της Κική Δημουλά 'Οι λυπημένες φράσεις' )
Κυριακή λοιπόν σήμερα..
Ο ήλιος διαπερνάει τις κουρτίνες και πλημμυρίζει με φως το δωμάτιο..Κάνω ταξίδια μέσα από την μουσική και η διάθεση προσπαθεί να προσαρμοστεί στο ρυθμό της μουσικής..Αναρωτιέμαι πολλές φορές πως θα ήταν η ζωή μας χωρίς μουσική; Σίγουρα όχι τόσο όμορφη όσο είναι τώρα..
Μέσα Φεβρουαρίου και λίγο ο πλανήτης 'εξεταστική' ,λίγο οι ηλιόλουστες μέρες σε κάνουν να σκέφτεσαι το καλοκαιράκι που ακόμα αργεί ,παρέα με φίλους σε μια παραλία, θάλασσα, μπύρες, ξενύχτια μέχρι το πρωί και άδειασμα από κάθε σκέψη..Έρθονται και άλλες σκέψεις όμως από αυτές που σε υποδέχονται κάθε βράδυ και το πρωί τις ξανασκέφτεσαι για λίγο ακόμα..Ερωτήματα που συχνά δεν έχουν απάντηση και ένα 'γιατί ' παραμένει..Ποιος ξέρει όμως..Όλα κάνουν τον κύκλο τους και ο κάθε στροβιλισμός της ζωής μας κάτι απρόοπτο θα μας έχει επιφυλάξει..Και τότε εμείς οι ίδιοι πάλι θα είμαστε εκεί και θα ζούμε την στιγμή που από καιρό ελπίζαμε ότι θα' ρθει..Χαμογελάμε λοιπόν και συνεχίζουμε...
Απόσπασμα από το βιβλίο της Μάρω Βαμβουνάκη 'Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα'..
Μόνο η αγάπη αποκαλύπτει τη μοναδικότητα που όντως είναι ο άλλος. Ο αγαπημένος άλλος.
Ας κοιτάξουμε το πλήθος που περπατά στα πεζοδρόμια στο κέντρο μιας μεγαλούπολης Τα κεφάλια, τα σώματα, η κίνηση, όσο πιο απόμακρα στεκόμαστε και τα παρατηρούμε, όσο πιο ψηλά πηγαίνουμε και απλώνει η οπτική μας, μας δίνουν την εντύπωση ενός τεράστιου αριθμού παρόμοιων αντικειμένων που κινούνται αδιαλείπτως με την ίδια μονότονη ροή. Ακόμη και αν το παιδί μας βρίσκεται κάπου εκεί ανάμεσα τους, μπορεί ούτε να το προσέξουμε. Κι όμως, ένας από αυτούς τους δήθεν όμοιους αριθμούς που κυλούν όλοι μαζί, ασήμαντοι και αφανείς μπορεί να είναι ο Εκείνος ή η Εκείνη της ζωής και του θανάτου μας. Δε διακρίνονται χωρίς εγγύτητα τα πρόσωπα, δε γνωρίζονται και δεν αναγνωρίζονται δίχως σχέση. Με τη σχέση γίνονται εκείνο που είναι, δηλαδή αποκαλύπτονται, φανερώνονται και παίρνουν την αληθινή αξία τους στη ζωή μας. Οι εικόνες από μακριά είναι κενές, ακριβώς επειδή εξομοιώνουν τα μοναδικά ένα σε μια μάζα αδιάφορη, ίσως και αντιπαθητική.
Ας κοιτάξουμε το πλήθος που περπατά στα πεζοδρόμια στο κέντρο μιας μεγαλούπολης Τα κεφάλια, τα σώματα, η κίνηση, όσο πιο απόμακρα στεκόμαστε και τα παρατηρούμε, όσο πιο ψηλά πηγαίνουμε και απλώνει η οπτική μας, μας δίνουν την εντύπωση ενός τεράστιου αριθμού παρόμοιων αντικειμένων που κινούνται αδιαλείπτως με την ίδια μονότονη ροή. Ακόμη και αν το παιδί μας βρίσκεται κάπου εκεί ανάμεσα τους, μπορεί ούτε να το προσέξουμε. Κι όμως, ένας από αυτούς τους δήθεν όμοιους αριθμούς που κυλούν όλοι μαζί, ασήμαντοι και αφανείς μπορεί να είναι ο Εκείνος ή η Εκείνη της ζωής και του θανάτου μας. Δε διακρίνονται χωρίς εγγύτητα τα πρόσωπα, δε γνωρίζονται και δεν αναγνωρίζονται δίχως σχέση. Με τη σχέση γίνονται εκείνο που είναι, δηλαδή αποκαλύπτονται, φανερώνονται και παίρνουν την αληθινή αξία τους στη ζωή μας. Οι εικόνες από μακριά είναι κενές, ακριβώς επειδή εξομοιώνουν τα μοναδικά ένα σε μια μάζα αδιάφορη, ίσως και αντιπαθητική.
"Μικρή&Τριανταφυλλένια"
