Η χώρα του ονείρου...

Κάθε φορά που πέφτει η βροχή πάνω στο τριαντάφυλλο θα σου στείλω ένα φιλί να κρύβεις τ'όνειρό σου.

Πότε θα 'ρθει αυτή η μέρα, που θα βρεθούμε μαζί.
Οι δυο μας. Μόνοι μας.
Θα μεθύσουμε και θα βγούμε να ζωγραφίσουμε καρδιές στις λεωφόρους.
Θα τρέχουμε ξυπόλυτοι, θα βουτάμε στα ποτάμια, θα σκορπάμε φιλιά, θα φωνάζουμε ζήτωωω!

Δεν είναι πια η ζωή μου μια πορεία στην έρημο.
Ξαφνικά η έρημος γέμισε κόκκινα τριαντάφυλλα.
Ξαφνικά οι μέρες μου γέμισαν ήλιο.
Ξαφνικά οι νύχτες μου γέμισαν δίδυμα φεγγάρια.
Για κοίτα, φίλε μου πώς γυρίζει ο τροχός.

Σημασία έχει ποια χέρια θα σ' αγκαλιάσουν και θα κάνουν το δέρμα σου να δακρύσει.
Ποιο στόμα θα τσακίσει το φλοιό του μυαλού σου και θα σε τινάξει χωρίς ανάσα στ' αστέρια.

Έκλεινα την ψυχή μου στα κοχύλια και στα χάριζα, για να μαθαίνεις τα τραγούδια της θάλασσας.

Μάζευα τη δροσιά απ' τ' αγριολούλουδα, την αυγή, για να δροσίζω τα χείλια σου.

Αλκυόνη Παπαδάκη~Το τετράδιο της Αλκυόνης

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"

Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης...

Μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων, έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο της Μάρω Βαμβουνάκη "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης" το οποίο το λάτρεψα από την αρχή καθώς είναι ένα βιβλίο- άγγιγμα ψυχής..
Κάποια αποσπάσματα...
Ο έρωτας είναι απολίτιστος, όχι πολιτισμένος, δεν πίνεις μαζί του έναν καφέ για να πεις τα νέα σου, για να δώσεις μετά ένα φιλάκι στον αέρα και να πετάξεις ένα βάναυσα ανάλαφρο: <<Να μη χαθούμε…>> ή <<Τα λέμε…>>.

Μόνο που ένας έρωτας αληθινός, κι αν χώρισε, δεν αλλάζει. Μένει εκεί, μνημείο του βίου και της πολιτείας μας, ακίνητο σύμβολο μιας απόπειρας για αιωνιότητα που πληρώθηκε ακριβά. Δε γίνεται να εξελίξεις μια τέτοια ιστορία μετά το χωρισμό. Είναι πικρό, είναι ιερόσυλο. Μας τιμωρεί η καρδιά για τέτοια επιπολαιότητα και τέτοια ασέβεια. Πρέπει να εκτιμάμε όσα μας έφτασαν σε ακραία χαρά, σε ακραία ελπίδα, σε ακραίο πόνο. Είναι φοβερό βήμα ένας έρωτας, όσο και αν έληξε αποτυχημένος Υπήρχε <<σφετερισμός του απολύτου>>. Δεν ξαναγγίζεται αυτό.

Οι έρωτες μας οι αληθινοί, ακόμη κι αν τελείωσαν, όσο άγαρμπα κι αν τελείωσαν, είναι ιεροί. Ένα δικό μας κομμάτι, αιώνια παραδομένο στον πρώην αγαπημένο, πάντα θα τριγυρνά κάποιες νύχτες κοντά του.Ποιητές, εξάλλου, είναι μόνο οι απόλυτοι της ζωής. Και όχι μόνο αυτοί, αλλά ό,τι είναι ποιητικό μέσα στον καθένα μας είναι απόλυτο. Όπως και τα όνειρα μας είναι πιο ειλικρινή από εμάς τους ίδιους. Αλίμονο αν δεν ονειρευόμαστε, ώστε να βρίσκουν, έστω κι έτσι, οι αλήθειες μας δικαίωση. Θα τρελαινόμασταν αλλιώς.

Για να εξελισσόμαστε, πρέπει να θυμόμαστε.

Όποιον ερωτευτήκαμε, τον ερωτευτήκαμε κατά κάποιον τρόπο παντοτινά. Γιατί, όπως λέει και ο Σεφέρης, ο έρωτας αποσβολώνει το χρόνο.

Η επιλεγμένη μοναχικότητα, όχι η εξαναγκαστική. Ένας ελεύθερος μόνος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τον άλλο. Γιατί δεν τον φοβάται, δεν εξαρτάται από αυτόν, δεν τον χρησιμοποιεί, δεν τον απομυζά για να πάρει ζωτικούς χυμούς.

Λέγεται πως Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη.

"Μικρή& Τριανταφυλλένια"