Μόλις είχε ξυπνήσει από εκείνο το όνειρο που έμοιαζε λίγο με παραμύθι από εκείνα που πάντα έχουν όμορφο τέλος παρόλο των ενδιάμεσων δυσκολιών…Δεν ήθελε να τελειώσει εκεί αλλά να συνεχιστεί. Άδικα όμως, είχε ήδη ξυπνήσει. Παρόλα αυτά μια ηρεμία και γαλήνη πλημμύριζε την ψυχή της. Σαν από εκείνες τις λίγες στιγμές που νιώθουμε πλήρης. Κοίταξε τριγύρω της και δεν της έλειπε κάτι, ή έτσι πίστευε. Με γρήγορες κινήσεις σηκώθηκε, ετοιμάστηκε και έφτιαξε καφέ. Βγήκε στο μπαλκόνι της που είχε θέα την θάλασσα και εντυπωσιάστηκε με την ησυχία που επικρατούσε. Ίσως όλα να ήταν με το μέρος της αυτή τη μέρα και να ήθελαν να διατηρήσουν αυτή την γλυκιά αίσθηση που είχε από το πρωινό ξύπνημα. Ένα ελαφρό αεράκι δρόσιζε το πρόσωπο της και άφησε τη ματιά της στην θάλασσα, σ’ εκείνη που ήξερε να πέρνει και να γεννάει σκέψεις…Ξαφνικά κοίταξε το ρολόι της και συνηδητοποίησε πως ήδη ήταν αργοπορημένη για την δουλειά της. Σκεφτόταν όμως και την αποψινή συναυλία και ένα χαμόγελο σχηματίζονταν στην άκρη των χειλιών της. Ήξερε ότι θα περνούσε όμορφα, ήταν το αγαπημένο της συγκρότημα..Σε κάθε συναυλία τα τραγούδια την ταξίδευαν, καθώς το κάθε τραγούδι από μόνο του ήταν ένα ταξίδι, οι στίχοι σε οδηγούν στους δρόμους της ψυχής…Οι ώρες πέρασαν γρήγορα και ευχάριστα στη δουλειά. Είχε γυρίσει σπίτι και ετοιμαζόνταν για την αποψινή βραδιά. Ήταν 8.30 όταν έφτασε η παρέα της με το αυτοκίνητο κάτω από το σπίτι και της κόρναραν να κατέβει. Όλοι και ο καθένας ξεχωριστά ήταν κοντά της στις καλές και κακές στιγμές που είχε η ζωή της. Το ήξερε… αν και πολλές φορές είχε νιώσει τόσο μόνη ενώ υπήρχαν τόσο πολλοί γύρω της. Στο ράδιο έπαιζε ‘Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε..να πάμε κατευθείαν για δουλειά..’ και όλοι σιγοτραγουδούσαν στο ρυθμό του. Όλα κυλούσαν όπως τα είχε φανταστεί…εκτός από ένα…
Στη συναυλία απογειώθηκαν, τραγουδούσαν όλοι μαζί τονίζοντας ιδιαίτερα αγαπημένους στίχους και ξαφνικά…Η ματιά της έπεσε σε εκείνον…ήταν λίγο πιο δίπλα. Σαν να είχε νιώσει το βλέμμα του πάνω της και είχε γυρίσει..Την κοιτούσε στα μάτια…
Σαν να γνωρίζονταν από παλιά αλλά είχαν καιρό να ειδωθούν…
Και όμως ήταν εκείνος…
Ο συμπρωταγωνιστής της στο όνειρο…
Πίστευε ότι τον είχε ξεχάσει και αφήσει…
Αλλά δεν ήταν αλήθεια..
Με λίγα λόγια, απλά με τα βλέμματα τους που ήταν ικανά να αφομοιώσουν τα λόγια της σιωπής και των δύο, ξεκίνησαν από την αρχή αφήνοντας στο παρελθόν ότι τους φόβιζε…
Ήταν εκεί ανάμεσα σε τόσο κόσμο αλλά δεν τους έβλεπαν, δεν άκουγαν το τραγούδι..
Η δική τους μελωδία ηχούσε πλέον, ο χρόνος λες και είχε παγώσει και υπό το φως της πανσελήνου το φιλί τους σφράγισε αυτή τη μοναδική στιγμή…
Μικρή& Τριανταφυλλένια
