Όλες αυτές τις μέρες νομίζω πως οι ζωές όλων ταρακουνήθηκαν λίγο, βγήκαν από το καθημερινό τους πρόγραμμα που είναι προσηλωμένες και ακολούθησαν τον ρυθμό των ημερών…Ίσως και να ξύπνησαν από ένα παραμύθι που ζούσαν και να αντίκρισαν την πραγματικότητα όπως ακριβώς είναι…Ένα χάος παντού…Σαν μικρό πόλεμο εγώ το έβλεπα, και αναρωτιόμουν τι μπορώ να κάνω για να σταματήσει αυτή η βία. Άραγε πώς να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι ένα μέλλον καλύτερο έπειτα από αυτά; Η τηλεόραση δεν νομίζω ότι βοηθούσε πολύ. Πιο πολύ τρομοκρατούσε με τις εικόνες που συνέχεια επαναλαμβάνονταν…Προτιμούσα το ράδιο, έτσι μπορούσα να φανταστώ εγώ πως ήταν η κατάσταση...Όσα συνέβησαν δεν μπορούν να αλλάξουν τώρα πια, αλλά μπορεί να γίνει μια νέα αρχή ώστε να μην ξανά επαναληφθούν τα ίδια.. Να μην δούμε ξανά τα ίδια λάθη…Πάνω στις στάχτες θα πρέπει να ξεκινήσουμε πάλι…
Η ζωή όμως που χάθηκε δεν μπορεί να ξαναγεννηθεί…Ο Αλέξανδρος που έγινε ο κοντινός μας φίλος μόνο στις καρδιές μας υπάρχει πια…Του έσβησαν από το παιδικό του πρόσωπο το χαμόγελο τόσο ακαριαία…

"Μικρή&Τριανταφυλλένια"